Ας επιστρέψουμε όμως στις φωτογραφίες. Το πρώτο πράγμα που παρατηρείς είναι πόσο μικρή είναι αυτή η ΚΟ. Φυσικό είναι αφού είναι το αποτέλεσμα της μεγαλύτερης ήττας και σμίκρυνσης του κόμματος στην ιστορία του. Το δεύτερο που παρατηρείς είναι ότι σχεδόν αναγνωρίζεις με τα ονόματα τους τούς περισσοτέρους. Τέλος τους αναγνωρίζεις γιατί τους έχεις δει στις ίδιες θέσεις ξανά και ξανά από τότε που οι ίδιοι κατάστρεφαν την Ελλάδα μέχρι τότε που την έσωζαν. Οι ίδιοι ακριβώς.
Και τα βαρωνάτα όλα εκεί. Φεουδάρχες, πρίγκιπες και πολέμαρχοι, όλοι εκεί. Λοχαγοί και βασιλιάδες. Οι στρατιώτες έλειπαν, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Θύματα της σμίκρυνσης φαντάζομαι. Στα ορεινά μόνος του ο Καραμανλής με μόνη παρέα την Ολγίτσα το μπουστάκι. Πιο κάτω στους πρόποδες ο Σαμαράς, φρουρούμενος από δύο μπουλντόγκ. Στα δεξιοαριστερά ο Μεϊμαράκης μειδιών νικημένος νικητής. Στα πεδινά ο Βορίδης κρυβόταν στις σκιές του μιας και σκιώδης υπερκάτι που τον έκανε ο Κυριάκος. Μπροστά-μπροστά και κάτω από το βήμα, ο Άδωνις σκούπιζε το πάτωμα με ένα από τα παλιά του πουκάμισα από τα σάλια του, μη και γλιστρήσει ο μεγάλος αρχηγός τώρα που θα κατέβει.
Η εικόνα είχε κάτι σίγουρα μίζερο και θλιβερό σε όσους έχουν εικόνες αντιστοίχων ΚΟ της δεκαετίας του ‘70, του ‘80 ακόμα και το ‘90. Αλλά είχε και κάτι άλλο που είχα πολλά χρόνια να δω στη ΝΔ. Είχε εικόνες του ‘84 με πρωταγωνιστή έναν άλλο Μητσοτάκη στο βήμα. Μόνο που αυτό περιορίζονταν στα μπροστά από το βήμα, όχι στο βήμα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης εκλέχτηκε από την ΚΟ της ΝΔ πρόεδρος του κόμματος το 1984, μετά από την αποτυχία του Αβέρωφ στις ευρωεκλογές να μειώσει κάπως τη δύναμη του Ανδρέα. Παρενθετικά εκείνη τη χρονιά, σε εκείνες τις ευρωεκλογές, εμφανίζεται και κερδίζει και μια έδρα στην Ευρωβουλή η ΕΠΕΝ του Βορίδη. Για τους παλιούς Καραμανλικούς ο Μητσοτάκης ήταν ο εχθρός που είχε πολεμήσει τον Καραμανλή λυσσαλέα πριν και μετά τη δικτατορία, παρά τη καλή, τουλάχιστον εξωτερικά, σχέση που ανάπτυξαν μετά το 1978, οι παλιοί δεν τον είδαν ποτέ …φιλικά, για να το τοποθετήσω ευγενικά.
Παρ’ όλα όσα ακουστήκαν τότε, – όμοια με αυτά που ακούγονται σήμερα – ότι δηλαδή η επιλογή Μητσοτάκη ήταν η αναγκαία στροφή της ΝΔ προς το κέντρο μετά τον δεξιό – ακροδεξιό, ολίγο …να ένα σταγονίδιο, καραδεξιό – Αβέρωφ, για να επανακτήσει τους χαμένους κεντρώους που είχαν μετακινηθεί στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, η αλήθεια όμως ήταν αλλού. Η αλήθεια ήταν στην προσωπική απέχθεια και αντιμαχία Μητσοτάκη-Ανδρέα που πολλές φορές ξεφευγε από τα όρια κάθε τότε κοινοβουλευτικού πολιτισμού. Το «τότε» τονισμένο, γιατί τώρα το κοινοβούλιο και ο πολιτισμός έχουν χωρίσει οριστικά.
Από το 1984 μέχρι το 1989 οι μάχες των δυο τους ήταν αιματηρές και χωρίς αιχμαλώτους. Από τις φωτογραφίες με δυο Γερμανούς αξιωματικούς ναζί της Αυριανής μέχρι τις διαρροές για τη Μιμή, το τι ακούστηκε, γράφτηκε και πετάχτηκε από τον έναν προς τον άλλο δεν περιγράφεται σε μια στήλη. Κλασσικό το «Εφιάλτη» του Ανδρέα. Άλλωστε έχουν γραφτεί δεκάδες βιβλία για το θέμα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έγινε λοιπόν πρόεδρος της ΝΔ, όχι γιατί ήταν η κεντρώα λύση και στροφή για να επιστρέψουν τα απολωλότα πρόβατα και για να επανέλθει το κόμμα στις αρχές που είχε ορίσει ο ιδρυτής του, αλλά σαν αντι-Ανδρέας. Και σαν αντί-Ανδρέας έπρεπε να έχει σε μεγαλύτερο βαθμό τα χαρακτηριστικά του Ανδρέα. Έπρεπε να είναι περισσότερο λαϊκιστής από τον Ανδρέα, περισσότερο καιροσκόπος από τον Ανδρέα, περισσότερο διεφθαρμένος, έστω περπατημένος στη πολιτική και αλητάκος από τον Ανδρέα. Έπρεπε να είναι ο αποστάτης με όλα όσα συνοδεύαν αυτόν το προσδιορισμό. Ανατριχιαστικό γιατί αυτό ήταν επιλογή αδιάφορα του ποιος μπορεί να ήταν ο Μητσοτάκης στην πραγματικότητα.
Και δεν ήταν μόνο η ΚΟ που χρησιμοποίησε αυτό το αντί-Ανδρέα αίσθημα σαν κίνητρο για την ψήφο της αλλά ήταν και η πίεση από τον κόσμο της ΝΔ που με τη βοήθεια των τότε φιλικών ΜΜΕ είχε προσωποποιήσει το θέμα και είχε μετατρέψει μια πολιτική διαμάχη σε κοκορομαχία κλειδαρότρυπας με δυο «τιτάνες» να παλεύουν. Εδώ – οι παλιοί θα το θυμούνται – έψαχναν γκόμενα στη ζωή του Μητσοτάκη για να αποδείξουν οι μεν, ότι ο δικός τους δεν είναι ο μόνος που κερατώνει τη γυναίκαι του οι δε, ότι ο δικός τους έχει πιο καλή γκόμενα από την αεροσυνοδό. Τρελά πράγματα. Το αποτέλεσμα; Αν δεν είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο Κοσκωτά και με το καλαμπόκι ακόμα ο Ανδρέας θα πρωθυπούργευε νεκρός και μουμιοποιημένος.
Εδώ όμως κολλάει η φωτογραφία. Όσοι θυμάστε τις τότε εικόνες της ΚΟ της ΝΔ, θα θυμάστε ότι μόνο αγάπη και σύμπνοια δεν υπήρχε μεταξύ των κοινοβουλευτικών. Απεναντίας, οι περισσότεροι ανεχόντουσαν τον Μητσοτάκη μέχρι να κάνει την πρώτη στραβή και να τον φάνε. Στο μεταξύ απλά τρωγόντουσαν μεταξύ τους για να μειώσουν τους αντίζηλους. Ο Στεφανόπουλος αργότερα σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδείχτηκε άριστος, αλλά εκείνη τη περίοδο είχε γίνει ο πρωτοσκάφτης του Μητσοτάκη. Ο Σαμαράς μόλις είχε αρχίσει να έχει αρχηγικές φιλοδοξίες και καθάριζε αντιπάλους δεξιά και κεντρώα, Μάνος και Ανδριανόπουλος, μια ομάδα τότε, του την έβγαιναν μόνιμα φιλελεύθερα και ο Σουφλιάς τον ροκάνιζε συστηματικά για να μην πιάσω τον Βαρβιτσιώτη (μπαμπά) που την είχε δει Καραμανλής στη θέση του Καραμανλή. Υπήρχε και ο Ράλλης στα ορεινά που δεν άφηνε τίποτα να πέσει χωρίς κριτική. Αυτός μάλιστα τις κριτικές του τις έκανε βιβλία όχι σουβλάκια όπως ένας σύγχρονος τέως.
Κι έτσι φτάσαμε στο 2016 και στην εκλογή ενός ακόμα Μητσοτάκη, του υιού και πολέμιου της …οικογενειοκρατίας. Όχι αυτό δεν είναι το πιο οξύμωρο που ακούστηκε. Το πιο οξύμωρο προς το μωρό και μάλιστα τονίστηκε από όλους τους υποψηφίους (ακόμα κι από τον Άδωνι) ήταν η υπόσχεση όλων για αλλαγές και εκμοντερνισμό της ΝΔ στα πρότυπα του 1974-76!!! Μπροστά στο παρελθόν με άλλα λόγια.
Το κίνητρο ακριβώς το ίδιο, ένας αντί-Τσίπρας. Και αυτή τη φορά δεν ήταν η ΚΟ που ψήφιζε αλλά ο κόσμος της ΝΔ και άλλων δορυφόρων ή υποψηφίων ΝΔημοκρατών από Ποτάμι ή ΠΑΣΟΚ που δεν είναι ΠΑΣΟΚ πια. Γι’ αυτό και νίκησε ο Κυριάκος. Πρώτον γιατί όλοι αυτοί τον έχρησαν αντί-Τσίπρα και δεύτερο γιατί αυτοί που έκριναν την εκλογή του δεν ήταν οι παραδοσιακοί ΝΔημοκράτες. Ήταν Πασόκοι και Ποταμάκια που τους είχε λείψει ο …τεχνοκράτης Σημίτης. Σε αυτό θα επανέλθουμε.
Το τι σημαίνει αντί-Τσίπρας βγαίνει από το τι σημαίνει γι’ αυτόν το κόσμο Τσίπρας. Λαοπλάνος λαϊκιστής, ψεύτης, όργανο συμφερόντων και υποτακτικός ξένων δυνάμεων, – αυτό με μια μεγάλη δόση συνωμοσιολογίας – παιδί του κομματικού σωλήνα και καιροσκόπος. Τώρα τι από αυτά διεκδικεί ο Κυριάκος, ο και επονομαζόμενος Siemensάκιας, ο καθαριστής των καθαριστριών, όργανο των τραπεζών, ο καιροσκόπος και παιδί του μπαμπά του … ο καιρός θα το δείξει. Σε πρώτη φάση φαίνεται μάλλον σαν λύση ανάγκης και πολύ κοντότερος των περιστάσεων. Ο Μεϊμαράκης δεν ήταν αρκετά αντί-Τσίπρας – εδώ μίλαγε για δημοκρατία και συνεννόηση ο αθεόφοβος – ο Τζιτζιτέτοιος δεν μπορούσε να εγγυηθεί την όποια κομματική ενότητα και ο Άδωνις …καλά, ο Άδωνις είναι Άδωνις κι αυτό φτάνει από μόνο του.
Έτσι από κάτω βλέπεις ήδη στα μάτια όλων ότι είναι προσωρινός, ότι είναι έτοιμος για σφάξιμο στο βωμό των φιλοδοξιών όλων των άλλων. Ακόμα και αυτό το σούργελο ο Τζαβάρας, το γλυφτρόνι στου Σαμαρά από την Ηλεία, έχει αρχηγικές ονειρώξεις. Ότι όπως ο πατέρας του, ο Κυριάκος πρέπει πρώτα να παλέψει με τα εσωτερικά όρνεα και το μόνο που μπορεί να κάνει με τον Τσίπρα είναι να λέει όχι σε όλα και να πετάει που και που κανένα λαϊκισμό (η λέξη που ταιριάζει αρχίζει από ‘μ’ και τελειώνει σε ‘αλακία’ αλλά όχι ακόμα), για να ξεσηκώνει τα πλήθη. Ήδη οι πρώτες του επιλογές δείχνουν ότι το ξέρει πολύ καλά το τι έχει να αντιμετωπίσει και πως τον βλέπουν. Δένδιας, Βορίδης, Τσιάρας, Κουμουτσάκος είναι η αφρόκρεμα των πριγκήπων πρώτης γραμμής, μελλοντικών δελφίνων αλλά όχι επικίνδυνων ακόμα. Αυτό τουλάχιστον δείχνει ότι έχει κάποιο σχέδιο. Όταν έρθουν τα δύσκολα θα φανεί.
Αλλά ο Κυριάκος σε όλα τα άλλα ο πατέρας του δεν είναι, γάτος στη πολιτική και στη ίντριγκα ο γέρος Μητσοτάκης και οφείλεις να του το παραδεχτείς. Ο Κυριάκος είναι πολύ κοντύτερος. Πολύ! Γι’ αυτό και κάποιοι εμφάνισαν το γνωστό από το επίσης κοντότατο σε σύγκριση με τον Ανδρέα Σημίτη, τεχνοκράτης. Αυτή πρέπει να είναι η πιο μακρετίστικη αηδία που έχει ακουστεί ποτέ. Δηλαδή κάποιος μας λέει ότι ένας λογιστής με κουστουμάκι, γυαλισμένα παπούτσια και τη φάτσα με τις ελιές κολλημένη στο κομπιούτερ κάνει για να παίρνει αποφάσεις που αφορούν από παιδεία, υγεία μέχρι άμυνα; Ότι ένας – ας πούμε πανεπιστημιακός – με ειδίκευση στους αριθμούς είναι ο ιδανικός πρωθυπουργός; Τότε γιατί διώξαμε τον Βαρουφάκη και τον βρίζουμε; Δε πρέπει να υπάρχει μεγαλύτερη κοροϊδία από κάτι τέτοιες εκφράσεις και απόδειξη, όπως ακριβώς στη περίπτωση Σημίτη, του πόσο μέτριος πρέπει να είναι ο Κυριάκος που χρειάζεται ένα ντεμέκ σεντόνι για να σκεπάσει το τίποτα του.
Έτσι λοιπόν έχουμε έναν Κυριάκο που εκλέχτηκε σαν αντί-Τσίπρας – με ό,τι σημαίνει αυτό – που δεν είναι φιλελεύθερος – δικιά του δήλωση – μεταρρυθμιστής τεχνοκράτης σαν τον Σημίτη με αιχμή του δόρατος τον Βορίδη, τον Δένδια και τον Γεωργιάδη, για να εφαρμόσει τα ίδια μνημόνια …καλύτερα από τον δογματικό …αριστερό Τσίπρα. Εδώ παρενθετικά κάτι που αξίζει να σημειώσουμε, ή καλύτερα να τονίσουμε. Οι μόνοι που θεωρούν πια τον Τσίπρα αριστερό σήμερα είναι η ΝΔ, το Ποτάμι – ο Λεβέντης ήταν το μόνο που κατάλαβε μέσα στη γενικότερη θολούρα του – άντε μερικοί συγγενείς, κολλητοί και η γυναίκα του. Αν και για την τελευταία έχω αμφιβολίες, έξυπνη κοπέλα φαίνεται. Οι υπόλοιποι και ειδικά οι αριστεροί ξέρουν ότι Τσίπρας και η αριστερά υπήρξαν ζευγάρι μόνο στη θεωρία, παρά πέρα δεν πήγανε ποτέ.
Βράσ’ το αυγό και κούρευτο. Δέκα χρόνια θα σβερκωθούμε τον Τσίπρα εκτός κι αν γίνει κάτι δραματικό. Όχι ότι τα βλέπω καλύτερα με Κυριάκο πρωθυπουργό, αλλά αυτή η κυριαρχία του Τσίπρα με ενοχλεί. Είναι και το άλλοθι που δίνει στον εαυτό του και με τρελαίνει. Άκου …αριστερός, αριστερές πολιτικές, αριστερή σκέψη και οι φτωχοί έχουν πια πιάσει πάτο, οι άνεργοι αυξάνονται και οι άστεγοι …άγνωστες οι βουλές των στατιστικών.
Τώρα και ο Τσίπρας δεν πανηγύρισε ακριβώς την νίκη του Μητσοτάκη. Κάτω από άλλες συνθήκες θα είχε κάνει ρέιβ πάρτι στο Σύνταγμα και θα τον σήκωνε στους ώμους του, αλλά τώρα… Τώρα καμία κυβέρνηση ελληνική δεν τα έχει κάνει πιο σκατά σε πιο σύντομο διάστημα. Εδώ και τον Ανδρέα του πήρε τέσσερα πέντε χρόνια να φτάσει εκεί που έφτασε ο Τσίπρας μέσα σε έξη μήνες. Κατάφερε ακόμα και τον Σαμαρά να δικαιώσει σε ορμισμένα πράγματα. Συν ότι αποδείχτηκε ο μεγαλύτερος εχθρός της αριστεράς. Ας μην ήταν το ΚΚΕ αυτό που είναι, ένα θρασύδειλο υδροκέφαλο κόμμα με γραφειοκράτες να το διοικούν και θα είχε τελειώσει ο Τσίπρας, αλλά …κι εκεί τυχερός. Ο Τσίπρας κατάφερε μέσα σε ένα χρόνο να φαίνεται η αριστερά σαν ένα παραμύθι φαντασίας, ονειροπόλων και αιθαιροβαμόνων. Κάτι που δεν υπάρχει και δεν έχει καμία σχέση με τη πραγματικότητα, την αληθινή ζωή. Γι’ αυτό θα μείνει στην ιστορία ο Τσίπρας πέραν όσων άλλων καταστρέψει στη πορεία.
Και μέσα στο χαμό ξύπνησε η Φώφη. Τώρα πως έγινε αυτό, άγνωστο. Μάλλον κάποιος την σκούντηξε και έπεσε από τη καρέκλα της. Πέταξε με τις κλωτσιές τον Γρηγοράκο από το κόμμα αλλά ο Βενιζέλος ακόμα εκεί είναι. Ο Γρηγοράκος τσουτσέκι του Βενιζέλου ήταν μια ζωή και ο Βενιζέλος είναι αυτός που θέλει να γίνει …κάτι τέλος πάντων της ΝΔ. Οι δηλώσεις του Γρηγοράκου περί ανάγκης επανατοποθέτησης του ΠΑΣΟΚ και συμπόρευσης με τον Κυριάκο, που έγιναν η αιτία να δει τη πόρτα δεν είναι τυχαίες και δεν είναι μόνος. Ο Βενιζέλος έχει ήδη δείξει το πραγματικό του πρόσωπο, ένας καιροσκόπος διψασμένος και παθιασμένος με την εξουσία που θα κάνει ότι περνάει από το χέρι του για να ξαναγυρίσει στη κυβέρνηση, ακόμα κι αν χρειαστεί να πουληθεί στο διάολο. Άλλωστε έχει ένσημα στο θέμα, είχε ήδη πουληθεί στον Σαμαρά διαλύοντας το κάποτε κραταιό ΠΑΣΟΚ μέσα σε ένα χρόνο. Φανταστείτε τώρα ΝΔ με Βορίδη και Βενιζέλο σε θέσεις υπαρχηγών του Κυριάκου. Τι δέκα, τριάντα χρόνια μας σβερκώθηκε το ΠΑΣΟΚ; Σαράντα ο Τσίπρας. Θα είναι τρέμουλο σε καροτσάκι και θα κάνει διαπραγματεύσεις με τον εγγονό του Σόιμπλε. Εδώ είναι που λένε, Παναγιά βοήθα!
Ίσως τελικά αυτό το παράπλευρο του ΠΑΣΟΚ στην εκλογή Μητσοτάκη στη προεδρία της ΝΔ, να είναι πιο σημαντικό από τον Κυριάκο. Ίσως ο Κυριάκος να κερδίσει ένα-δυο βουλευτές – που θα του κάνουν καλό μόνο στην αρχή αλλά περισσότερο κακό στη συνέχεια – αλλά τα κέρδη της Φώφης είναι πολύ πιο πολλά. Πρώτον φάνηκε επιτέλους να παίρνει μπροστά, δεύτερο να καταλαβαίνει το ρόλο της, σε ποιο κόμμα είναι και την εξουσία της και τρίτο ίσως ο χαμός ενός-δυο να σημάνει το κέρδος πολύ περισσοτέρων. Το Ποταμάκι είναι για διάλυση και μόνο η αμφιβολία του αύριο κρατάει τους βουλευτές του από το να διώξουν τον ίδιο τον ιδρυτή του, τον υπάλληλο του Μπόμπολα και όπου λάχει άλλων σκουριασμένων συμφερόντων, και να κλείσουν το μαγαζί. Ένα σοβαρό ΠΑΣΟΚ με ένα αρχηγό εξ ίσου σοβαρό, θα ήταν αυτό που περιμένουν για να ξαναδούν τον ήλιο κι ας πάει και ο Θεοδωράκης στη φυσιολογική του θέση, υπάλληλος του Κυριάκου, να κλείσει κι αυτό το θέμα.
Το άφησα για τελευταίο. Μετά τις κρίσεις Λεβέντη για τις τελευταίες εξελίξεις ανακάλυψαν όλοι πόσο φελλός και πόσο χαμένα τα έχει ο «διορατικός» πολιτικός; Αμ κακομοίρηδες μου – που έλεγε και ο Λεβέντης – με φραπέ πολιτική δεν γίνεται, κουτσομπολιό γίνεται.
********************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή, ποτέ οικογενειοκρατικώς – το Θάνος είναι απλή συνωνυμία – παρέα μου κρατάει με ένα σκίτσο ο Θάνος Ραφτόπουλος.
********************************************************
Στη φωτογραφία το «τρίο αντί-Τσίπρα» ή «Βάστα Παναγιά μου», ή «ο χαζός, ο τρελός και ο ηλίθιος με το τσεκούρι», ή «ήταν ένα καράβι αταξίδευτο» ή «ο βιβλιοπώλης, ο χειριστής τσεκουριών και ο υπάλληλος της Siemens». Υπάρχουν πολλά ακόμα, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη.
Διαβάστε το αφιέρωμα του apopseis στην εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη πατώντας εδώ!
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
