Ανεφάρμοστη θα ήταν μια πρακτική που δεν έχει κανένα προηγούμενο, ή εφαρμόστηκε χωρίς επιτυχία. Έχουμε όμως το παράδειγμα της Ισλανδίας, όπου εφαρμόστηκε «κούρεμα» στις δανειακές υποχρεώσεις των νοικοκυριών. Ακόμα και αν η περίπτωση της Ισλανδίας δεν είναι ίδια με της Ελλάδας, εντούτοις έχει πολλά κοινά και θα μπορούσε να υιοθετηθεί με τις απαραίτητες εφαρμογές στα ελληνικά δεδομένα. Άλλωστε, πρόκειται για ένα μοντέλο που σημείωσε επιτυχία και συντέλεσε στην αποσυμφόρηση των κοινωνικών στρωμάτων, προκειμένου να εξομαλυνθούν οι παρενέργειες της κρίσης.
Το γεγονός ότι η συγκεκριμένη πρόταση υιοθετήθηκε από βουλευτές όλων των πτερύγων της Κοινοβουλίου, καταδεικνύει πως πρόκειται για μία ρύθμιση που τυγχάνει ευρείας πολιτικής αποδοχής.
Η ρύθμιση των δανείων των ιδιωτών πρέπει να μελετηθεί με κοινωνιολογικά και αναπτυξιακά κριτήρια. Τα οφέλη θα είναι πολλά και μακροπρόθεσμα θα επηρεάσουν όλες τις πτυχές της κοινωνικής ζωής της χώρας.
Αρχικά, τα νοικοκυριά που αισθάνονται τη θηλιά των χρεών, θα ανακουφιστούν σημαντικά. Είναι τέτοια η πίεση που αισθάνονται όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνικές ομάδες, από τις μισθολογικές μειώσεις και τους συνεχείς φόρους, που πραγματικά η ελάφρυνση κάποιων από τις οικονομικές τους υποχρεώσεις θα είναι ένα σημαντικό βοήθημα.
Δεύτερον, η μη εξυπηρέτηση των δανειακών οφειλών θα επηρεάσει άμεσα τη ρευστότητα των τραπεζών. Δεν θα μπορέσουμε, την δεδομένη χρονική κατάσταση, να διαχειριστούμε ένα μίνι τραπεζικό «κράχ». Οι συνέπειές του στην αγορά θα είναι ανεπανόρθωτες.
Τρίτον επιχειρήσεις και καταναλωτές θα μπορέσουν – απαλλαγμένοι από ένα κομμάτι των χρεών τους – να προχωρήσουν ξανά σε επενδυτικά σχέδια, με γνώμονα την ανάπτυξη. Επιπλέον, θα ενισχυθεί η κατανάλωση και θα εξομαλυνθεί η επιχειρηματική δραστηριότητα.
.
Οι ρυθμίσεις που πρέπει να μελετηθούν θα πρέπει να συμπεριλαμβάνουν μείωση του ύψους της μηνιαίας δόσης, μέσω επιμήκυνσης του χρόνου αποπληρωμής. Για παράδειγμα, η δόση δεν θα πρέπει να ξεπερνά το 30% έως 50% του οικογενειακού εισοδήματος. Θα πρέπει να προβλεφθεί περίοδος χάριτος σε συγκεκριμένες κατηγορίες δανειοληπτών και βέβαια ένα «κούρεμα» του κεφαλαίου και των τόκων.
Ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε και με το ιδιωτικό χρέος και όχι μόνο με το δημόσιο. Είναι δύο ομόκεντροι κύκλοι που το βάρος τους ενός θα επιβαρύνει αδιαμφισβήτητα και το άλλο. Ας μην κάνουμε και εμείς το λάθος που έκανε η Ευρώπη, καθυστερώντας σημαντικά να αντιμετωπίσει την έκρηξη της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Τα προβλήματα πρέπει να προλαμβάνονται εν τη γενέσει τους και όχι όταν οι δυσκολίες αντιμετώπισής τους θα είναι ανυπέρβλητες.
