«Θεέ μου,

ίνα τί με εγκατέλειπες…»

ως άλλη φωνή, φυλαγμένη μέσα μου,

«ηκούσθη» στον μεσότοιχο,

τα δυο σώματα που χώριζε,

το ιδεατό με το φτιαγμένο.

Η ύλη μου,

που έντυνε τη φωνή μου,

που ένωνε τους δυό μου κόσμους,

σκαρφάλωσε στον Σταυρό της.

Με την πίστη της Ανάστασης.

Η στιγμή της όμως ολιγώρησε…

για λίγο αμφέβαλε.

 

Κανείς χρόνος

όσο συνεκτικός κι αν είναι,

στο μέγεθος μιάς ζωής

δε μένει απρόσβλητος.

Χαρακιές η φωνή μας

και τον κόβει.

Ουρά τής σαύρας που

στον ήλιο ξαναγίνεται.