Guest

Παραδοξότητες

 

Tα παράδοξα στη φιλοσοφία και στα μαθηματικά δεν είναι καθόλου άγνωστα. Μάλιστα, είναι γνωστά ως μια παράλληλη εξέλιξη με την «επίσημη» επιστήμη, αφού, για ν’ αναφέρουμε ένα μόνο, εκείνο που έμεινε γνωστό ως το παράδοξο του Επιμενίδη («ένας Κρης λέγει όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες») συζητείται, επί αιώνες, μαζί με την διαλεκτική.

pos-peiraiwsΑλλά και στη σύγχρονη εποχή, από την «Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων» μέχρι την πίπα του Magritte και την επεξήγηση «C’est ne pas une pipe» και τα έργα του Εscher, τα παράδοξα είναι παρόντα, παρ’ όλον ότι oι περισσότεροι στοχαστές τα απορρίπτουν: Το να ισχύει κάτι και να μην ισχύει, ταυτόχρονα, θεωρείται ανωμαλία και εκτροπή. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι οι οποίοι δεν απορρίπτουν a priori τις παραδοξότητες. Πρέπει να εξεταστεί, ισχυρίζονται, εάν το παράδοξο ολοκληρώνει κάτι άλλο, σ’ ένα ανώτερο, πιο αφηρημένο επίπεδο. Κάτι που μας φαίνεται ετερογενές σε πρώτο επίπεδο μπορεί να είναι απαραίτητο προκειμένου να ολοκληρωθεί η «αυτοποίηση» ενός συστήματος. Για το εάν αυτό θα συμβεί ή όχι, καθοριστική παράμετρος είναι ο χρόνος. Στην πάροδο του χρόνου θα κριθεί εάν, εν τέλει, το παράδοξο μπορεί να από-παραδοξοποιηθεί, κάποια στιγμή, αποκαλύπτοντας τη συμβολή του στη διεργασία δημιουργίας μιας νέας οντότητας ή μετασχηματισμού μιας ήδη υπάρχουσας.

Σε κάθε περίπτωση εάν η θέση μαζί με την άρνησή της γίνουν αποδεκτές από το σύστημα, το οποίο, εν συνεχεία, θα μπορέσει με τη νέα του ταυτότητα, να δημιουργήσει «δομικές ζεύξεις» με το περιβάλλον του, τότε η παραδοξότητα θα έχει ενσωματωθεί στο σύστημα.

Ό εστί μεθερμηνευόμενον, ότι για την μεν Μόνικα ο χρόνος θα δείξει εάν η παραδοξότητα της «στάλας» αποτελεί ένα σημείο στην ανάπτυξη της τέχνης της που σηματοδοτεί μια νέα ταυτότητα που θα επιδοκιμαστεί από το κοινό.

Ως προς τον Τσίπρα και τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, νομίζω, αντίθετα, ότι δυόμιση χρόνια μετά, η παραδοξότητα της συνεύρεσης αντίθετων πολιτικών ποιοτήτων, προκειμένου να υπηρετηθεί ο αχταρμάς του αντι-μνημονίου, έδωσε τη θέση της σ’ ένα ultra μνημονιακό σχήμα, και ακυρώθηκε.

Η Μόνικα έχει μέλλον, ο Τσίπρας όχι.



Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Πρ. Βουλευτής Επικρατείας με Το Ποτάμι και γραμματέας της κοινοβουλευτικής του ομάδας.

 

http://www.inerp.gr


Είμαι νομικός (Πανεπιστήμιο Αθηνών), με διδακτορική διατριβή στην Κοινωνιολογία του Δικαίου (Πανεπιστήμιο Bielefeld, Γερμανία). Η πρώτη μου επαγγελματική ενασχόληση με το διοικητικό/ρυθμιστικό φαινόμενο ήταν στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης στην οποία παραμένω έχοντας διδάξει για περισσότερα από 20 έτη Δημόσια Πολιτική και Ρυθμιστική Διακυβέρνηση. Ακολούθως εργάσθηκα, για δύο δεκαετίες, ως ειδικός επιστήμων στο Υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως. Στα χρόνια αυτά προσπάθησα ιδιαίτερα για την ανατροπή των αρνητικών στερεοτύπων για την ελληνική διοίκηση μέσα από την προώθηση των διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Τα ΚΕΠ αποτελούν την πιο γνωστή απ’ αυτές. Από το 2007 και μετά, έχω την ευθύνη του στρατηγικού σχεδιασμού του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Διοικητική Μεταρρύθμιση». Παράλληλα με τις δραστηριότητές μου στην Ελλάδα, είχα έντονη δραστηριότητα ως σύμβουλος πολλών κυβερνήσεων και διοικήσεων (22) καθώς και διεθνών οργανισμών (5) επί θεμάτων διοικητικών μεταρρυθμίσεων. Έχω εκδώσει 5 βιβλία και έχω δημοσιεύσει περισσότερα από εκατό άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά, στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο. Μελέτες μου έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες (μεταξύ άλλων, στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ρωσικά, αραβικά, και κινεζικά). Έχω βραβευτεί δύο φορές από την Αμερικανική Εταιρία Διοικητικής Επιστήμης. Η πρώτη φορά ήταν το 2003, με το βραβείο «Peter Boorsma» από την Southeastern Conference της ΑSPA και η δεύτερη το 2012 στο Las Vegas όπου μου απονεμήθηκε το "International Public Sector Award" της ASPA.

Παραδοξότητες

γράφει ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης.

Τι κοινό έχει η «στάλα» της Μόνικα με το success story του Τσίπρα; Εν πρώτοις, τίποτα, πέραν του ότι ακούγονται και τα δύο ως παράδοξα, ως εκτός σειράς. H Mόνικα ακούγεται ως alien, εκτός του ήχου και του ρυθμού που μας έχει συνηθίσει. Ως κάτι που σε κάνει να σκέφτεσαι εάν πρέπει να γελάσεις ή όχι. Ο Τσίπρας, διαπρύσιος κήρυκας του αντι-μνημονίου και των οιωνδήποτε εναλλακτικών (ρώσικων, κινέζικων, βενεζουελάνικων) στην Ευρώπη, ακολουθεί μια πολιτική λιτότητας που ούτε οι πιο φανατικοί του «δόγματος του σοκ» δεν θα τολμούσαν να εφαρμόσουν. Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός των παραδόξων, τόσο στην φιλοσοφία όσο και στα μαθηματικά: Είναι τα εμπόδια στην λογική, είναι η ασυνέχεια σε μια σκέψη, είναι η άρνηση του διαλόγου σε μια συζήτηση.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο