Όταν οι εμπλεκόμενοι στα ζητήματα των αγορών ξεχνούν πως έν δυνάμει εξυπηρετούν τις συλλογικότητες της κοινωνικής πυραμίδας, ώστε να επιτύχουν την μακροχρόνια ευημερία και σταθερότητα του συστήματος, και επιλέγουν την διάσπαση, την εναντίωση προς την συλλογικότητα στο όνομα του υπέρ- κέρδους, τότε κατανοούμε πως η κρίση μετασχηματίζεται από οικονομική σε βαθιά κοινωνική, σε μια ανθρωπιστική κρίση ,σε κρίση που χτυπάει τον άνθρωπο ατομικά.
Οι αγορές έγιναν για να υπηρετούν τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος να υπηρετεί τις αγορές. Οι βάσεις αυτού του αξιώματος μπορούν να αναζητηθούν και βεβαίως να ευρεθούν στο ίδιο το Σύνταγμα αλλά και την ιστορία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως που σχεδιάστηκε σαν Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα στα αρχικά της στάδια, την περίφημη Ε.Ο.Κ. την οποία θυμόμαστε όλοι.
Οι εναντιότητες που βιώνουμε είναι το τελευταίο ψήγμα μιας αμιγώς ατομικιστικής μακροοικονομικά θεώρησης η οποία μπροστά στις ανάγκες μιας αναπτυσσόμενης συνειδησιακά ανθρωπότητας όπου με τις τεχνολογίες ( βλ. Ιντερνέτ, social media κλπ.) έχει ήδη προσπεράσει τα μικρά γεωγραφικά της όρια και λειτουργεί ως μια έν δυνάμει ευρεία συλλογικότητα .Αυτή λοιπόν η θεώρηση της μακροοικονομίας, δεν λειτουργεί δημιουργικά πλέον, όπως γινόταν παλαιότερα, αλλά αυξάνει τα κέρδη βασιζόμενη στην αστάθεια και τον καταστροφικό παράγοντα.
Θα ήταν λάθος λοιπόν να δούμε οικονομικά και όχι Ολιστικά την κρίση.
Η κρίση αυτή είναι μια ευκαιρία για την ευρωζώνη αλλά και για τις αγορές όλου του κόσμου να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με την ευημερία του ατόμου και των συλλογικοτήτων που απαρτίζουν την βάση τους καθώς γνωρίζουμε πως όλα τα οικοδομήματα ξεκινούν από τα θεμέλια και ποτέ από την Οροφή φυσικά, κάτι που μπροστά στο εύκολο και γρήγορο υπέρ-κέρδος, λησμονήσαμε χάνοντας την εστίαση του στόχου μας σαν Ευρώπη.
Οφείλουμε λοιπόν να στραφούμε στον άνθρωπο, να δώσουμε προτεραιότητα σ’ αυτόν και οι αγορές θα ανθίσουν τότε, με σύνθεση των αντιθέτων και όχι με αντιπαλότητες οι οποίες νομοτελειακά θα αποβούν καταστροφικές για όλες τις πλευρές ανεξαιρέτως. Είναι καιρός να θυμηθούμε πως σαν αξία προέχει η ευημερία του καθενός εκ της συλλογικότητας και με τον τρόπο αυτό χτίζοντας σε γερά θεμέλια να δημιουργήσουμε στέρεες βάσεις για το οικοδόμημα των αγορών.
Κάποιοι προεξοφλούν πως κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο, κάποιοι μας τροφοδοτούν και δείχνουν σαν λύση των απομονωτισμό, την ιδιοτέλεια, το αξίωμα ¨ να είμαστε εμείς καλά και οι ¨άλλοι¨ ας κάνουν ότι θέλουν. Δυστυχώς η νοοτροπία αυτή άνθισε στην Ελληνική Κοινωνία τα τελευταία χρόνια. Δεν έχουν καταλάβει ούτε τις ανάγκες των καιρών ούτε την βασική παραδοχή πως οι ¨αλλοί¨ Είμαστε και πάλι εμείς. Περάσαμε πλέον στην εποχή του εμείς!
Οφείλουμε να παλέψουμε για τον άνθρωπο, οφείλουμε να προασπίσουμε την ευημερία του, να σκύψουμε πάνω από τις ανάγκες του και να ξανά χτίσουμε. Ποτέ δεν είναι αργά, κάθε μέρα και κάθε ώρα που περνά είναι και μια καινούρια ευκαιρία για να αλλάξουμε το κλίμα, να κατανοήσουμε η να ξανά θυμηθούμε τα αυτονόητα , πως οι αγορές ήμασταν και θα Είμαστε όλοι μας.
Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
Η σιγουριά, η «ασφάλεια» σε εισαγωγικά είναι ακινησία και θάνατος, αυτό ακριβώς βιώνουμε σήμερα σε όλα τα επίπεδα της αγοράς.
Οι οραματιστές της γενιάς των επερχομένων αντιπροτείνουν, δημιουργούν, δουλεύουν συλλογικά και δείχνουν τον δρόμο. Όπως και άλλοι οικονομικοί αναλυτές έχουν πολύ εύστοχα πει, δεν μπορούμε να περιμένουμε την σταθερότητα, οφείλουμε να ρισκάρουμε, οφείλουμε να επενδύσουμε στην διαδικασία της αλλαγής. Η αλλαγή αυτή είναι ο μεγαλύτερος μας φόβος και η Κρίση είναι μια ευκαιρία για να βγούμε δυνατότεροι ατομικά και συλλογικά.
Θα Αρπάξουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε; Θα αλλάξουμε; Θα ανοίξουμε δρόμους ή θα περιμένουμε την ψευδαίσθηση της ασφάλειας από αλλού να μας σώσει;
Να μας σώσει από τι; Από την αναπόφευκτη, νομοτελειακή αλλαγή; Από τον θάνατο του παλαιού μοντέλου;
Από το να γίνουμε καλύτεροι και δυνατότεροι;
Με τί ανταλλάσουμε τελικά την ασφάλειά μας σαν αγορές, κοινωνίες και άτομα; Ποιό είναι το κόστος της ρουτίνας και της καθημερινότητάς μας;
Ρωτάμε για να οδηγηθούμε στην εύρεση της λύσης που είναι και το ζήτημα της εποχής…
Ας σκεφτούμε λίγο την έννοια της δημιουργίας του ατόμου σε μία ανταγωνιστική κοινωνία, όπως προκύπτει από τις μέχρι τώρα σκέψεις μας.
Σε αντίθεση με το ανταγωνιστικό μοντέλο το οποίο στηρίζεται στους περιορισμένους πόρους και την απόκτηση αυτών μπορούμε να δώσουμε ώθηση στο δημιουργικό μοντέλο που στηρίζεται στο αξίωμα ¨ αν δεν υπάρχει , δημιούργησε το¨ .
Με επενδύσεις στην καινοτομία , στην παραγωγικότητα και στην ελεύθερη και απρόσκοπτη δημιουργία του ατόμου που προστάζει ο Φιλελευθερισμός, τείνουμε προς ένα νέο παραγωγικό μοντέλο που βοηθάει το άτομο να αναπτύξει τις ικανότητες και τις δυνάμεις του, αφού πρώτα του προσδώσουμε το κατάλληλο περιβάλλον για το σκοπό αυτό έχοντας σαν βασικό στοιχείο την Κοινωνική αλληλεγγύη.
Το δημιουργικό μοντέλο σε αντίθεση με το ανταγωνιστικό που έως τώρα γνωρίσαμε καλά , δημιουργεί ευκαιρίες για πλούτο και εν δυνάμει μεγαλύτερους πόρους καθώς αναδεικνύει νέες αγορές.
Το δημιουργικό μοντέλο ενισχύει επίσης τη σύνθεση και τη συλλογικότητα καθώς ενδέχεται να ωθήσει σε νέες υπηρεσίες και αγαθά τους ανταγωνιστές του χτες, πλέον ως συνεργάτες του σήμερα.
Νέες αγορές, καινοτόμες ιδέες και δημιουργικότητα είναι η κλήση των καιρών και οι κοινωνίες που θα ανταποκριθούν θα είναι ο φάρος του μέλλοντος μιάς επερχόμενης γενιάς που θα δημιουργεί αγορές αντί να δημιουργείται από τις αγορές, όπως βιώνουμε στις μέρες μας.
Αυτή θα πρέπει πλέον να είναι η πρόκληση για την μελλοντική Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη !
«ΟΙ ΚΑΙΡΟΙ ΟΥ ΜΕΝΕΤΟΙ»
