γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι αμιγώς οικονομικό. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα της χώρας είναι ένα μετανεωτερικό πρόβλημα που εδράζεται σε προνεωτερική νοοτροπία. Συμβαίνει δε αυτό γιατί αναζητούμε γρήγορες και εύκολες λύσεις, χωρίς μόχθο και κόπο. Όπου μάλιστα δεν έχουμε έτοιμες λύσεις, Γερμανούς, Ιταλούς ή Τούρκους, επινοούμε ένα όψιμο πολιτικό σκιάχτρο ή το ρίχνουμε στη συνωμοσιολογία.
Θέλουμε τα αγαθά του καπιταλισμού αλλά και την κρατικοδίαιτη σκέπη. Σαράντα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση συζητάμε τα ίδια πράγματα. Βλέπουμε τα συγκυριακά αποτελέσματα της κρίσης αλλά όχι την αιτιότητα αυτής. Αναζητούμε την ανεξαρτησία, προστατεύουμε δήθεν την ιδιαιτερότητά μας, αναζητούμε την έξοδο βαυκαλιζόμενοι μεγαλεία και υπονομεύουμε τους θεσμούς. Λαμβάνουμε τις παγκόσμιες μεταβολές ομφαλοσκοπώντας, με παρακμιακούς όρους φαντασιακών συλλογικοτήτων. Δεν θέλουμε να οργανώσουμε ένα σύγχρονο κράτος με ανεξάρτητους θεσμούς, ικανό να αποσοβεί την ανικανότητα και τον καιροσκοπισμό των πολιτικών και πολιτών. Πολιτικές και συνδικαλιστικές σκοπιμότητες δεν επιτρέπουν να εφαρμόζεται η κοινή λογική, διευθετώντας παντού εξαιρέσεις και ιδιαιτερότητες.
Μετά από 3 χρόνια αλλοπρόσαλλης διακυβέρνησης, νεοφιλελεύθερες υποτίθεται επινοήσεις όπως κλείσιμο άχρηστων οργανισμών, απολύσεις επίορκων υπαλλήλων, απελευθέρωση αγορών, ιδιωτικοποιήσεις και παραπλήσια θέματα, εξοβελίστηκαν από τον δημόσιο διάλογο. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως η ελευθερία, κοινωνική και οικονομική, μετασχηματίζει τις σχέσεις, φέρνει τον πλουραλισμό και την πρόοδο ενώ αντίθετα οι περιορισμοί επιβάλλουν τη στασιμότητα, την έλλειψη και την οπισθοδρόμηση. Δεν αντιλαμβάνονται οι σημερινοί κυβερνώντες πως οι αγορές, ως ένα σύνολο οικονομικών και ψυχολογικών στοιχείων, δεν έχουν κανένα πρόσημο, παρά βλέπουν μόνο προοπτικές και στηρίζονται στην εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία. Η υποψία και μόνο πολιτικής παλινδρόμησης επιφέρει αναταραχή. Όταν λοιπόν δεν προσφέρεις αξιοπιστία και καμία ουσιαστική ευκαιρία ανάπτυξης, παρά καφέ και ψησταριές, τότε και επενδύσεις δεν βλέπεις και το brain drain υφίστασαι και παραμένεις ευάλωτος και έρμαιο των αγορών.
Εχθές η ΔΕΗ, σήμερα οι τράπεζες, αύριο κάποια άλλη εμβληματική επιχείρηση. Η αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας είναι εξοργιστική, επιτείνει τη σύγχυση στη χώρα και μεγεθύνει τα σημαίνοντα του προφανούς και της αερολογίας. Παρά την έξοδο λοιπόν, το κλίμα που διαμορφώνεται στους πολίτες και στην αγορά είναι αρνητικό. Η ανασφάλεια επιστρέφει. Η ολιστική αντίληψη της ανάπτυξης που ορισμένοι αδαής ευαγγελίζονται, είναι συνώνυμο της αναξιοπιστίας.
