Εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς: «Μα, τρελάθηκε ο κόσμος;». Και αν σκεφθεί κανείς ότι οι συγκεντρώσεις που έγιναν για να στηρίξουν την παραμονή της χώρας στο ευρώ ήταν πολύ μεγαλύτερες από εκείνες που έγιναν για να αντιταχθούν οι πολίτες σε νέο μνημόνιο, τότε το παραπάνω ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί με μεγαλύτερη ένταση.
Η αλήθεια όμως βρίσκεται αλλού. Στο ότι η πλειονότητα των πολιτών συνειδητοποίησε ότι η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει νέα εθνική τραγωδία με απρόβλεπτες διαστάσεις για την πατρίδα μας. Όχι μόνο τραγωδία σε οικονομικό και σε κοινωνικό επίπεδο, αλλά τραγωδία με απρόβλεπτες διαστάσεις και σε εθνικό επίπεδο. Και η ανησυχία που διατύπωσε ο αναπληρωτής ΓΓ του ΝΑΤΟ δεν ήταν καθόλου τυχαία.
Χιλιάδες πολίτες βγήκαν, λοιπόν, στην κεντρική πλατεία της χώρας, για να στείλουν το απλό μήνυμα: «Είμαστε κι εμείς εδώ. Πάψτε να μη μας υπολογίζετε. Ακούστε τη φωνή μας». Και η φωνή όλων πέρα από κόμματα και ιδεολογικές αντιλήψεις, έλεγε ένα πράγμα: «Μένουμε Ευρώπη». Και με το σύνθημα «Ελλάδα – Ευρώπη- Δημοκρατία», θύμιζαν πόσο άρρηκτα είναι δεμένες και οι τρείς αυτές λέξεις που αντιπροσωπεύουν ιδανικά.
Δεν πρόκειται να μπούμε στην συζήτηση αν η σημερινή Ευρώπη είναι η Ευρώπη της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης των λαών που ονειρευτήκαμε, γιατί η συζήτηση αυτή καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: Την Ευρώπη μπορεί κανείς να την αλλάξει μετέχοντας σε αυτήν, ως μέλος και όχι ως παρατηρητής. Μετέχοντας στον σκληρό πυρήνα που είναι η ζώνη του ευρώ και όχι ως παρίας…
Από την άλλη οι συγκεντρώσεις που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ είχαν ως κυρίαρχη την εικόνα των κομματικών σημαιών και πανό, και των συνθημάτων υπέρ της δραχμής.
Δυο διαφορετικοί κόσμοι, στην ίδια πλατεία, σε διαφορετικές συγκεντρώσεις.
Το χθες και το αύριο.
Από τη μια όλη εκείνη η νοοτροπία του λαϊκισμού που μας οδήγησε στην τραγωδία που βιώνουμε ως έθνος και από την άλλη συνειδητοποιημένοι πολίτες, χωρίς κομματικές σημαίες, σιωπηλοί, έχοντας επίγνωση της θέσης που βρίσκεται η χώρα, αντιλαμβάνονται ότι η Ευρώπη είναι το σπίτι της Ελλάδος… Γνωρίζουν ότι αυτό θα επιτευχθεί με πόνο και κόπο, αλλά γνωρίζουν, επίσης, ότι εκεί, στην Ευρώπη βρίσκεται, η ασφάλεια και το μέλλον της κοινής μας πατρίδας, της Ελλάδος.
Σε αυτή τη συγκέντρωση ήταν παρόντες πολίτες από όλα τα κόμματα. Πολίτες και όχι πολιτικοί.
Σε αυτήν την συγκέντρωση οι πολίτες ήταν μπροστά. Οι πολιτικοί δεν φάνηκαν. Και όσοι φάνηκαν ακολουθούσαν. Περίπου ο λαός δεν τους έδωσε καν σημασία, πλην του αιωνόβιου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος, κι αυτός ως πολίτης, ένιωσε την ανάγκη να είναι εκεί, παρών, όχι μόνο για να διατρανώσει την πίστη του στην ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος, αλλά γιατί είναι από τους λίγους Έλληνες που κατάλαβε τι συνέβαινε στην πλατεία Συντάγματος.
Ήταν η πρώτη φάση της μεγάλης ανατροπής. Οι πολίτες νιώθοντας ότι οι πολιτικές τους ηγεσίες δεν τους εκφράζουν, ότι είναι κατώτερες των περιστάσεων που βιώνουμε, βγήκαν μπροστά και πήραν την κατάσταση στα χέρια τους.
Ήταν η πρώτη φορά που οι πολίτες βγήκαν μπροστά από τους πολιτικούς τόσο ξεκάθαρα.
Άραγε θα βρεθούν πολιτικοί να τους ακολουθήσουν, να καλύψουν τη διαφορά και να βγουν μπροστά, να ηγηθούν και να χαράξουν πορεία για το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδος;
Φωτογραφία από kathimerini.gr
