Ε λοιπόν, τελικά, ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος ήταν πραγματικά ο καθρέφτης της ελληνικής κοινωνίας κι ας κοροϊδεύουμε κατά τα άλλα! Θυμάστε την ταινία “Δεσποινίς Διευθυντής”; Καρέζη – Παπαγιαννόπουλος, σε ένα αχτύπητο δίδυμο, κόρης – πατέρα. Η κόρη, διαπρεπής Αρχιτέκτων με σπουδές στο εξωτερικό, διακρίσεις κλπ., τρελή αδυναμία και καμάρι του πατέρα της, που την είχε μεγαλώσει μόνος του, την είχε σπουδάσει μόνος του και την κυνηγούσε – ολόκληρη γυναίκα – να της βάλει στο στόμα τη φρυγανιά με τη μαρμελάδα και δυο γουλιές γάλα! Της έκλεινε ραντεβού στο κομμωτήριο και στη μοδίστρα, την πηγαινοέφερνε στις μετακινήσεις της σαν προσωπικός της σωφέρ και γενικώς, μοιραζόταν τα πάντα μαζί της, στον… πληθυντικό αριθμό! Κάναμε, πήγαμε, φάγαμε, σπουδάσαμε, πιάσαμε μια πολύ σπουδαία θέση, γίναμε Διευθυντές… κι εμείς γελούσαμε! Ε, καλά λένε λοιπόν πως, με ό,τι γελάς, το λούζεσαι!! Και δεν ειρωνεύομαι καθόλου, αντιθέτως αυτοσαρκάζομαι!!!…
Νομική, σου ερχόμαστε!!!!!!… Έτσι είπα κι εγώ πριν από δύο χρόνια!!! Κομοτηνή, σου ερχόμαστε!!! Ποιοι;;;!!! Το σκέφτομαι τώρα και δεν πιστεύω στα ίδια μου τα λόγια, που τόσο αυθόρμητα ξεστόμισα, εκείνη την στιγμή, μέσα στη χαρά μου! Όχι, μην θεωρήσετε ότι είμαι από εκείνες τις αδιάκριτες μαμάδες, που χώνουν τη μύτη τους παντού στις ζωές των παιδιών τους. Καμία σχέση! Αλλά, που να πάρει, αυτή η ιστορία των Πανελλαδικών είναι πολύ ειδική κατάσταση! Βασικά, έχω την αίσθηση ότι θυμίζει λίγο… τοκετό! Έχει όλα τα χαρακτηριστικά, σε διάρκεια, υπομονή, άγχος, στην εμπιστοσύνη που καλείσαι να δείξεις στον ειδικό που θα αναλάβει την ευθύνη της προετοιμασίας – τέλος πάντων, έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά!
Νομίζω, πως η προετοιμασία των Πανελλαδικών αρχίζει για τον γονιό αρκετούς μήνες πριν, απ’ ότι για το ίδιο το παιδί. Με το που πλησιάζει να τελειώσει το παιδί την Α’ Λυκείου, μπαίνεις σε μια απίστευτη ψυχολογία διερεύνησης του περιβάλλοντος για εξεύρεση του καλύτερου Φροντιστηρίου, που να είσαι βέβαια σε θέση να μπορείς και να το πληρώνεις. Και βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε, ότι συνήθως το καλό είναι και ακριβό! Ουπς! Και τώρα τι γίνεται;…
Αν είσαι και λίγο πιο ψαγμένος, μπαίνεις και στη λογική του να μην θεωρείται απλώς καλό, αλλά να ταιριάζει και σ’ εκείνα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ιδιοσυγκρασίας του παιδιού σου, να ταιριάζουν και στη δική σου ιδιοσυγκρασία οι άνθρωποι με τους οποίους θα συνεργαστεί, τόσο εκείνο όσο και εσύ. Κι έτσι, μέχρι να καταλήξεις, συνυπολογίζεις πολλές πολλές μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες… Για όσο διάστημα κάνεις εσύ όλη αυτήν την… λάτρα, το παιδί σου ακούει από φίλους/συμμαθητές διάφορες πληροφορίες (αυτές που αντίστοιχα έχουν πάρει οι δικοί τους γονείς) και σε μεγάλο βαθμό, έχεις να ασχοληθείς με το να βγάλεις από το μυαλό του εφήβου και την αντίληψη του “θα πάω εκεί, που θα πάει και ο τάδε ή η τάδε”. Άντε τώρα, να βγάλεις άκρη και μ’ αυτό! Τι να κάνεις; Πηγαίνεις κι εκεί, να βολιδοσκοπήσεις το περιβάλλον! Κι άντε ένα ακόμα ραντεβού από τον χρόνο που δεν σου περισσεύει, ενώ στην πραγματικότητα ξέρεις, ότι εκείνο το πρώτο φροντιστήριο που είδες και σου έκανε το μεγάλο “κλικ”, εκείνο που ήταν και κατά πολύ ακριβότερο από τα υπόλοιπα, εκείνο κρατάει τη μοίρα σου!.. Επειδή όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, πηγαίνεις και σε καμιά δεκαριά ακόμα, μπας και σταθείς τυχερός και το μεγάλο “κλικ” ταυτιστεί μεν με τη διαίσθηση και τις έξωθεν πληροφορίες, συνδυάζοντας όμως και μια καλύτερη τιμή! Ναι, καλά… ειδικά με το τελευταίο!…
Τέλος πάντων κάποτε καταλήγεις, εφόσον έχεις καταφέρει να συμφωνήσεις στα βασικά με το παιδί σου, συζητώντας τα υπέρ και τα κατά για τον κάθε χώρο που επισκέφθηκες/συζήτησες/ερεύνησες και τελικά, ξανα-επισκέφθηκες μαζί πια με τον υποψήφιο, που θα λάβει και την τελική απόφαση ως προς την επιλογή. Και κάπου εκεί βρίσκεται το πραγματικό σημείο έναρξης της προετοιμασίας, εννοώ, το από κοινού πλέον ξεκίνημα για παιδί, γονιό, φροντιστήριο και ολίγη από σχολείο – γιατί οφείλουμε να αναγνωρίσουμε, ότι υπάρχουν πραγματικά εξαιρετικοί καθηγητές και στο δημόσιο σχολείο, που βιώνουν μαζί με τα “παιδιά τους” την ίδια κοινή αγωνία και συνευθύνη. Κι αρχίζει ένας… χορός, που διαρκεί δύο χρόνια!…
Δυο χρόνια με θυσίες, στερήσεις, ωράρια προσαρμοσμένα στις ανάγκες του υποψηφίου και στις κατευθύνσεις του φροντιστηρίου, διαβάσματα, επαναλήψεις και χρονοδιαγράμματα που θέτει πάντα το φροντιστήριο, στα οποία συμμετέχουν όλα σχεδόν τα μέλη της οικογένειας του υποψηφίου κι αλίμονο αν σου καεί ο θερμοσίφωνας και πρέπει να καλέσεις τον υδραυλικό στις 6 το απόγευμα, ώρα που ο υποψήφιος χρειάζεται απόλυτη ησυχία για να συγκεντρωθεί στο διάβασμα – μέχρι που τον αναβάλλεις και για άλλη μέρα, αφήνοντας την υπόλοιπη οικογένεια χωρίς ζεστό νερό για μπάνιο… Κι αλίμονο αν χρειαστεί να αγοράσεις και καμιά 6άδα καινούρια βρακιά μέσα στη 2ετία της προετοιμασίας – απλώς παραιτήσου απ’ την ιδέα και όσο πιο γρήγορα παραιτηθείς, τόσο λιγότερο δυστυχισμένος θα νιώθεις και πάει λέγοντας… Τι είπατε; Έξω; Πού έξω, καλέ; Να βγεις εσύ έξω να διασκεδάσεις, τη στιγμή που ο υποψήφιος είναι κλεισμένος με τις ώρες σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, που δεν ξέρει αν είναι έξω μέρα ή νύχτα; Το λιγότερο απάνθρωπο! Και κάποτε έρχεται και η στιγμή των εξετάσεων…
Έχεις μάθει την εξεταζόμενη ύλη απ’ έξω και ανακατωτά, σε μερικές περιπτώσεις καλύτερα κι από τον ίδιο τον υποψήφιο, που όλο και θα σου πετάξει κάποια στιγμή εκείνο το κορυφαίο… “ρε μάνα, δεν πας καλύτερα εσύ, να γράψεις στη θέση μου… Λογοτεχνία;” Όλο και για κάποιο μάθημα θα το ακούσεις, να ‘σαι σίγουρος! Γνωρίζεις με κάθε λεπτομέρεια όλα τα δυνατά και τα αδύνατα σημεία του παιδιού σου, για κάθε μάθημα ξεχωριστά – το ίδιο καλά με τους καθηγητές και τους φροντιστές, μην σου πω κι ακόμα καλύτερα!
Κι όταν πια έρχεται η στιγμή, που όλα εκείνα τα “μαζί σε όλα”, γίνονται ένα αποχαιρετιστήριο φιλί έξω απ’ το εξεταστικό κέντρο, μένοντας πλέον καθένας μόνος του… ποιος τοκετός και ποιος ομφάλιος λώρος;… εκεί σε θέλω! Κρατάς την ψυχραιμία σου, δίνεις τις τελευταίες οδηγίες, περνούν σε δευτερόλεπτα μπροστά από τα μάτια σου 18 ολόκληρα χρόνια, με όλες τις καλές και τις κακές στιγμές, που έζησες με το βλαστάρι σου, λες και το πηγαίνουν για… σφάξιμο! Και μόλις το χάσεις από το οπτικό σου πεδίο, σέρνεσαι μέχρι το πιο κοντινό καφενείο – που να μην είναι δηλαδή και τόσο κοντινό – και καταρρέεις, σκεπτόμενος την απάνθρωπη δοκιμασία που περνάει το παιδάκι σου, ενώ εσύ βρίσκεσαι πλέον… μακριά, χωρίς να μπορείς να του προσφέρεις πια καμία συμπαράσταση! Έχεις ξεχάσει τις θυσίες – οικονομικές και άλλες – και το μόνο που σκέφτεσαι, είναι να βγει το παιδί σου απ’ αυτό το… σφαγείο, γερό! Να μην καταρρεύσει κι ας πάει στο διάολο και το Πανεπιστήμιο – και τι έγινε στην τελική; Κι από την άλλη, περνούν από τη σκέψη σου κι εκείνες οι μερικές χιλιάδες ευρώ που πλήρωσες, προκειμένου να απολαύσετε “μαζί” την επιτυχία. Και περνάει η ώρα και περιμένεις να βγουν οι πρώτες ειδήσεις με τα θέματα στο διαδίκτυο. Και μόλις δεις τα θέματα, ξέρεις ήδη, αν έγραψε καλά, μέτρια ή χάλια. Είναι η στιγμή, που βγαίνει από μέσα σου το πρώτο “ουφ”, μπορεί και δάκρυ. Γνωρίζεις, αν συνεχίζεις να αγωνίζεσαι για την Αθήνα ή πρέπει να ετοιμάζεσαι για μετακόμιση σε άλλη πόλη – αρκεί πάντα να μην έχει καταρρεύσει το παιδάκι σου και να βγει από κει μέσα ζωντανό! Και όλο αυτό, επαναλαμβάνεται για δύο εβδομάδες, επί 6, 5 ή 4 φορές, ανά δύο ημέρες. Ίδιο για όλες τις φορές, ξανά και ξανά, απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
Ε, πείτε μου τώρα, σας παρακαλώ, ήταν υπερβολικός ο Παπαγιαννόπουλος, όταν μιλούσε για όλα στον… πληθυντικό αριθμό; Και άντε όταν έχεις μόνο ένα παιδί, πάει στα κομμάτια! Όταν έχεις κι άλλο/άλλα από πίσω; Πόσες φορές να το αντέξεις αυτό; Για να μην περάσουμε τώρα στην ερώτηση… “και για ποιον λόγο στην τελική”, γιατί τότε θα μπούμε σε άλλα κανάλια…
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
