Σήμερα είναι η πέμπτη μέρα που είμαι στην Ελλάδα. Έχω ένα καταπληκτικό δωμάτιο με θέα στο Αιγαίο, έχω φάει από χταπόδι στη σχάρα μέχρι φάβα, έχω πιει φρέντο καπουτσίνο και έχω απολαύσει εκμέκ κανταΐφι που το λατρεύω, η νευρικότητα μου έχει φύγει αλλά όλα τα υπόλοιπα με έχουν βρει.
Με βρήκε ο σερβιτόρος που δούλευε από τις εφτά το πρωί και θα τέλειωνε τα μεσάνυχτα, με βρήκε το κοριτσάκι που σερβίριζε καφέ με αμοιβή όσα αφήναν οι πελάτες, με βρήκε ένας άλλος σερβιτόρος που πριν από λίγο έψαχνε για φαρμακείο για να πάρει ράμματα γιατί το νοσοκομείο δεν είχε να ράψει το παιδί του που χτύπησε. Δεν μιλούσα. Απλά άκουγα. Τι να πω;
Και αφού είπα ότι έρχομαι από τη Σκανδιναβία με βρήκε και το πώς θα γίνει να έρθουμε εκεί. Σε δυο έδωσα κάποια στοιχεία από το ιντερνέτ που μπορούσαν να βρουν πληροφορίες αλλά αυτό δεν ήταν αυτό που ζητούσαν. Δεν ήθελαν να φύγουν και η Σκανδιναβία είναι πολύ μακριά και πολύ κρύα. Ειδικά όταν τους είπα ότι ενώ καθόμασταν με κοντομάνικα κάτω από τέντες για να μην καούμε στους 28 βαθμούς τέλη Σεπτεμβρίου, αυτή τη στιγμή στη Σκανδιναβία χιονίζει. Αυτό που ήθελαν ήταν λίγο ελπίδα και εγώ ελπίδα δεν μπορούσα να τους δώσω. Ουτε οι Καρυάτιδες της Αμφίπολης θα τους δώσουν ελπίδα. Και σίγουρα τα χαμόγελα του Αντωνάκη στις γκριμάτσες της Μέρκελ δεν δινουν ελπίδες.
Μεσημεράκι σε καφέ, στο διπλανό τραπέζι δυο γυναίκες, σίγουρα αδελφές, γύρω στα σαράντα συζητάνε. Η μια εκπαιδευτικός, από αυτά που έλεγε, μόλις είχε διορισθεί σε πόλη της βόρειας Ελλάδας και έλεγε στην αδελφή της, «με 700 το μήνα που θα παίρνω που να νοικιάσω σπίτι και πως θα ζήσω; Και που θα βρω ιδιαίτερα σε μια πόλη που δεν έχω πάει ποτέ στη ζωή μου και δεν ξέρω κανέναν.»
Δεν κρίνω τα περί ιδιαίτερων, αυτό είναι άλλο θέμα που το έχουμε ξανασυζητήσει, αλλά ναι πώς να ζήσει; Και της απαντάει η κατά πάσα πιθανότητα μεγαλύτερη αδελφή. «σκέψου όμως ότι από δω και πέρα θα έχεις δουλειά, μονιμότητα. Θα κάνεις υπομονή τρία τέσσερα χρόνια και μετά θα γυρίσεις εδώ. Και θα έχεις δουλειά.»
Τι να ζητήσει περισσότερο από το να έχει δουλειά; Αλλά αυτό που πραγματικά με τάραξε το είδα λίγο αργότερα. Όταν ήρθε η ώρα να πληρώσουν, η κάθε αδελφή πλήρωσε για τον δικό της καφέ. Αυτό δεν είναι η Ελλάδα που ξέρω. Στην Ελλάδα που εγώ ξέρω, τσακώνεσαι για το ποιος θα πληρώσει κι όχι ο καθένας το δικό του. Και ειδικά μεταξύ αδερφιών.
Πάλι μεσημέρι, πάλι σε καφέ. Πενήντα και βάλε άντρας προσπαθεί να πείσει δυο γυναίκες, η μια κατά πάσα πιθανότητα γυναίκα του, ότι ο Σαμαράς ξέρει τι κάνει και ότι σε λίγο θα βγούμε από το τούνελ. Οι δυο γυναίκες τον κοιτάνε βαριεστημένα και δεν απαντάνε ώσπου η μια, όχι η γυναίκα του, πιθανώς τρελαμένη από τα επιχειρήματα γυρνάει και του λέει, «και που θα βγούμε ρε Νίκο; Σε ποιο σκοτάδι; Φως εσύ βλέπεις πουθενά;» Ο τυπάς έστριψε τσιγάρο!!!
Α, ναι παρενθετικά αυτό. Στη δικιά μου γενιά δεν υπήρχαν στριφτά. Συνήθως καπνό και χαρτάκια είχαμε όσοι βγαίναμε στο εξωτερικό και φυσικά από παντού υπήρχαν υπόνοιες ότι τέλος πάντων δεν καπνίζουμε μόνο καπνό όσοι στρίβαμε τσιγάρο. Τώρα όλοι στρίβουν τσιγάρο. Ξέρεις πόσο έχει πάει το πακέτο; Η απάντηση. Αμ δεν ξέρω; Στη Σκανδιναβία οι τιμή είναι διπλάσια. Αλλά είναι από τις λεπτομέρειες που σου δείχνουν ότι κάτι έχει αλλάξει.
Βράδυ σε άλλο καφέ, για παγωτό καϊμάκι αυτή τη φορά. Δίπλα μας ένα ζευγαράκι, είναι δεν είναι στα είκοσι. Ίσως κι εγώ να κάνω λάθος γιατί τώρα τελευταία όλα εικοσάρικα μου φαίνονται. Τέλος πάντων, ο νεαρός λέει εκνευρισμένος. «Του είπα ότι θέλω το καινούργιο iPhone, και μου είπε να πάω να δουλέψω να το πάρω.» Με πιάσανε τα γέλια. Τελικά όλα αλλάζουν κι όλα τα ίδια μένουν.
Και ναι είδαμε και το γνωστό ντεμέκ, με τσίτα το αλογάκι να πιάνει όλο το μπλουζάκι και να μιλάει για την καινούργια ιδέα που θα πιάσει εκατομμύρια και είδαμε και τον άλλον, μέσα στη λίγδα από τους αστακούς του βουνού, να μιλάει για τις γνωριμίες του και τις χάρες που του χρωστάνε νομάρχες και σύμβουλοι υπουργείων.
Τώρα θα μου πείτε τι πρόλαβες να δεις σε πέντε μέρες. Λίγα, πολύ λίγα. Και μάλιστα σε ένα κυκλαδίτικο νησί που ακόμα ζει σε ρυθμούς τουριστικούς, πολύ λίγα. Αλλά θα μου επιτρέψετε να σας πω από αυτά τα λίγα, τι παρατήρησα. Από ό,τι ένιωσα, υπάρχουν τρεις κατηγορίες.
Η πρώτη ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, καθημερινού αγώνα με τα πάντα εναντίων τους, που για λόγους καθαρά αξιοπρέπειας προσπαθεί ακόμα να το κρύψει. Είναι οι πολλοί και είναι παντού, ακόμα κι αν δεν τους βλέπουμε γιατί κρύβονται – ακόμα τουλάχιστον – καλά.
Μετά είναι αυτοί, με το γνωστό τρόπο ζωής, στα ελληνικά lifestyle, που με διάφορους τρόπους προσπαθούν ακόμα να το συντηρούν, ακόμα κι αν αυτό σημάνει ότι σε κάποια άλλα θέματα κάνουν το σκατό παξιμάδι. Είναι αυτοί με τσίτα το αλογάκι βιτρίνα, και το καινούργιο iPhone και που μιλάνε για τις μπάμιες και τα λαδερά σαν υγιεινή μεσογειακή διατροφή για να δικαιολογήσουν γιατί δεν είναι κάθε μέρα με αστακομακαρονάδα όπως έκαναν κάποτε. Αυτοί δεν είναι πολλοί, αλλά υπάρχουν ακόμα και υπάρχουν παντού. Και ενώ οι πολλοί από αυτούς θα μείνουν με τα μπλουζάκια με το αλογάκι προσεκτικά σιδερωμένα στη ντουλάπα τους για να μη χαλάσουν, λίγοι, αυτοί που δεν θα τους πνίξουν οι κάρτες τους, θα καταφέρουν να συνεχίσουν έτσι.
Και τέλος είναι αυτοί που η συγκεκριμένη συγκυρία τους βοήθησε, τους ανέδειξε. Αυτοί που πραγματικά πατώντας επι πτωμάτων έχουν βρεθεί σε αυτή τη πολύ άσχημη κατάσταση, με λεφτά. Αυτοί είναι τα οικονομικά παράσιτα που στηρίζεται όλη τη κοσμοθεωρία του Σαμαρά για το αύριο της Ελλάδας. Ο τύπος μέσα από τη βιτρίνα της καφετέριας με τα βρωμοπόδαρα του πάνω στη καρέκλα και το πούρο στο στόμα που παρακολουθεί τους σερβιτόρους να τρέχουν. Που πρέπει να του φέρουν τον λογαριασμό για να τους δώσει τα ρέστα του πελάτη, γιατί φοβάται ότι θα τον κλέψουν και που τους πληρώνει τρακόσια και τετρακόσια ευρώ για να δουλεύουν 12 ώρες την ημέρα. Που τους λέει ότι είναι και τυχεροί γιατί τους αφήνει να μοιράζονται αυτά που αφήνουν οι πελάτες. Και αυτό είναι απλά κάτι που το είδα με τα μάτια μου. Ποιος ξέρει πόσα άλλα δεν μπορούσα να δω.
Είναι όλοι αυτοί οι Αδώνιδες. Μάλιστα Αδώνιδες. Γιατί σας έκανε εντύπωση αυτό που είπε ο Άδωνις; Μήπως ήταν το χειρότερο; Αυτό το ελεεινό ανθρωπάριο όταν ήταν υπουργός κατάστρεψε το ελληνικό σύστημα υγείας. Ξεπούλησε την υγεία των Ελλήνων πολιτών σε ιδιώτες και μάλιστα το καμάρωνε. Γιατί σας κάνει έκπληξη που είπε ότι θα βγάλει τα λεφτά του έξω αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος το έκανε πριν από τρία-τέσσερα χρόνια; Ο σερβιτόρος, το κοριτσάκι που τρέχει στη καφετέρια η η γυναίκα που καθαρίζει το δωμάτιο μου κάθε πρωί; Αδώνιδες δεν το κάνανε; Και ναι ακόμα και με τριάντα χιλιάρικα γιατί εκτός από Αδώνιδες είναι και ψιλικατζήδες.
Ασε που αυτά τα περί τριάντα χιλιάρικα μόνο, δυσκολεύομαι να το καταπιώ. Αλλά δεν φταίει ο Άδωνις. Ο Άδωνις έτσι είναι και όσο κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς. Άλλος φταίει. Αυτός που τον έκανε υπουργό υγείας φταίει. Αυτός που τον έκανε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο φταίει, αυτός που έκανε τον Βορίδη υπουργό υγείας φταίει και αυτός που έβαλε τον Γιακουμάτο να κάνει πόλεμο στα καρτέλ τροφίμων φταίει.
Φταίει αυτός που έκανε το κοριτσάκι με το μπουστάκι υπουργό τουρισμού, το μπουστάκι που θέλει να φέρει το Χόλυγουντ στην Ελλάδα και άφησε τον ελληνικό τουρισμό σε νταβατζήδες και κάποιους λίγους φιλότιμους ιδιώτες. Αφήστε το τι έχω ακούσει για την κυρία υπουργό, τα μαζεύω αλλά αυτή πια έχει κάνει τον όρο άχρηστη και διακοσμητική, επιστήμη. Αλλά μείναμε στο ποιος φταίει. Αυτός που έκανε το κράτος κλέφτη φταίει. Ονόματα δεν λέμε Αντωνάκη.
Πήγε στο Βερολίνο ο αλαζόνας και περίμενε κόκκινα χαλιά και παράσημα κι όταν είδε τη γκριμάτσα της Μέρκελ κι ότι γενικά έφαγε την μέρα του στο περίμενε για να χτυπήσει το τηλέφωνο, παραίτεισε τον πρέσβη. Γιατί τον παραίτεισε τον πρέσβη κι ας λένε ότι θέλουν. Και μπράβο στον πρέσβη που είναι ο μόνος με λίγη αξιοπρέπεια σε αυτό το τσίρκο.
Κάποια μέρα θα σας πω σκανδιναβικές ιστορίες από πρέσβεις και Έλληνες υπουργούς και πρωθυπουργούς. Και οι ιστορίες μου ξεκινάνε από Σκανδιναβία αλλά φτάνουν μέχρι την ξεφτίλα της Νιγηρίας. Και δεν είναι για γέλια – παρόλη τη γελοιότητα των γεγονότων – αλλά μόνο για κλάματα. Τον Έλληνα πρέσβη στο Βερολίνο τον παραίτεισε η αυλή του Αντωνάκη επειδή στραβομουτσούνιασε ο Αντωνάκης.
Και αυτή η αυλή, παρέα με τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Γιακουμάτο και το μπουστάκι θα γιορτάσουν τα σαραντάχρονα της Νέας Δημοκρατίας; Και θα είναι παρόντες Καραμανλήδες, στελέχη της παλιάς φρουράς και της Ρηγίλλης; Στο πεζοδρόμιο της Συγγρού; Κι έτσι μια πέτρα δεν θα ξεφύγει από κανέναν; Το Βενιζέλο άραγε τον κάλεσαν; Τον Πάγκαλο;
Ο Βαγγέλας, όχι αυτός της πειραιώτικης κομπίνας, ο άλλος. Αυτός με το σοσιαλιστικό απόκομμα, στεναχωρήθηκε με τον αποκεφαλισμό του Γάλλου από τους ισλαμιστές και ο ασυνείδητος αδιαφορεί για τους χιλιάδες Έλληνες που αποκεφαλίζονται καθημερινά από τις πράξεις του. Αλλά κι αυτός μαζί με τον Άδωνι φαντάζομαι, στην ίδια κατηγορία, θα ψάχνει για τράπεζα μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στα πράγματα και του πάρει τα λεφτά που με τον ιδρώτα του σε τόσα υπουργία απέκτησε. Ο συνοδοιπόρος και σύντροφος του Άκη.
Λοιπόν οι διακοπές συνεχίζονται και η συνέχεια της κυκλαδίτικης ανταπόκρισης …την επόμενη εβδομάδα. Μέχρι τότε …μην τολμήσει κανένας να μου πει καλό χειμώνα γιατί αυτή τη στιγμή στη Σκανδιναβία ….χιονίζει!!!
***********************************************************************
Άδωνι τα λεφτά μαζί με την Ευγενία τα έχετε;
***********************************************************************
Στη Συγγρού ακόμα ψάχνετε τι άκουσα; Ρωτήστε τον καφέ!!! Ξέρω τα λέω!
***********************************************************************
Άδωνι ο πρόεδρος είναι όλων των Ελλήνων, ακόμα και των ΣΥΡΙΖΑίων. Καταλαβαίνεις τι εννοώ.
***********************************************************************
Εσύ με το τσεκούρι κάτι πήγες να κάνεις, αλλά σε αυτό το θέμα – με λένε Γιώργο και ποτέ δεν τραγουδάω – σε έφαγε …η αυλή!
***********************************************************************
Αλέξη πρόσεξε τις συμβουλές που σου δίνουν κάποιοι. Με κάτι τέτοια ο Γιωργάκης θα μείνει στην ιστορία. Κι όταν λέμε με κάτι τέτοια, έχουν κι ονοματεπώνυμο.
***********************************************************************
Εσένα ψυχασθενή με το iPad και τις …ευχές σου για το παιδί μου, δεν σε ξέχασα! Άλλωστε συμπεριλαμβάνεσαι στο πετρελαϊκό ντεμέκ.
***********************************************************************
Το ρυάκι με το σακίδιο θέλει να γίνει πρωθυπουργός. Ναι ρε, με τον Άδωνι αντιπρόεδρο στη θέση του Βενιζέλου.
***********************************************************************
Όπως κάθε Παρασκευή και όπως πάντα επίκαιρος, μου κάνει παρέα ο Θάνος Ραφτόπουλος!
***********************************************************************
Στη φωτογραφία αυτός περιμένει κάτι να πει εκείνη, κάτι καλό, ένα μπράβο ρε γαμώτο και αυτή τον …έκλασε. Τότε αυτός για να την εκδικηθεί εκτός από τις κουρτίνες που έβαψε προς το μπλε φιστικί, παραιτεισε και τον πρέσβη.
