ένα διήγημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Όταν διαισθάνθηκε τον κίνδυνο, μαζεύτηκε στη στενή του… έκδοση. Δεν υπήρχε μετρήσιμη παρατήρηση που θα μαρτυρούσε την ογκομετρική αλλαγή, αλλά μια περιφερειακή όραση θα την αντιλαμβανόταν, το δίχως άλλο. Ας μην την αποτύπωνε με αριθμούς, αυτόν τον παμπάλαιο ανθρώπινο εθισμό να μετρά μεγέθη.
Μαζεύτηκε από ένστικτο, να εκθέτει όσο το δυνατόν λιγότερο από το σώμα του.
Το αλκοόλ πάσχιζε ώρα τώρα να τον ρίξει κατάχαμα, εκείνος όμως βαστιόταν γερά στην καρέκλα του. Το ξαναμμένο του πρόσωπο, προμετωπίδα των αντανακλαστικών του -υπερδιεγερμένο στη θέση της προφανούς αδυναμίας τους να ανταποκριθούν καίρια-, κοίταζε τον αγριεμένο άντρα που στεκόταν μπροστά του. Τον κοιτούσε και ταυτόχρονα σούφρωνε σφιχτά τα χείλη του, όσο να δείχνει ότι διατηρεί την αυτοκυριαρχία του.
Είχε παρασυρθεί από την ώρα και τη στενοχώρια του. Είχε καταναλώσει απροσδιόριστη ποσότητα από κρασί. Ίσως και ο ταβερνιάρης να είχε χάσει τον λογαριασμό. Δεν ήταν η πρώτη φορά, όμως τώρα το παράκανε. Οι παραινέσεις του όμως, όπως και κάποιων άλλων από παρακείμενο τραπέζι για να σταματήσει, τον είχαν εξαγριώσει. Δεν είχε να δώσει λογαριασμό σε κανέναν, αφού πάντα πλήρωνε και ποτέ δεν δημιουργούσε φασαρίες. Άλλωστε καθόταν σχεδόν πάντα αμίλητος σε μιαν άκρη του μαγαζιού και μόνος του, ολομόναχος, αν εξαιρέσουμε τις ελάχιστες φορές που ένας κάποιος φίλος του, άγνωστος στην γειτονιά, τον συντρόφευε. Περισσότερο με τη σιωπή του κι εκείνος, σαν να μοιράζονταν τον ίδιο μυστικό πόνο.
Εκείνο το βράδυ ήταν κατά πως συνήθιζε μόνος. Το βλέμμα του όμως είχε κάτι το απροσδιόριστα αρπαχτικό. Σαν να γύρευε εικόνα να πιαστεί. Μέσα στην θολούρα του γραντζούναγε, για μια εικόνα βαστάζο. Δεν ήξερε αν η γυναίκα που καδράρισε τελικά, ήταν επιλογή δική του ή της υποσυνείδητης επιθυμίας του να ξαναπλάσει εκείνη που έφυγε. Δεν ήξερε ακόμα, αν ο άντρας που σηκώθηκε να του ζητήσει τον λόγο, ερχόταν από μιαν άλλη εποχή ή από μιαν άλλη …ταβέρνα.
Μια θολή φιγούρα όμως στήθηκε πάνω του σαν τοίχος και αυτό δεν μπορούσε να το αγνοήσει. Ένας τοίχος ομιλών και γερτός αρκετά που να κινδυνεύει να τον καταπλακώσει. Τρομοκρατήθηκε στην ιδέα, αλλά προσπάθησε να το κρύψει. Σφίχτηκε στην καρέκλα του και μάζεψε με προσπάθεια τα λόγια του, προκειμένου να δώσει εξηγήσεις. Δεν ήταν εύκολο. Μπέρδευε λόγια και εικόνες, χρόνους και τόπους.
–Δεν κοίταζα εσάς, κύριε. Την κυρία δίπλα σας κοίταζα.
Ο τοίχος -μέχρι τότε τον νόμιζε βουβό-, αγρίεψε περισσότερο. Μάλλον δεν θα είχε γίνει κατά πως φαίνεται, όσο θα έπρεπε κατανοητός.
–Ούτε την κυρία σας κοίταζα κύριε. Κάποιαν άλλη σκεπτόμουν και την μπέρδευα. Σας έχει τύχει ποτέ;
Ο τοίχος άρχισε να γέρνει περισσότερο.
–Δεν σας έχει τύχει. Συγγνώμη, …δεν ξέραμε τα ίδια λόγια… Να σας κεράσω ένα κρασί;
Ο τοίχος τότε του ήρθε κατακούτελα. Δεν μπόρεσε να κρατηθεί στην καρέκλα του. Έπεσε με τα μούτρα κάτω. Χτύπησε στον άλλο τοίχο, που μέχρι εκείνη την ώρα πατούσε. Μετά, οχλοβοή και κάποιοι που σηκώθηκαν από τα γύρω τραπέζια με σκοπό να βάλουν τέρμα στον άνισο καυγά. Τον σήκωσαν στα χέρια και σαν άδειο σακκί τον έβαλαν πάλι στην καρέκλα του. Με βοήθειες αυτή τη φορά, αφού δεν μπορούσε να στηριχθεί πουθενά. Κάποιος απ’ την θολή εικόνα του, του σκούπιζε με μια υγρή πετσέτα τη μύτη που αιμορραγούσε.
–Με χτύπησε το παλιόκρασο. Δεν πίνω άλλο. Τον λογαριασμό να πληρώσω… και για την κυρία απέναντι… που καταδέχτηκε την παρέα μου.
Όλα αυτά μέσα από τα δόντια του. Μιλούσε σκόρπια. Μισά και κάπως ακατάληπτα. Σαν να μην είχε καταλάβει, τι στ’ αλήθεια είχε συμβεί. Σαν το μυαλό του να είχε μείνει πίσω. Σε κάποιαν άλλη. Σε τόπον άλλο. Πριν να βρεθεί εκεί, από απλή …παρεξήγηση.
