γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Το πιο λυπητερό για το Ποτάμι είναι ότι κάποτε είχε όντως κάτι να πει. Είχε να προτείνει κάτι κάπως διαφορετικό. Είχε για σημαία την καταπολέμιση της γραφειοκρατίας, την αξιοκρατία και τον εξορθολογισμό του κράτους και είχε τους ανθρώπους και το καθαρό μέτωπο για να πείσει ότι μπορεί να κατάφερνε με τη συμμετοχή του σε έναν κυβερνητικό σχηματισμό να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο.
Αυτά… πριν υπάρξει το ρεαλιστικό ενδεχόμενο της εξουσίας.
Τώρα ο άνθρωπος-σύμβολο του πολέμου κατά της γραφειοκρατίας, ο Δρ. Παναγιώτης Καρκατσούλης, έριξε τη μεγαλύτερη χυλόπιτα του 2018 και όπως είχει προειδοποιήσει έμεινε στο ΚΙΝΑΛ, αφήνοντας το Ποτάμι στην τύχη του. Τώρα πια τα περισσότερα από όλα εκείνα τα φυτουκλάκια/nerds που είχαν μαζευτεί γύρω από τον Σταύρο Θεοδωράκη μετακόμισαν γύρω από τον Κυριάκο Μητσοτάκη ή δεν ακολούθησαν την ηρωική έξοδο και παρέμειναν με τη Φώφη Γεννηματά. Τώρα πια όσοι υποστήριζαν μια πιο φιλελεύθερη ή προοδευτική ατζέντα έχουν μοιραστεί ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ακόμα και τη ΝΔ. Αυτό που έχει μείνει στον Θεοδωράκη είναι να αποφασίσει μαζί με τα άτομα που του έχουν απομείνει με ποιο κόμμα θα συνεργαστεί και να ελπίζει σε μία καλή συμφωνία σχετικά με το που, πώς και αν αυτός και οι δικοί του θα είναι υποψήφιοι Βουλευτές.
Γιατί όμως τέτοια παρακμή και μάλιστα τόσο απότομα;
Ο ένας λόγος είναι ότι ως κόμμα έπαψε να εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Σκεφτείτε να φτιαχτεί ένα αναψυκτικό που θα ανακουφίζει από τις καούρες στο στομάχι, θα είναι ιδανικό για να επαναφέρει τα οξέα μετά από έναν εμετό και θα έχει μέτριο χρώμα και αδιάφορη γεύση. Μετά σκεφτείτε να υπάρξουν ανταγωνιστικά αναψυκτικά με εθιστική γεύση, φοβερό προμόσιον και διαφήμιση από κορυφαία αστέρια του αθλητισμού εώς και τον Άη Βασίλη. Γιατί λοιπόν να διαλέξεις μια άνοστη γκαζόζα αντί για μια Κόκα, μια Πέπσι ή ακόμα και μια εναλλακτική Γκριν; Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που θα την στηρίζουν ό,τι και να γίνει, αλλά για τους περισσότερους η γκαζόζα για το στομάχι έχασε τον λόγο ύπαρξής της.
Έτσι λοιπόν και με το Ποτάμι. Θες καταπολέμηση της γραφειοκρατίας; Τα βρίσκεις από τους ίδιους ανθρώπους σε ΚΙΝΑΛ και ΝΔ. Θες τα άτομα που θα γίνουν οι αυριανοί τεχνοκράτες της κυβέρνησης; Μετακόμισαν αλλού. Θες ατομικά δικαιώματα ή δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας; Μπορείς να τα βρεις σε ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ακόμα και σε μερικούς Βουλευτές της ΝΔ. Θες μια λύση για το Σκοπιανό και τα υπόλοιπα εθνικά θέματα όπως αυτές που προτείνει η κυβέρνηση; Τις βρίσκεις πολύ πιο εύκολα στην ίδια την κυβέρνηση. Γιατί να παραμείνει κάποιος ψηφοφόρος στο Ποτάμι;
Αντί για θέσεις και επιχειρήματα, το μόνο που είχενα προσφέρει το Ποτάμι είναι οι Βουλευτικές θέσεις του στη Βουλή. Ακόμα και εκεί όμως πλέον δεν είναι χρήσιμο. Μετά τον ανασχηματισμό η πλειοψηφία αυξήθηκε στους 153 και από ό,τι φαίνεται δεν θα υπάρξει λόγος να πέσει η κυβέρνηση πριν το επιθυμήσει ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Φλερτάροντας δε με ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ έχασε προς τα εκεί όσους δεν είχαν ήδη αποχωρήσει από την σύντομη περιπέτεια του ΚΙΝΑΛ.
Τώρα για όσους ακολουθούν κάποιο κόμμα λόγω αρχηγού… Ποιόν αρχηγό; Αυτόν που είχε δικό του κόμμα και κατάφερε να βγει τέταρτος στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ με λιγότερο από 10%; Αυτόν που τον τελευταίο χρόνο φαίνεται να προσπαθεί να εξασφαλίσει την καλύτερη δυνατή συνεργασία και την καλύτερη μετεκλογική θέση για τον εαυτό του;
Υπήρχε μία περίοδος που το Ποτάμι είχε πολλά πράγματα να προσφέρει. Είχε θέσεις και επιχειρήματα και δεν κυνηγούσε θέσεις και καρέκλες. Με τους χειρισμούς όμως της ηγεσίας του και πηγαίνοντας όπου φυσάει ο άνεμος, κατέληξε να παρακαλάει για συνεργασίες και να μη το θέλει κανένας, αφού υπάρχει ο ρεαλιστικός κίνδυνος να κάνει ζημιά στο κόμμα με το οποίο θα συνεργαστεί παρά να το βοηθήσει. Τώρα πια ξέμεινε και από θέσεις, και από… θέσεις.
