Πρώτη είδηση στον υπολογιστή, το χτύπημα στις Βρυξέλλες. Όχι πάλι, που να πάρει! Ίδιες τραγικές εικόνες, ίδιες τρομοκρατημένες εκφράσεις στα πρόσωπα, ίδιος πόνος και πανικός – ο άνθρωπος δεν είναι πουθενά διαφορετικός κι αυτό πρέπει να το καταλάβουμε επιτέλους κάποτε. Σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα του, όποια γλώσσα κι αν μιλάει, σε όποιον θεό κι αν πιστεύει, όπως κι αν ονομάζεται η πατρίδα του, ο άνθρωπος με τον ίδιο τρόπο πονάει, πεινάει, διψάει, φοβάται, κρυώνει, αγαπάει, θρηνεί, ερωτεύεται, πενθεί. Κυβερνητικός εκπρόσωπος των Βρυξελλών εξήγγειλε ότι η σημερινή, θα χαρακτηριστεί ως “Ημέρα πένθους” για τη χώρα τους. Άλλη μια Ημέρα “μνήμης” θα προστεθεί στο ημερολόγιο, λοιπόν. Σε λίγο, δεν θα ‘χουμε πια κανονική ζωή. Θα μετράμε τη ζωή μας μόνο με ημέρες μνήμης. Και θα γιορτάζουμε τους νεκρούς μας. Να, όπως γίνεται και με τις εθνικές επετείους!..

Πωπωωωωω… οι εικόνες είναι τραγικές! Πόσες μάνες θα θρηνήσουν πάλι! Πόσα σπίτια θα κλείσουν! Πόσοι νεκροί και πόσοι τραυματίες… ακρωτηριασμένοι.. Γιατί; Γιατί;;; Σε τι έφταιξαν τόσοι αθώοι άνθρωποι; Παρακολουθώ τις εικόνες τρόμου από τον υπολογιστή μου και στο μυαλό μου σχηματίζονται εικόνες αεροδρομίου… Άλλος να ταξιδεύει για λόγους επαγγελματικούς, με μια χειραποσκευή στο χέρι, κυριολεκτικά για το μεροκάματο – οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βρισκόταν εκεί, φίλος ή συνάδελφος… Άλλοι να μοιράζονται ένα φιλί αποχαιρετισμού, σκεπτόμενοι ήδη την επόμενή τους συνάντηση – δεν θα υπάρξει επόμενη, αυτό το φιλί ήταν το τελευταίο… Νέα παιδιά να έχουν φύγει για πρώτη φορά από το σπίτι τους για σπουδές – πρώτη φορά.. Και τελευταία. Ο άντρας της μιας κολλητής μου είναι πιλότος – θα μπορούσε να ήταν εκεί. Το παιδί μου μακριά. Θα μπορούσαν να είχαν χτυπήσει εκεί!.. Φρίκη και μόνο που το σκέφτομαι… Σε τι έφταιξαν τόσοι αθώοι άνθρωποι; Σε τι έφταιξαν κι εκείνοι οι άλλοι; Εκείνοι που βομβαρδίστηκαν τα σπίτια τους κι από τη μια μέρα στην άλλη, ψάχνουν τη χαμένη τους ζωή μες τα λασπόνερα; Γιατί να ορίζουν τις ζωές μας αυτοί που χαμογελούν στους φωτογραφικούς φακούς;

Να ‘τος πάλι. Πάλι πέρασε απ’ το μυαλό μου, μ’ εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο! Ολόκληρος ο κόσμος ρημάζει γύρω μας κι αυτός χαμογελάει, σαν να έχει πέσει από άλλον πλανήτη! Δεν κυκλοφορεί ανάμεσά μας. Βρίσκεται αλλού. Σε έναν δικό του κόσμο. Μακριά απ’ αυτά που μας συμβαίνουν! Ο “εκπρόσωπος” είναι από άλλη ιστορία. Είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού, που γράφτηκε για κείνον, με ήρωα εκείνον! Εμείς δεν υπάρχουμε πουθενά. Όλοι αυτοί που εδώ και καιρό έπαψαν να χαμογελούν και να ελπίζουν, αυτοί που έχασαν δουλειές, σπίτια και αξιοπρέπεια, αυτοί που ζουν στα πεζοδρόμια, κάτω απ’ τις γέφυρες, στους υπονόμους και τις λάσπες, αυτοί που ποδοπατιούνται για λίγο ψωμί δεν υπάρχουν καν στο οπτικό του πεδίο! Θέλω να φύγει από τα μάτια μου! Δεν θέλω να τον βλέπω! Ούτε να τον ακούω! Ούτε αυτόν, ούτε και τους υπόλοιπους ομοίους του! Τόσοι νεκροί πάλι σήμερα κι αυτοί ακόμα χαμογελούν, μπρος στην ιδέα μιας στρατιωτικής μπάντας!..

Αλλάζω πλάνο. Η οθόνη μου ξαναγεμίζει αίμα και τρόμο. Αυτή είναι η αλήθεια μας, μας αρέσει, δεν μας αρέσει. Τρίτη σήμερα και περίμενα την Πέμπτη πώς και πώς! Ακόμα την περιμένω! Μεγάλη μέρα για την Ελλάδα η Παρασκευή. Από τις σημαντικότερες ημέρες μνήμης, η σημαντικότερη ίσως. Η στιγμή της Απελευθέρωσης και ναι, όσα σφάλματα κι αν ακολούθησαν μετά, όσοι κακοί χειρισμοί κι αν έγιναν, στη στιγμή της μεγάλης απόφασης, στη στιγμή του ξεσηκωμού ως αυθύπαρκτο γεγονός, αξίζει ένας φόρος τιμής. Της αξίζει αυτό το συναίσθημα της προσμονής. Ναι – γιατί όχι; – ίσως και μιας μικρής ελπίδας! Ο άνθρωπος έχει πάντα ανάγκη να πιαστεί από κάπου και οι ημέρες μνήμης – κατά μία έννοια – εξυπηρετούν και αυτόν τον σκοπό… να υπενθυμίζουν, να ευαισθητοποιούν, ακόμα και να νουθετούν ή να γεννούν μια ελπίδα. Μια ελπίδα για αφύπνιση από τον λήθαργο στον οποίο μας έριξαν και μια αντίσταση στα “χαμόγελα” που μας περιγελούν, καταπίνοντας καθημερινά τις ζωές μας! Το οφείλουμε στους νεκρούς μας, στους ζωντανούς μας, μα πάνω απ’ όλα, στους εαυτούς μας!..

 

 

Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!