γράφει ο Γιώργος Κοντογιάννης.
Είναι ένα τραγούδι του 1973 που έχει σημαδέψει από παιδί τη συνείδησή μου για το τι σημαίνει Πάσχα. Ένα τραγούδι που σιγομουρμουρίζω κάθε χρόνο μετά την Ανάσταση και κάθε πρωινό Κυριακής κάνοντας τις ετοιμασίες για το πασχαλινό τραπέζι…
«Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα
Πάσχα της αγάπης Πάσχα
Πάσχα των αγγέλων
Ήλιος κι ανατέλλεις
Πάσχα μέγα Πάσχα
ήλιος φωτοδότης
των Ελλήνων Πάσχα»
Οι στίχοι του Γ. Θέμελη λιτοί, αλλά τόσο αληθινοί, δένουν με τη μεγαλοπρέπεια της μουσικής του Στ. Κουγιουμτζή και τη μελωδική φωνή του Γιώργου Νταλάρα και έρχονται να μας δώσουν το αληθινό νόημα της μεγαλύτερης γιορτής της Ορθοδοξίας και ιδιαίτερα της πίστης των Ελλήνων
Τι είναι αλήθεια το Πάσχα; Είναι το «πέρασμα» από το σκοτάδι στο φως, από τη θνητότητα στην αιωνιότητα; Το λένε οι στίχοι: Είναι η γιορτή της αγάπης. Γιατί χωρίς αγάπη δεν υπάρχει Ανάσταση και Ορθοδοξία. Είναι μια λέξη, τόσο απλή αλλά με τόση δύναμη. Δίνει ζωή, δίνει φως, δίνει αιωνιότητα. Και κυρίως δίνει ελευθερία. Γιατί ο Χριστιανισμός είναι η μόνη θρησκεία που στηρίζεται στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου, στηρίζεται στην ελευθερία.
Τη μέρα τούτη που για τους Έλληνες είναι ταυτισμένη με τη ζωή και το φως, ο νους μας πηγαίνει εκεί που εφέτος δεν υπήρξε Ανάσταση. Εκεί που οι καμπάνες ακόμα και σήμερα ηχούν πένθιμα γιατί Ορθόδοξος σκοτώνει Ορθόδοξο, στο όνομα ποιας, τάχα, σκοπιμότητας; Για να κερδηθεί τι;
Ένας λαός αντιστέκεται αναμένοντας τη δική του Ανάσταση ύστερα από έναν Γολγοθά που δεν επιδίωξε. Αναζητεί την ελευθερία.
Μάνες δεν θα αγκαλιάσουν τα παιδιά τους. Κάποιες δεν ξέρουν καν σε ποιο τάφο βρίσκονται… Παιδιά δεν θα νιώσουν το ζεστό χάδι του πατέρα τους. Παλικάρια, άδικα χαμένα, δεν θα νιώσουν ξανά το γλυκό φιλί της άνοιξης…
Το βασανιστικό «γιατί;», βρίσκεται στα χείλη όλης της ανθρωπότητας.
Σε εκείνους που ο φωτοδότης ήλιος δεν ανατέλλει ούτε σήμερα, ας είναι αφιερωμένη αυτή η μέρα, με την ευχή το έρεβος του πολέμου να αντικατασταθεί γρήγορα από το φως της αγάπης που φέρνει την Ανάσταση στις καρδιές όλων μας. Ας αφιερώσουμε αυτήν την ημέρα της απόλυτης αγάπης και ελευθερίας σε εκείνους που ζουν ακόμα τη Σταύρωση αναμένοντας το λυτρωμό της Ανάστασης.
«Προσκυνούμεν σου τα πάθη Χριστέ
Δείξον ημίν και την ένδοξή σου Ανάσταση…», ψάλλουν ακόμη τα χείλη όλων εκείνων στις μαρτυρικές πόλεις της Ουκρανίας…
Θα έλθει, όμως, η Ανάσταση και για εκείνους που σήμερα δοκιμάζονται.
Αρκεί να υπάρχει πίστη και αγάπη.
Η πίστη και η αγάπη γενούν ελπίδα.
Και η ελπίδα φέρνει το φως της Ανάστασης.
Και το Πάσχα των Αγγέλων, το Πάσχα των Ελλήνων, το Πάσχα του φωτοδότη ήλιου, το Πάσχα της Αγάπης θα γεμίσει τις καρδιές όλων των ανθρώπων, σε ολόκληρη την οικουμένη. Και θα φέρει την ελευθερία της πραγματικής και όχι της κατ’ όνομα χριστιανοσύνης.
Η Ανάσταση θα έλθει και για εκείνους που ακόμα βιώνουν Γολγοθά, γιατί… Χριστός Ανέστη!
