γράφει ο Λουκάς Γεωργιάδης.
Εκπαιδευτικοί κάνουν απεργία και γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις αποφάσεις των δικαστηρίων, γιατί… νόμος είναι το… δίκιο του εκπαιδευτικού! Μια συμμορία τραμπούκων διαφωνούσε με τον έλεγχο των πιστοποιητικών από τους εντεταλμένους υπαλλήλους στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, γιατί σύμφωνα με το… δημοκρατικό τους πιστεύω, ο έλεγχος πρέπει να γίνεται… αλλιώς. Τραμπούκοι του κοινού ποινικού δικαιίου, τραυμάτισαν φοιτητή, επειδή… τόλμησε να πει φόρα παρτίδα, χωρίς κουκούλα και με πολλά κιλά… θάρρος, την άποψη ότι πρέπει να υπάρχει Πανεπιστημιακή Αστυνομία για να ελέγξει την ανεξέλεγκτη κατάσταση που υπάρχει.
Η κυβέρνηση προσπαθεί μέσα από συσκέψεις να βρει λύσεις, αλλά δεν θέλει και να… τσιτώσει τους τραμπούκους που κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι στα πανεπιστήμια. Από την άλλη, διαδηλωτές προσπαθούν να δοκιμάσουν τα νεύρα και τις αντοχές της κοινωνίας, μη πειθαρχώντας στο νόμο που τους περιορίζει χωροταξικά, για να μην κάνουν δύσκολη τη ζωή των πολλών. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί, γι αυτό διαδηλώνουν. Γιατί θέλουν να κάνουν δύσκολη τη ζωή της κοινωνίας και ποντάρουν ότι έτσι θα εισπράξουν ψήφους τα κόμματα στα οποία ανήκουν.
Η Ελλάδα, όπως συνήθως λέμε αυτάρεσκα, είναι η χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, έχοντας γνωρίζει όλα τα συστήματα διακυβέρνησης. Δώσαμε τα φώτα στον υπόλοιπο κόσμο, αλλά εμείς, με τις δικές μας πράξεις, βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Και το κάνουμε με τον χειρότερο τρόπο σε έναν τομέα που αποτελεί διαχρονικά την επένδυση για κάθε σοβαρό κράτος: την Παιδεία. Οι πολλοί ανέχονται τους λίγους που τραμπουκίζουν και δεν έχουν μάθει να κάνουν τίποτα άλλο στη ζωή τους, εκτός από το να διαδηλώνουν. Αυτά τα… ένσημα ξέρουν και αυτά θέλουν να κολλήσουν.
Το καλαμπούρι με τους λογής λογής φασίστες ή «δημοκράτες» και τις συμμορίες των τραμπούκων που κάνουν… παρεμβάσεις ή επιχειρούν να διαλύσουν τα πανεπιστήμια, πρέπει να τελειώσει. Η αξιωματική αντιπολίτευση αβαντάρει όλες αυτές τις πρακτικές και είναι σίγουρο ότι πολλούς από τους «αγωνιστές» θα τους δούμε αργότερα να πρωταγωνιστούν στον δημόσιο βίο της χώρας. Γιατί κάποιοι έχουν διαφορετικά κριτήρια επιλογής σε σχέση με τους ανθρώπους που σκέφτονται λογικά. Ακόμη και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης που στηρίζει όλους αυτούς τους δήθεν ανήσυχους για το εκπαιδευτικό μας σύστημα, στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο.
Ο εκσυγχρονισμός της χώρας, σίγουρα δεν μπορεί να περνά μέσα από τους «προοδευτικούς» με το αριστερό πρόσημο. Αποτελούν την πιο γνήσια έκφραση του αναχρονισμού, υιοθετώντας το ακριβώς αντίθετο από αυτό που πρέπει. Βέβαια, δεν μπορούν να το καταλάβουν γιατί είναι απόλυτοι. Αυτό που πιστεύουν είναι… νόμος. Σαν τους… Αυτόχθονες Ιθαγενείς, που… αποφάσισαν ότι δεν… γουστάρουν να πειθαρχήσουν στο συντεταγμένο κράτος και στο εξής παύει η… εξουσιοδότηση στους κυβερνώντες. Άρα, οι άνθρωποι είναι ελέυθεροι να κάνουν ό,τι θέλουν. Μόνο που δεν ξέρουμε εάν θα τους αρέσει να κάνουμε και εμείς οι υπόλοιποι ό,τι μας αρέσει…
Κάποιοι… ισαποστάκηδες, κάθε φορά που συμβαίνουν ανώμαλες καταστάσεις, βγαίνουν μπροστά για να κάνουν κηρύγματα κατά του διχασμού. Κι όμως, δεν υπάρχει κανένας διχασμός. Υπάρχει η επιλογή του λογικού και η υιοθέτηση της βλακείας. Το βλέπουμε με τους αντιεμβολιαστές, το βλέπουμε με όσους αντιδρούν στο νοικοκύρεμα των πανεπιστημίων.
Η ελληνική κοινωνία είναι βαθιά άρρωστη. Όχι γιατί είναι άρρωστοι οι πολλοί, αλλά γιατί οι πολλοί δεν μπορούν να αντιδράσουν και συμβιβάζονται με την ανοχή στους λίγους. Άλλωστε, δεν είναι δουλειά του πολίτη να… συμμαζέψει τον τραμπούκο, αλλά του Κράτους. Το Κράτος δεν μπορεί να είνια βίαιο. Σίγουρα μέχρι ενός ορίου, μπορεί να είναι ανεκτικό. Όμως, όταν διαταρράσσονται οι ισορροπίες και η ανεκτικότητα ξεπερνάει τα όρια, τότε δεν μπορεί να γίνονται αποδεκτές οι πρακτικές της «Δημοκρατίας του Τραμπουκιστάν». Αυτή η… «δημοκρατία», δεν έχει θέση στην ελληνική κοινωνία και δεν μπορεί να κυριαρχήσει σε έναν από τους πιο ευαίσθητους τομείς, όπως είναι η Παιδεία. Οι τραμπούκοι μπορούν να κάνουν όποιον τραμπουκισμό θέλουν, αλλά στα… σπίτια τους. Στην οργανωμένη κοινωνία, υπάρχει ο «δάσκαλος». Δηλαδή ο νόμος. Τον οποίο όλοι περιμένουμε να εφαρμοστεί χωρίς εξαιρέσεις, παρενθέσεις, αστερίσκους και παραγράφους…
