Η εικόνα λοιπόν ενός βουλευτή που στο βήμα της βουλής δακρύζει γιατί – όπως ο ίδιος λέει – υποχρεώνεται να ψηφίσει κάτι που δεν συμφωνεί και ξέρει ότι δεν το θέλουν ακόμα και αυτοί που τον ψήφισαν, συγγνώμη …μπορεί να ακούγεται πολύ αφελές, αλλά εγώ δεν το καταλαβαίνω. Πόσο τρομακτικές μπορεί να είναι αυτές οι πιέσεις που το οδηγήσαν να αψηφήσει την συνείδηση του και την αξιοπρέπεια του; Τον εκβιάσανε; Του είπαν ότι αν δεν υπογράψει να αυξηθεί ο ΦΠΑ στα νησιά, θα έρθει ο Ντον Σόιμπλε και θα αφήσει ένα κεφάλι αλόγου στο κρεβάτι του την ώρα που κοιμάται ή θα του καεί το βίντεο και το καινούργιο home-cinema ταυτόχρονα;

Και με το να μου ζητάει συγγνώμη αφού έχει κάνει τη μαλακία του, τι θέλει να μου πει ο ποιητής; Αν νιώθει μετανιωμένος και τον νοιάζει η συγγνώμη μου, να παραιτηθεί αφού δεν κατάφερε να με αντιπροσωπεύσει στα θέλω μου, να πάει σπίτι του, μπας και ο επόμενος τα καταφέρει καλυτέρα. Με το να μένει στη θέση του δεν είναι σαν να με φτύνει και να μου λέει, σου ζητάω με δάκρυα συγγνώμη …αλλά μεθαύριο πάλι το ίδιο θα κάνω;

Αμ το άλλο; Να σου βγαίνουν στα παράθυρα και να σου λένε ότι νόμος που οι ίδιοι ψηφίσανε είναι ακόμα και αντισυνταγματικός και να στο λένε έτσι ήρεμα αφού οι ίδιοι τον ψηφίσανε; Δηλαδή εν γνώση τους παραβήκαν το σύνταγμα; Γιατί; Κι έτσι εγώ ο αφελής να κάνω άλλη μια ερώτηση: αφού έτσι απλά και με απόλυτη ωμότητα οι ίδιοι οι νομοθέτες, αυτοί που είναι ταγμένοι στην υπεράσπιση του συντάγματος το παραβαίνουν και το καταστρατηγούν με …νόμιμο τρόπο και μάλιστα νιώθουν ότι μια συγγνώμη κι ένα δάκρυ τους απαλλάσσει, τι κρατάει τον κάθε μικροτσούτσουνο κασιδιάρη Χρυσαυγήτη όχι απλά να παραβαίνει το σύνταγμα αλλά και κάθε άλλο νόμο;

Δεν παρακολουθώ τι συμβαίνει στη βουλή της Ουγκάντα ή σε αυτό που ονομάζει βουλή ο Μουγκάμπε στη Ζιμπάμπουε – και αναφέρω αυτές τις δυο χώρες γιατί συχνά μνημονεύονται από όλους σαν τραβεστί δημοκρατίας – αλλά αυτά που βλέπω τα τελευταία χρόνια στην ελληνική βουλή και από τους Έλληνες πολίτικους δεν τα έχω δει πουθενά. Στις περισσότερες χώρες τουλάχιστον προσπαθούν να κρατήσουν κάποια όρια αξιοπρέπειας. Στην Ελλάδα όσο ωμός και να περιγράφεται ο Σόιμπλε και ο Τόμσεν, οι Έλληνες πολιτικοί είναι ακόμα πιο ωμοί. Όχι, λάθος λέξη. Δεν είναι απλά ωμοί, είναι σκατόψυχοι. Εδώ κοντεύουν να μας πουν ότι σας βαράμε, σας κοροϊδεύουμε, σας πατάμε, γιατί …σας αρέσει. Το θέλετε, το ζητάτε. Τι κοντεύουν δηλαδή, το είπανε. Το είπε ο Αλέξης. Για σας το κάνουμε, για να μη …σας καταστρέψουν οι άλλοι, με τα δικά τους μνημόνια. Πεινάστε με τα δικά μας!

Α, οι άλλοι, ή μάλλον ο άλλος. Ο Κούλης. Δεν ξέρω αν είμαι ο μονός που το καταλαβαίνει έτσι, αλλά ο Κουλής, το στέλεχος μιας από τις πιο διεφθαρμένες κυβερνήσεις στην ελληνική ιστορία, γλύφτης και δουλικό του πιο διεφθαρμένου πολιτικού στην νεότερη Ελληνική ιστορία, του Αντωνάκη, και με λεκέδες σκανδάλου Siemens στη πλάτη του, έρχεται να μας πει ότι αυτός θα μας σώσει. Και γιατί αυτός; Γιατί αυτός θα εφαρμόσει καλυτέρα τις εντολές των δυναστών. Τελικά στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι. Τελεία.

Ό,τι δηλώσεις έγραψα και μου ήρθε φλασιά τα περί …αναγνώρισης των πλαστών πτυχίων. Γιατί όχι; Έμειναν μετεξεταστέοι, θα το πλαστογραφήσουν καλύτερα και το Σεπτέμβριο, στην επόμενη εξεταστική θα αναγνωριστεί για γνήσιο. 2,500 πλαστά πτυχία καταμετρημένα. Κι ας πούμε ότι δεν ήταν νευροχειρουργοί και πυρηνικοί φυσικοί αυτοί οι «πτυχιούχοι». Τι ήταν; Οικονομικοί σύμβουλοι στο υπουργείο οικονομίας; Διευθυντές του ΙΚΑ ή της εφορίας; Τι ήταν; Υποτίθεται ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα είναι περίπου 750,000, 2,500 από αυτούς – αποδεδειγμένα από ό,τι λένε – είπαν ψέματα για τα προσόντα τους παρουσιάζοντας πλαστογραφημένους τίτλους, με σκοπό να πάρουν καλύτερη θέση και μισθό. Τι θέση πήραν; Γραμματέας υπουργείου; Και ξέρετε τι είναι το χειρότερο; Η υποψία ότι οι 2,500 είναι πολύ περισσότεροι. Και το ακόμα χειρότερο; Έχει κανένας πτυχίο από αυτούς που δηλώνουν ότι έχουν; Μήπως τελικά πρέπει να ψαχτούν από την αρχή όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι;

Μην κάνετε πως ξαφνιάζεστε, δεν υπάρχει λόγος. Εμένα ούτε καν έκπληξη δεν μου έκανε. Γιατί; Γιατί η αγαπημένη έκφραση του νεοέλληνα είναι: ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε; Κι αυτό το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε», δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί μερικές φορές. Βγαίνει από τα συμφραζόμενα. Πάρτε για παράδειγμα τον Κούλη. Καμαρώνει ο Κουλής ότι έχει δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα και ξέρει πως βγαίνουν τα λεφτά. Τώρα δουλευόμαστε μεταξύ μας και πιο πολύ αυτοπαραμυθιάζεται ο ίδιος.

Ποιος σοβαρός επιχειρηματίας θα προσλάμβανε τον Κούλη εκτός αν ήθελε να εκμεταλλευτεί ότι σημαίνει το όνομα Μητσοτάκης. Προσόντα μπορεί να έχει αλλά κανένας δεν τον θέλει για τα προσόντα του, τους είναι αδιάφορο. Στα κοχόνια τους τα πτυχία του και οι ιδέες του, το όνομά του θέλουν. Τον μπαμπά του θέλουν και την αδελφούλα του θέλουν, γιατί αυτά είναι το χρυσό αντικλείδι που όλες τις πόρτες τις ανοίγουν. Τον βάζεις λοιπόν σε ένα γραφείο, του δίνεις μια γραμματέα να σηκώνει το τηλέφωνο και ένα εκτυπωτή Siemens για να παίζει και μετά λες σε όλους σου τους πελάτες ότι για σένα δουλεύει ο γιος του Μητσοτάκη και αδερφός της Ντορούλας. Μετά το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» δουλεύει μόνο του και βγάζει λεφτά με ουρά.

Ή μήπως έχει δουλέψει ο Βαρβιτσιώτης ή η Κεφαλογιάννη; Τους ακούς που μιλάνε για το εργαζόμενο και θες να πάρεις φόρα να πηδήξεις από το μπαλκόνι. Το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων βουλευτών θεωρούν το βουλευτιλίκι και το ανορθογραφιλίκι στα κοινωνικά δίκτυα, δουλειά.

Τελικά στο eurogroup όλοι νικήσανε. Έτσι είπαν. Η κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση πιστεύει ότι κέρδισαν αλλά αυτοί θα κέρδιζαν καλύτερα και ο Τσίπρας σκέφτεται να βάλλει γραβάτα. Τρία πουλάκια κάθονται και έχουμε χάσει το λογαριασμό σε ποιο μνημόνιο βρισκόμαστε. Γιατί έχουμε τα γκραντ μνημόνια, τα μίνι μνημόνια και τα ενδιάμεσα που περνάνε με άσχετους νόμους. Νόμος για την αναδάσωση της λόφου της Πλατανιάς και στη παράγραφο τρία υπάρχει αύξηση στο ηλεκτρικό.

«Αντέξαμε 400 χρόνια σκλαβιάς, δεν μας τρομάζουν τα 99 του ταμείου αποκρατικοποιήσεων», τουϊτάρει η Άννα Βαγενά και δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις με την απύθμενη βλακεία και το θράσος της. Ποια ωμότητα, εδώ μιλάμε για απανθρωπιά. Η κυρία σου λέει ότι οι επόμενες 5 γενιές θα ζήσουν στη σκλαβιά και πρέπει να είσαι και ευχαριστημένος. Να μας πει που μένει να της στείλουμε και λουλούδια για το ευχαριστώ.

Δυο δεκαετίες τώρα ακούω το θεώρημα της χαμένης ψήφου. Και όσο μεγαλώνει ο αριθμός της αποχής και των ακύρων το ακούω πιο έντονα. Αλλά από ποιους το ακούω. Από αυτούς που έχουν μαγειρέψει αντιδημοκρατικούς εκλογικούς νόμους και που όλοι τους αλλάζουν όταν είναι στην αντιπολίτευση αλλά ποτέ δεν αγγίζουν όταν γίνονται κυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένου και του ιππότη στο άλογο της απλής αναλογικής Τσίπρα. Στο τελευταίο μαγείρεμα, άκυρα και λευκά πάνε στον πρώτο, γι’ αυτό φωνάζει ο δεύτερος μέχρι να γίνει πρώτος. Θα δείτε που ο Κούλης θα πάθει μια υστερία για το θέμα όταν θα πλησιάζουν εκλογές, που δε πα να λέει ο Αλέξης έρχονται. Κι εσύ στέκεσαι σαν χάνος και λες ποιον να ψηφίσω να τα κάνει πιο σκατά; Τον Αλέξη η τον Κούλη; Τον τρία πουλάκια κάθονται ή τον γουρλομάτη;

Αυτό που σήμερα λέγεται αντιπροσωπευτική δημοκρατία στην Ελλάδα, στην ουσία είναι παρωδία δημοκρατίας. Είναι το τερατούργημα κατασκεύασμα μια διαβρωμένης και διεφθαρμένης κοινωνίας που έχει κάνει τη διαφθορά κοινωνικά αποδεκτή και τον πολιτικό καριερίστα πόρνη συμφερόντων. Το έχω ξαναγράψει, δεν έχουν σημασία τα πιστεύω πια, ένα 15% – αυτοί οι περίφημοι αναποφάσιστοι – με μόνο κριτήριο την εξασφάλιση του καναπέ τους ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.

Στο μεταξύ τα βλέπετε και μόνοι σας, στην αναμπουμπούλα οι μόνοι που χαίρονται είναι οι μικροτσούτσουνοι κασιδιάρηδες της Χρυσής Αυγής και ο Λεβέντης που ονειρεύεται τρίτο κόμμα. Ο διασυρμός της δημοκρατίας.

Και τώρα αυτοί όλοι θα ζητάνε τη ψήφο μου! Για να κλάψουν ζητώντας μου συγνώμη την ώρα που ετοιμάζονται για τη χαριστική βολή! Ο Κούλης θέλει εκλογές, σίγουρος ότι θα νικήσει και ο Λεβέντης πιστεύει ότι θα είναι τρίτο κόμμα. Γιατί όχι; Στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι. Τελεία.

*****************************************

Για άλλη μια Παρασκευή ο Θάνος Ραφτόπουλος μου κρατάει παρέα με 100χρονο φιλέτο!

*****************************************

Στη Σκανδιναβία το καλοκαίρι έχει ξεκινήσει, η μέρα πια διαρκεί σχεδόν 24 ώρες και στη φωτογραφία ο περίφημος ήλιος του μεσονυχτίου.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!