Η κατάσταση είναι γενικά απαισιόδοξη και το πρόβλημα μεγεθύνεται από την παρατεταμένη πολιτική επαιτεία που βαπτίστηκε διαπραγμάτευση και η οποία για μικροπολιτικούς λόγους εξυπηρετεί την κυβέρνηση αλλά βουλιάζει τη χώρα. Το ζήτημα εδράζεται στη λογική των συγκοινωνούντων δοχείων καθώς σε συνέχεια της μεγάλης ύφεσης του δ΄ τριμήνου του ΄16, η επιρροή είναι αναμφίβολα έντονη και στο α΄ τρίμηνο του ΄17, καθώς τόσο ο καιρός στην αρχή του έτους δεν βοήθησε την αγορά και επιπλέον η ιδιωτική κατανάλωση μειώθηκε ως απόρροια της ανασφάλειας. Όσο και αν οι απόστολοι της αριστεράς επιμένουν για το τέλος της λιτότητας, οι αριθμοί είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.
Το καθεστώς της παρατεταμένης αβεβαιότητας οδηγεί στην επιδείνωση της όποιας ανάπτυξης αναμένονταν, με συνέπεια νέα μέτρα εντός του ΄17. Όσο και φαντάζει περίεργο, οι καταθέσεις συνεχίζουν να αιμορραγούν, η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών έχει ξεπεράσει τα όρια, η κατανάλωση βαίνει σταθερά μειούμενη και μόνο στα αναγκαία και τα κόκκινα δάνεια πήραν και πάλι την ανηφόρα.
Η λογική της αριστερής ανάπτυξης βασίζεται στη γενικότερη φτωχοποίηση, απότοκο των σοσιαλιστικών παραδείσων. Στην περίληψη της πρόσφατης έκθεσης του ΙΝΕ ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση το 2017, τονίζεται πως η πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης έχει φτάσει σε ακραία όρια για την κοινωνία, καθώς οξύνθηκαν οι ανισότητες και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί με εξαίρεση τους δημοσίους υπαλλήλους, τους συνήθεις πελάτες δηλαδή των εκάστοτε κυβερνώντων.
Το αποτυχημένο αυτό μοντέλο της κρατικοδίαιτης ανάπτυξης που ταλαιπωρεί τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες για κάθε νοήμονα άνθρωπο πρέπει να αλλάξει. Προφανώς και δεν θα λυθούνε τα προβλήματα της χώρας εάν π.χ. ο μισθός του δασκάλου πάει στα 500 ευρώ, ούτε επιτρέπονται στοχοποιήσεις και κοινωνικοί αυτοματισμοί του είδους. Η κοινωνία δεν θα διχαστεί.
Η λύση βρίσκεται στην απελευθέρωση της οικονομίας που μπορεί να φέρει την ανάπτυξη. Εκείνο το οποίο απαιτείται λοιπόν είναι αυστηρή αξιολόγηση και εκσυγχρονισμός του δημοσίου τομέα, απαλλαγή από βαρίδια δια της μεθόδου των άμεσων ιδιωτικοποιήσεων, αλλαγή νοοτροπίας και στροφή της ασκούμενης πολιτικής, με έμφαση σε πολιτικές που δίνουν ώθηση στην επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις και την εξωστρέφεια. Κύρια όμως γρήγορη απονομή δικαιοσύνης και δραστική μείωση της φορολογίας και του κόστους ασφάλισης.
Οι σοσιαλιστικές αυταπάτες και οι ουτοπικοί πειραματισμοί με αναδιανομές εισοδημάτων και φτώχειας, ούτε στο παρελθόν κατάφεραν, ούτε πολύ περισσότερο μπορούν σήμερα να πετύχουν την παραμικρή ανάπτυξη και ευημερία. Τα παραδείγματα πλείστα και γνωστά.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
