Να, κάτι τέτοια λέω και πολλοί με θεωρείτε απολίθωμα. Αλλά η Αθήνα τον δεκαπενταύγουστο είναι μαγευτική. Και έχω πολλά χρόνια να βρεθώ εκεί αυτές τις μέρες, αλλά δεν μπορεί, κάτι θα έχει μείνει από την δεκαπενταύγουστη μαγεία της.
Σήμερα λοιπόν και λόγο του δεκαπενταύγουστου θα πάμε …έτσι χωρίς πρόγραμμα. Λίγο από όλα. Και υπάρχουν πολλά από όλα δυστυχώς. Αλλά πρώτα από όλα δυο ειδήσεις που διάβασα και συνεχίζουν να εξελίσσονται τις τελευταίες μέρες από την Ελλάδα.
Η πρώτη έχει να κάνει με αυτόν τον πατέρα που έβγαλε την κόρη του για φαγητό και να τη σκοτώσει. Με σοκάρισε, με τρέλανε, με εξαγρίωσε, για πολλούς λόγους. Ξέρετε όταν πρωτοδιάβασα την είδηση και τους λόγους δεν το πολυκατάλαβα. Τι να καταλάβω δηλαδή; Ότι είχα παντρευτεί μια ξένη και ο πατέρας της θα έπρεπε να …σκοτώσει την κόρη του επειδή με παντρεύτηκε; Ότι δεν ήμουν ο μόνος Έλληνας παντρεμένος με ξένη τα τελευταία …για να δούμε, δυο χιλιάδες χρόνια; Ότι ακόμα και σήμερα που οι έλληνες θεωρούνται ότι χειρότερο στη βόρειο Ευρώπη, υπάρχουν δεκάδες γερμανίδες, ολλανδέζες, σουηδές και Φιλανδές που παντρεύονται έλληνες και κανένας πατέρας δεν τις σκότωσε;
Αλλά όταν ξαναδιάβασα για το θέμα σε άλλο ηλεκτρονικό έντυπο εξαγριώθηκα. Εξαγριώθηκα γιατί την ώρα που διάβαζα το κείμενο μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα που είχα δει σε κάποιο βίντεο. Τον Μιχαλολιάκο συνοδευόμενο από όλη την συμμορία των μπούληδων, Κασιδιάρηδων και κατρουλήδων γενικά, κουνώντας τα χέρια στο αέρα, υστερικά να ουρλιάζει ότι έχει τα χέρια του καθαρά. Και είναι αυτοί οι Μιχαλολιάκοι και οι Κασιδιάρηδες που έσπειραν ανέμους στο μυαλό αυτού του πατέρα και θέρισε το δεκαεξάχρονο κοριτσάκι. Και τα χέρια τους στάζουν αίμα τώρα πια.
Και πάνω που προσπαθούσα να συνέρθω από αυτό ήρθε το επόμενο. Ο θάνατος του δεκαοκτάχρονου που προσπαθούσε να ξεφύγει από τους …ελεγκτές στο τρόλεϊ. Αν είναι δυνατόν!
Εδώ θα σας πω μια προσωπική μου ιστορία, φιλανδική. Στη Σκανδιναβία γενικότερα, οι ελεγκτές μπαίνουν στα μέσα σε ομάδες και τις περισσότερες φορές συνοδεύονται και από ιδιωτικούς ασφαλίτες. Πιάνουν τις εξόδους/εσοδους του μέσου και σταδιακά προσχωρούν ελέγχοντας όλους τους επιβάτες. Και βέβαια έχουν και το ανάλογο αυστηρό ύφος και μερικές φορές και ήθος. Το πρόστιμο αν δεν έχεις εισιτήριο είναι 80 ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Επειδή φοράνε μια άχαρη μπλε στολή, και όπως είπα συνοδεύουν την άχαρη στολή και με ένα ημιστρατιωτικό ύφος εξουσίας, τι να κάνουμε …θυμίζουν λίγο από γκεστάπο.
Έτσι λοιπόν πρωινό με τη τσίμπλα στο μάτι και παλεύοντας να ξυπνήσω ακόμα, μισοκοιμισμένος στο βαγόνι του μετρό βλέπω την γκεσταπίτισσα από πάνω μου να μου τείνει το χέρι για να της δώσω το εισιτήριο μου. Ψάχνω το πορτοφόλι μου που έχω μέσα το εισιτήριο διαρκείας και το πορτοφόλι δεν είναι εκεί. Ούτε στη τσέπη του σακακιού, ούτε στο πουκάμισο, ούτε στη τσάντα μου. Είχα ξεχάσει το πορτοφόλι μου στο σπίτι. Το λέω στη γκεσταπίτισσα η οποία συνεχίζεινα έχει το αυστηρό ύφος αλλά χωρίς να κάνει κρίσεις ηυποδείξεις μου ζητάει την ταυτότητα μου η κάποιο στοιχείομε το όνομα μου και τον αριθμό κοινωνικής ασφάλισης που έχουμε όλοι και είναι εύκολο να θυμάσαι μιας και συμπεριλαμβάνει τα γενέθλια σου. Εκείνη βγάζει το μπλοκάκι κι εγώ συνεχίζω να της λέω ότι έχω ξεχάσει το πορτοφόλι μου. Οπότε η κυρία με κοιτάζει και μου λέει με σοβαρό ύφος. «Εγώ θα κόψω το πρόστιμο γιατί τη στιγμή που σε σταμάτησα δεν είχες εισιτήριο και εσύ έχεις περιθώριο ένα μήνα να το πληρώσεις. Αν όμως λες την αλήθεια και έχεις πραγματικά ξεχάσει το πορτοφόλι σου, αύριο μπορείς να πας από τα γραφεία μας κοντά στο σπίτι σου και με την υπόδειξη του εισιτηρίου θα σβήσουμε το πρόστιμο.» και αφού με ευχαρίστησε προχώρησε στον επόμενο.
Πραγματικά την επομένη πέρασα από τα γραφεία τους, έδειξα το εισιτήριο διαρκείας που έχω και κάλυπτε την ημέρα και σβήσανε το πρόστιμο. Έτσι απλά. Ούτε προσβολές, ούτε φασαρίες, ούτε χρειάστηκε να πηδήξω από το βαγόνι.
Τώρα αυτό που έγινε με τον δεκαοκτάχρονο θα έπρεπε να κάνει πολλούς να σκεφτούν και μάλιστα σε συνδυασμό με τις μαρτυρίες συνεπιβατών στο τρόλεϊ να σκεφτούν πολύ. Πρώτο για τη συμπεριφορά του ελεγκτή που σύμφωνα πάλι με τις μαρτυρίες φέρθηκε απαράδεκτα. Δεύτερο στην ανοχή που θα έπρεπε να υπάρχει σε μια κοινωνία που ένα ευρώ έχει αυτή τη στιγμή μεγάλη αξία και υπάρχει η πιθανότητα ο νεαρός πραγματικά να μην το είχε. Αλλά το χειρότερο είναι, ότι στην σημερινή Ελλάδα από ότι φαίνεται η ζωή ενός δεκαοκτάχρονου αξίζει μόνο 1,20 ευρώ!
Παράλληλα για ένα ευρώ δούλευε και ο ελεγκτής, που από όσα ξέρω είναι οδηγός που κάνει χρέη ελεγκτή για ένα έξτρα μπόνους ανάλογο με τα πόσα πρόστιμα κόβει. Τόση αξία η ανθρώπινη αξιοπρέπεια και η ζωή ενός δεκαοκτάχρονου.
Και βέβαια υπήρξαν και αυτοί που μίλησαν για τζαμπατζήδες και για τις αμαρτίες της ελληνικής κοινωνίας και τις φόρτωσαν στο τάφο του δεκαοκτάχρονου. Αυτή είναι μια λογική που υπάρχει από την αρχή της κρίσης, αυτή της συνολικής ευθύνης. Και μάλιστα πρέπει να είναι την προηγούμενη εβδομάδα που διάβαζα κάποιον να καλεί τον Έλληνα να αναλάβει τις ευθύνες του για την κρίση δείχνοντας του μάλιστα τον καθρέφτη που θα ανακαλύψει μέσα του τις ένοχες του. Σε κάποιο σημείο δε του άρθρου ο συγγραφέας έγραφε ότι ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα είναι ο εαυτός του.
Και μάλιστα μέσα στην υστερία να κοιτάξει τον καθρέφτηρωτούσε τον Έλληνα γιατί έβγαλε δάνεια, γιατί αγόρασε πολυτελές αυτοκίνητο, γιατί πήγε διακοπές στη Σαντορίνη και γιατί έβγαλε πιστωτικές κάρτες. Κάπου δε ανάμεσα σε αυτά έμπλεξε και το δικό του καθρέφτη αναρωτώμενος γιατί θεωρούσε ο Έλληνας το κεφάλαιο και το κέρδος εχθρό του λάου. Γι αυτό φαλίρισε η Ελλάδα!
Λοιπόν όταν ο Πάγκαλος μιλούσε γι αυτό το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», το πιθανότερο ήταν ότι προσπαθούσε να μοιραστεί την ευθύνη και τις τύψεις του για όσα έφαγε αυτός και η παρέα του σε τρεις δεκαετίες και για την ψευδό-ευημέρια που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις Σημίτη που συμμετείχε.
Στην Ελλάδα κυρίως από το 1980 μέχρι το 2005 ξέφυγε ο έλεγχος αλλά, πρώτο δεν ήταν δώδεκα εκατομμύρια τα Καγιέν στους ελληνικούς δρόμους, ούτε δώδεκα εκατομμύρια τα γιοτ και τα ταξίδια στο Λονδίνο για ψώνια. Ήταν υπερβολικά πολλά, αναλογικά για μια χώρα του ελληνικούοικονομικού μεγέθους. Και οι περισσότεροι που τααπολαύσανε όλα αυτά ήταν σε σχέση δορυφόρου με το διεφθαρμένο και παρηκμασμένο κράτος, την εξουσία και τους νταβατζήδες του Καραμανλή.
Τα δανεικά και αγύριστα – που σε πολλές περιπτώσεις ανέρχονται σε δισεκατομμύρια ευρώ – τα πολυτελή αυτοκίνητα, τις βίλλες, τις μίζες και τις ρεμούλες που οδήγησαν την Ελλάδα στη συσσώρευση δανείων, τα έκαναν οι νταβατζήδες του κεφαλαίου, του τύπου, της αν-οικοδόμισης και τις σύγχρονης πολιτικής ζωής και οι δορυφόροι τους και όχι αυτός που πήρε δάνειο για να στεγάσει την οικογένεια του.
Όταν λοιπόν οι τράπεζες δίναν χαμηλότοκα δάνεια με αστεία επιτόκια στην εποχή της απολυτής ψευδό-ευφορίαςκαι οι τραπεζιτικοί ανεύθυνοι κοιτούσαν να πιάσουν τους στόχους τους για να πάρουν τα υπερβολικά μπόνους τους, υπήρχε ένας κόσμος που αποφάσισε ότι ήρθε ο καιρός να βάλει ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του με όσες στερήσεις αυτό θα σήμαινε. Και πήραν δάνειο για να πάρουν αυτό το κεραμίδι, κάνοντας το όνειρο ζωής πραγματικότητα στηριζόμενοι στις διαβεβαιώσεις κυβερνήσεων και διεφθαρμένων τραπεζιτικών. Πολικοίπου μιλούσαν για ανάπτυξη ρεκόρ και ευοίωνο μέλλον και διεφθαρμένοι τραπεζιτικοί που ποτέ δεν νοιάστηκαν για τη σωστή λειτουργιά του καπιταλισμού, αλλά για το κεφάλαιο των αφεντικών τους και το προσωπικό τους κέρδος που μεταφράζεται σε παχουλούς μισθούς, μπόνους και άτοκα δάνεια. Αυτοί έχουν την ευθύνη και όχι δώδεκαεκατομμύρια έλληνες που ήθελαν απλά να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Έτσι παρενθετικά και πιθανώς να το έχω ξαναγράψει. Κάποια στιγμή, το 2009 νομίζω, ήρθα στην Ελλάδα μετά από δέκα χρόνια και πήγα μια βόλτα στη παλιά μου γειτονιά και στα εφηβικά μου στέκια. Εκεί στο Άλσος Παγκρατίου και τη πλατεία Μεσολογγίου. Κάποια στιγμή και χαμένος σε αναμνήσεις με πλησίασε ένα κοριτσάκι με ένα πακέτο χαρτιά στο χέρι και με ρώτησε αν θέλω πιστωτική κάρτα από γνωστή και πάντα επιπλέουσα ελληνική τράπεζα με υψηλές γνωριμίες. Της απάντησα ότι δεν ενδιαφέρομαι αλλά η κοπελίτσα συνέχισε να μου μιλάει τονίζοντας μου ότι το όριο μου θα είναι 5.000 ευρώ. Προσπαθώντας να δώσω ένα τέλος σε αυτή τη μάταιη συζήτηση έβγαλα το πορτοφόλι μου και της έδειξα τη φιλανδική μου ταυτότητα λέγοντας της ότι δεν ζω στην Ελλάδα και αν θέλω να πάρω πιστωτική κάρτα θα έπρεπε να την πάρω από τη Φιλανδία.
Αν νομίζετε ότι η συζήτηση τέλειωσε εκεί, κάνετε λάθος. Η κοπελίτσα μου είπε ότι …δεν πειράζει, ότι θα μπορούσα να κάνω αίτηση – μάλιστα μου έδωσε και τα ανάλογα χαρτιά – ότι ήταν σίγουρη ότι η αίτηση μου θα εγκριθεί σε τρεις μέρες και μάλιστα θα έπαιρνα και δώρο μια …εσπρεσιέρα! Ποιος εγκληματικά ανεύθυνος τραπεζιτικός άφησε να συμβεί αυτό το πράγμα; Και ξέρετε ποιο είναι το τρελό; Είμαι σίγουρος ότι θα την εγκρίναν και εγώ θα βρισκόμουν με ελληνική πιστωτική κάρτα και όριο 5.000 ευρώ! Και δυστυχώς εγώ μεν δεν την πηρά αλλά είμαι σίγουρος ότι χιλιάδες πήραν κάρτες έτσι απλά.
Πως ένας φοιτητής έκανε αιτήσεις που εγκριθήκαν για πέντε πιστωτικές την ίδια περίοδο, με όριο 3.000 ευρώ την κάθε μια; Με ποιο ενέχυρο και ποια σιγουριά ότι θα πληρώσει; Βλέπετε ο κάθε ανόητος τραπεζιτικός ενδιαφερόταν μόνο για το πόσες αιτήσεις θα μαζέψει, πόσες κάρτες θα εκδώσει και τι μπόνους θα του δώσουν. Αν κοίταζε το καθρέφτη σήμερα αυτός ο ανόητος θα έβλεπε ότι ο καπιταλισμός στην Ελλάδα πέθανε την ώρα που ο ίδιος δούλευε για το προσωπικό του κέρδος και του διεφθαρμένου κεφαλαίου που εξυπηρετούσεκαι μάλιστα ο ίδιος τον δολοφόνησε ψυχρά. Και προσοχή, δεν μιλάω έτσι αόριστα για κάποιον Έλληνα που δεν κοιτάζει τον καθρέφτη του, μιλάω με συγκεκριμένα παραδείγματα και έχω στα χέρια μου πληθώρα αναλόγων φοιτητών και ανέργων που βρεθήκαν με κάρτα και εσπρεσιέρα.
Όταν λοιπόν ο ίδιος ανόητος τραπεζιτικός βρήκε και την ευκαιρία με την απόσυρση των αυτοκινήτων την άρπαξε. Νασου άλλα χαμηλότοκα δάνεια εκεί και μάλιστα με την υποστήριξη του κράτους. Γιατί τότε σου βγήκε το κράτος και σου έλεγε, απέσυρε το παλιό σου αυτοκίνητο πάρε καινούργιο μεγάλου κυβισμού και να σου οι ελαφρύνσεις, να σου τα δώρα, να σου και τα μπόνους. Γιατί να μην πάρει λοιπόν ο άνθρωπος καινούργιο αυτοκίνητο που να μην βογκάει στις ανηφόρες; Γιατί να μην πάρει και έπιπλα αφού του λένε ότι δεν υπάρχει επιτόκιο και το πληρώνει όταν και όποτε μπορεί; Αλλά όταν παίρναμε τα μπόνους δεν θυμόμασταν τις ευθύνες και όταν ήρθε η ώρα της κρίσης ξαφνικά όλοι μαζί τα φάγαμε κι ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη;
Και ύστερα ήρθαν τα υπερμπακάλικα και τα υπερεπιπλάδικα. Κι αυτά έδιναν δάνεια με λίγη βοήθεια από τραπεζιτικούς αδιαφορώντας και εγκληματώντας καθημερινά με χιλιάδες αθώους πάντα αλαλάζοντας ότι η Ελλάδα είναι μέσα στο δρόμο της ευρώ-ανάπτυξης των Ολυμπιακών και των μπόνους. Δημιουργώντας ψευδαισθήσεις. Κι όταν όλα διαλυθήκαν, ο μισθός χάθηκε στην αποπληρωμή και διάσωση των τραπεζών και ο πατέρας απολύθηκε, βλέποντας ότι δεν μπορεί η ώρα της κρίσης θα έρθει, του ζητάμε να κοιτάξει τον καθρέφτη νταβατζηλίδικα προσπαθώντας να μοιραστούμε τις ευθύνες και τις τύψεις;
Δεν θα συνεχίσω με άλλα παραδείγματα αλλά το θράσος των τραπεζιτικών δεν σταματάει απλά στο ρολό του κριτή, αλλά επεκτείνεται και σε εκατομμύρια ευρώ για την διάσωση των τραπεζών – εδώ ακόμα και οι οικονομολόγοι γελάνε – και ξέρετε ποιο είναι το πιο εφιαλτικό; Ακόμα και σήμερα, μετά από μνημόνια και ΔΝΤ, με ένα λαό που δεν έχει να πληρώσει το 1,20 του εισιτηρίου του υπάρχουν ακόμα τραπεζίτες πουμετράνε τα μπόνους τους. Κι αν συνεχίσουν με τις κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, τότε δεν θα τους διασώζει τίποτα από το μπόνους που τους αξίζει.
Συλλογική ευθύνη δεν υπάρχει και είναι απαράδεκτο να μιλάμε μετά από τρία χρόνια μνημονίων ακόμα για συνολική ευθύνη. Ευθύνες όμως υπάρχουν και οι μεν πολιτικοί έχουν αρχίσει να νιώθουν το βάρος των ευθυνών τους και τα αποτελέσματα των λαθών τους αλλά ήρθε η ώρα να αποδοθούν και ευθύνες στους εγκληματίες νταβατζήδες του ελληνικού κεφαλαίου, τραπεζιτικού, μηντιακού και εργοστασιακού, που κατάφεραν να δολοφονήσουν ακόμα και τον καπιταλισμό στην Ελλάδα.
************************************************************
Αντωνάκη, αν μάθω ότι την ώρα που οι σκανδιναβικές τηλεοράσεις μιλάνε για φωτιές στην Ελλάδα, για μια τυφλή Σαντορίνη και καινούργιο μνημόνιο, ότι μόνο ο Άδωνις δεν πήγε για μπάνιο …θα τρελαθώ!
************************************************************
Καψή, κάτι βρωμάει με αυτές τις προσλήψεις. Και βρωμάει πολύ. Μήπως όλα αυτά τα περί κουμουνιστικής ΕΡΤ ήταν για να βολέψουμε τελείως αξιοκρατικά τίποτα ανίψια …γκόμενες, οικογενειακές φίλες, παλιές υποχρεώσεις; Λέω εγώο διεφθαρμένος τώρα!
************************************************************
Τώρα εσείς κάνετε διακοπές, εμείς όμως πάμε σχολείο! Τα σχολεία άνοιξαν και τα πρωτοβρόχια έχουν γίνει όλο και πιο συχνά.
************************************************************
Η φωτογραφία ΔΕΝ είναι από Σκανδιναβία αλλά από το Άλσος Παγκρατίου της νιότης μου!
