γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Τα δημοσκοπικά ευρήματα δείχνουν πως οι πολιτικοί συσχετισμοί δεν αλλάζουν δραματικά. Οι δημοσκοπικές απώλειες της κυβέρνησης περισσότερο οφείλονται στην έλλειψη ουσιαστικού διακυβεύματος, σε δικαιωματιστικές ιδεοληπτικές εμμονές και στην αλαζονεία στελεχών που δείχνει ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα. Ταυτόχρονα όμως η υπερβολική πολιτικοποίηση των ευρωεκλογών με ζητήματα άσχετα με την Ευρώπη είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Παρότι υπό την πίεση των ευρωπαϊκών λαών νέοι συσχετισμοί φαίνεται πως διαμορφώνονται στην Ευρώπη, πέρα από το διευθυντήριο της Φον, τα ευρωπαϊκά ζητήματα εξαφανίστηκαν από το διάλογο, χάριν μιας ισχυρής υποτίθεται φωνής ενός υποτακτικού μέλους, με την οικονομία, την ακρίβεια, την ανεργία και την ασφάλεια να μονοπωλούν το ενδιαφέρον.
Στην κεντροαριστερά, η απουσία δημιουργίας θετικών πολιτικών γεγονότων, η απουσία συνεκτικού πολιτικού λόγου και η ανυπαρξία πειστικού εναλλακτικού αφηγήματος απέναντι στα συστημικά και δομικά προβλήματα της χώρας, πέρα από φωτοβολίδες παροχών και πελατειασμού, είναι οι βασικοί παράγοντες της αποτυχίας.
Στο ΠΑΣΟΚ, παρά τον έντιμο και σοβαρό πολιτικό λόγο του Ανδρουλάκη, πρότερες επαμφοτερίζουσες απόψεις σε σημαντικά ζητήματα, δυσκολεύουν το στόχο. Πόσο μάλλον όταν στόχος είναι η αναβαπτισμένη από τη λαϊκή εντολή κυβέρνηση και όχι η ανάδειξη των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ ως πυλώνα σταθερότητας της κεντροαριστεράς. Παρότι δείχνει πως θα είναι ο μεγάλος κερδισμένος της αναμέτρησης, καθώς πιθανότατα θα διπλασιάσει τα ποσοστά, εντούτοις η λάθος στόχευση, με μια τρίτη θέση στο βάθρο, δεν προοιωνίζει μακροημέρευση. Παρεμπιπτόντως, η δομική εικόνα πολιτικού της δεκαετίας του ΄90 δεν βοηθάει.
Στην περίπτωση του Στέφανου τα πάντα υπακούουν στο επικοινωνιακό κρεσέντο των media. Με πολιτικό λόγο εφάμιλλο αγνωστικιστή πολιτικού με αποπολιτισμική θωριά, προβάλλει ένα μοντέλο που υιοθετεί το lifestyle και την ναρκισσιστική εικόνα, τη θορυβώδη παροδικότητα με την εφήμερη πολιτική καινοτομία. Μια απολιτική περσόνα για το αδηφάγο κοινό, που κάνει την πολιτική ασυνέχεια να συνυπάρχει με την απώλεια του παρελθόντος.
Πράγματι φέρνει καινούργιο κόσμο στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά συνάμα κομίζει βαριές απώλειες σε κεντροαριστερά στελέχη, σε συνδικαλιστές, σε εργατικά σωματεία, σε λέσχες δημοσίων υπαλλήλων και κύρια σε αγωνιστές της κεντροαριστεράς, οι οποίοι αποφεύγουν να ταυτιστούν μαζί του, αναμένοντας την επόμενη ημέρα. Το 2 μπροστά και το 3 στατικό στα λεγόμενά του, δείχνει απλά τους ευσεβείς πόθους μιας ηγεσίας, που όσο κι αν ισχυρίζεται ότι είναι «αριστερή», το παρελθόν της αποτελεί το φιλοσοφικό στολίδι των καπιταλιστικών διεθνιστικών ελίτ. Παίζοντας όμως αμφότεροι τα ρέστα τους στην άκαιρη μάχη της κυβερνησιμότητας, στην πραγματικότητα παίζουν το πολιτικό τους μέλλον.
