Τέτοιους τύπους όλοι μας έχουμε γνωρίσει και από τέτοιους τύπους, όλοι μας την έχουμε πατήσει. Όλοι, εκτός από αυτούς τους ίδιους. Αυτοί δεν την πατάνε ποτέ με αυτόν τον τρόπο, γιατί ανήκουν στο ίδιο σινάφι. Αυτοί, όταν έρθει η σειρά τους να τιμωρηθούν, απλά… πρασινίζουν!
Όταν ο γιόκας μου ήταν στο Δημοτικό, σαν δεύτερη ξένη γλώσσα είχε επιλέξει μόνος του τα Γερμανικά, κάτι που εμένα αρχικά με φόβισε, γιατί απλά δεν γνωρίζω τη γλώσσα και δεν μπορούσα να τον βοηθήσω καθόλου. Παρεμπιπτόντως, γλωσσοδέτης. Τέλος πάντων, δεν θέλησα να παρέμβω στην επιθυμία του και το παιδί πολύ γρήγορα έδειξε μια έφεση, προς μεγάλη μου ικανοποίηση. Την επόμενη χρονιά, το μάθημα των Γερμανικών κάλυπτε μια καινούρια δασκάλα, που δεν ξέρω για ποιον λόγο, είχε βάλει στο μάτι τον πιτσιρικά. Μιλάμε τώρα για ηλικία 8 – 9 ετών. Κάποια μέρα, αφού την είχα βάλει κι εγώ στο δικό μου μάτι και την είχα υπό στενή παρακολούθηση, ο μικρός γύρισε στο σπίτι και μου είπε, «μαμά, σήμερα η κυρία τάδε, μπήκε στην τάξη και… πρασίνισε!» Μου φάνηκε τόσο αστείο! Έσκασα στα γέλια, προσπαθώντας παράλληλα να καταλάβω τι ακριβώς ήθελε να περιγράψει με το… πρασίνισμα. Φυσικά, το παιδί δεν γνώριζε τι ενέργειες είχα κάνει εγώ σε συνεννόηση με το σχολείο, προκειμένου να διαπιστώσουμε γιατί αυτή η κυρία το είχε αντιπαθήσει σε τέτοιο βαθμό, ώστε και εκείνο με τη σειρά του να αρχίσει να αντιπαθεί μια ξένη γλώσσα που από την αρχή είχε λατρέψει. Όταν όμως συνδύασα αυτά που μου μετέφερε με όσα είχα συζητήσει με τη διεύθυνση του σχολείου, κατάλαβα τι εννοούσε με εκείνο το «σήμερα η κυρία πρασίνισε». Εγώ άστραψα και βρόντηξα, εκείνη πρασίνισε και το θέμα διευθετήθηκε. Και όχι, για να μην παρεξηγηθώ, δεν εννοώ παρέμβαση του τύπου να τη διώξουν από το σχολείο και τέτοια ακραία πράγματα. Ζήτησα απλώς να δοθεί κάποια προσοχή, αφενός για να βεβαιωθώ ότι δεν ευθυνόταν ο γιος μου γι αυτήν της την αντιπάθεια και αφετέρου, εφόσον ευθυνόταν η ίδια, να της γίνει κάποια επίπληξη, για να σταματήσει αυτό κάπου.
Αν οι γονείς παρακολουθήσουμε τα παιδιά με σοβαρότητα, έχουμε πολλά να μάθουμε κοντά τους. Εγώ, παρόλη την εμπειρία της ηλικίας μου, ουδέποτε μέχρι τότε είχα προσέξει κάποιον να… πρασινίζει. Από τον γιο μου το έμαθα, όταν εκείνος βρισκόταν στην ηλικία των 8 και το κράτησα καλά φυλαγμένο σε ένα από τα ντουλαπάκια του μυαλού μου, μέχρι να το χρειαστώ!.. Τα χρόνια πέρασαν και βέβαια όπως οι περισσότεροι, συναντήθηκα στη ζωή μου με άπειρους ανθρώπους, που είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα, με πάτησαν ή τους άφησα να με πατήσουν. Αυτό το δεύτερο, σχετίζεται με την ατομική μου κοσμοθεωρία και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την εξυπνάδα ή το βαθμό νοημοσύνης. Αντιθέτως, είναι επιλογή. Θα εξηγήσω τι εννοώ. Κάποιοι τύποι ανθρώπων απλώς δεν μου ταιριάζουν. Δεν μου κάνουν. Δεν μου κάνουν οι κομπλεξικοί – τους θεωρώ χειρότερους και επικινδυνότερους κι από τους κακούς. Δεν μου κάνουν οι καχύποπτοι – με εκνευρίζουν απίστευτα, όσο και η μιζέρια που εκπέμπουν. Δεν μου κάνουν, όσοι ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που πρέπει να τους ζητήσεις να κάνουν κάτι για σένα και δεν θα σκεφτούν ποτέ να το κάνουν από μόνοι τους, ενώ θα έπρεπε, όχι από ευγνωμοσύνη, αλλά σαν αναγνώριση όσων εσύ κάνεις γι αυτούς. Δεν μου κάνουν οι διπρόσωποι, οι ευθυνόφοβοι, οι ρουφιάνοι, οι χαφιέδες, οι γλείφτες και οι αριβίστες. Απλά δεν μου κάνουν. Και για όλες τις παραπάνω κατηγορίες, το γεγονός ότι τους επιτρέπω να δρουν γύρω μου με τον τρόπο τους, δεν σημαίνει ότι δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει, αλλά ότι τους απορρίπτω σε τέτοιο βαθμό, που απλά… απέχω. Απομακρύνομαι. Διαγράφω. Δεν υπάρχουν, πώς να το πω; Και κατά συνέπεια, δεν θα μπω ποτέ στη διαδικασία να ασχοληθώ μαζί τους, ούτε προσπαθώντας να τους αλλάξω, ούτε βέβαια ανταποδίδοντας με τους δικούς τους τρόπους. Σε όλα τα παραπάνω τώρα, προσθέστε και ολίγη από εκείνο το επαρμένο υφάκι και συμπληρώθηκε η συνταγή.
Ωστόσο, έρχεται κάποτε η στιγμή, που κι αυτοί πληρώνουν το δικό τους τίμημα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Μερικές φορές αργεί πολύ – το ξέρω. Όσο κι αν καθυστερήσει όμως, δεν υπάρχει καλύτερη στιγμή, από εκείνη που τους βλέπεις να… πρασινίζουν από την αγωνία! Όχι, δεν είναι εκδίκηση. Όπως και με όλα τα παραπάνω, δεν έχω καμία σχέση ούτε και με την εκδίκηση. Δεν ασχολούμαι καν μαζί της και επιπλέον τη θεωρώ εντελώς χαμένο χρόνο. Η στιγμή της τιμωρίας όμως, γιατί περί τιμωρίας πρόκειται, είναι πραγματικά απολαυστική. Να κάθεσαι ήρεμος και να παρατηρείς από απόσταση, όλους εκείνους που πριν λίγο καιρό έκαναν παρέλαση, αναρριχόμενοι πάνω σε όσα κυριολεκτικά σου έκλεψαν, σε όσα αξιοκρατικά και δίκαια θα έπρεπε να σου ανήκουν, ρουφιανεύοντας πίσω από την πλάτη σου, πατώντας πάνω στο πτώμα σου… να τους βλέπεις λοιπόν, να πρασινίζουν απ’ την τρομάρα τους για την τιμωρία που πλησιάζει, καθώς γνωρίζουν καλύτερα απ’ τον καθένα με ποιους τρόπους επιβίωναν τόσο καιρό.
Άλλος το λέει «θεία δίκη», άλλος «εκδίκηση που τρώγεται κρύα», άλλος «πρασίνισμα». Όπως κι αν λέγεται, είναι από τις μεγαλύτερες απολαύσεις του κόσμου!…
Για να διαβάσετε το βιβλίο της Λίλιαν Μπαντάνη «Η σχοινοβάτης», πατήστε εδω!
