Όταν ο Τσίπρας πριν από δυο χρόνια ζητούσε επίμονα εκλογές από τον Σαμαρά, είχε μαζί του την πλειονότητα του κόσμου και απέναντί του ένα διεφθαρμένο πρωθυπουργό που έκανε μόνο ζημιά με μια κυβέρνηση γεμάτη από διεφθαρμένους καιροσκόπους, αμφιβόλου ιδεολογίας. Λέγοντας είχε μαζί του τον κόσμο δεν εννοώ κατ’ ανάγκη αυτούς που θα τον ψήφιζαν ή που μπορεί να συμφωνούσαν μαζί του, αλλά όλους αυτούς που ήθελαν τον διεφθαρμένο Σαμαρά και την συμμορία του μακριά από κάθε θέση εξουσίας.
Αλλά πάλι, εκλογές δεν θα γινόντουσαν αν δεν το ήθελε και ο ίδιος ο Σαμαράς μέσα στην αλαζονεία του και την πίστη του ότι θα τις κέρδιζε με την φασιστικού δόγματος εκστρατεία τρομοκράτησης που είχε ξαμολήσει. Όλα τα υπόλοιπα είναι απλά δικαιολογίες. Κατ’ εμένα πάντα και έχοντας την γνώση όσων ακολούθησαν τα επόμενα δυο χρόνια με τις υποσχέσεις να χάνονται στους υπονόμους της Ελληνικής Μαυρογιαλούρικης πολιτικής πραγματικότητας, εκείνες τις εκλογές δεν τις κέρδισε ο Τσίπρας αλλά τις έχασε ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Άδωνις, ο Σημίτης κι όλη αυτή η διεφθαρμένη και παρασιτική συμμορία και φυσικά καλά να πάθουν.
Αλλά δεν έχω σκοπό να σταθώ σε αυτές καθ’ αυτές τις εκλογές και το αποτέλεσμα τους αλλά σε κάτι που έγινε πριν τις εκλογές και δεν έγινε μόνο σε αυτές τις εκλογές αλλά γίνεται σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις τα τελευταία 80 χρόνια. Το διαφορετικό στις εκλογές των τελευταίων ετών ήταν η συχνότητα τους που κι αυτό έχει τη σημασία του όπως θα εξηγήσω στην συνέχεια.
Ειδικά από την περίοδο της αναμέτρησης Κωστάκη Γιωργάκη, η προεκλογική περίοδος δεν ξεκινάει όπως λέει ο νόμος ένα μήνα νωρίτερα, αλλά από την ημέρα που κάποιος θα μιλήσει για εκλογές στην Βουλή. Έτσι από την ημέρα που άρχισε το «λεφτά υπάρχουν», τα πάντα μπήκαν σε τροχιά εκλογών κι ας ήταν έξη μήνες νωρίτερα από την ημέρα που προκηρύχτηκαν οι εκλογές. Για περισσότερο από έξη μήνες η Ελλάδα ζούσε την δημόσια χαλάρωση γιατί όλοι ήξεραν ότι για παράδειγμα ό,τι και να έχεις κάνει με το αυτοκίνητο σου, θα σου επιστρέψουν τις …πινακίδες για να πας να ψηφίσεις. Το μόνο που πρέπει να πληρώσεις είναι το διοικητικό πρόστιμο που στην περίπτωση των πινακίδων είναι σχετικά μικρό και σίγουρα πολύ μικρότερο του ίδιου του προστίμου και των προσαυξήσεων που έχει δεχτεί. Οπότε γιατί να πληρώνεις πρόστιμα; Απλά περιμένεις τις εκλογές που όπου να ‘ναι έρχονται…
Το παράδειγμα με τις πινακίδες πιθανώς να θεωρηθεί αστείο και απλοϊκό (ίσως και λαϊκίστικο) αλλά είναι το πιο σημειολογικά ορατό για το τι σημαίνει στην Ελλάδα προεκλογική περίοδος. Την ίδια περίοδο, υπουργοί θα αφαιρέσουν πρόστιμα, θα μειώσουν εισφορές και θα αυξήσουν ευκολίες πληρωμής. Ο δε πρωθυπουργός θα κάνει και καμιά παροχή που μαζί με τα ξερά των νταβατζήδων θα βοηθήσει και τα χλωρά μερικών από τους όψιμους νταβατζήδες; Και πάλι αυτά είναι απλά παραδείγματα αλλά που όλοι τα ζούμε σε κάθε εκλογές. Είναι σαν οργανωμένα να κάνουν αυξήσεις την περίοδο θητείας τους για να τις πάρουν πίσω πριν τις εκλογές ώστε να τους ψηφίσουμε και όπως έγραψα, απλά σκεφτείτε το παράδειγμα με τις πινακίδες και θα δείτε τι λέει και για μας και για τους πολιτικούς που μας κυβερνούν.
Τι γίνεται όμως όταν αυτό γίνεται με μια συχνότητα, ας πούμε κάθε λίγους μήνες; Τον Φλεβάρη εκλογές, τον Ιούλιο δημοψήφισμα, τον Σεπτέμβριο εκλογές, τον επόμενο Γενάρη απαιτούμε εκλογές χωρίς σταματημό όλο τον χρόνο και τον επόμενο Μάιο έχουμε δημοτικές εκλογές; Όταν ξέρεις ότι σε μερικούς μήνες θα κάνουν εκλογές και θα σου επιστρέψουν …τις πινακίδες χωρίς να πληρώσεις τίποτα περισσότερο από το συμβολικό διοικητικό πρόστιμο, τότε γιατί να πληρώσεις το πρόστιμο; Και αυτό τώρα μεταφέρτε το στα πάντα, από τις εισφορές μέχρι τις δόσεις, τα πρόστιμα, τις ελαφρύνσεις και τις παροχές.
Στις εκλογές μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα, αυτή η περίοδος αναμονής, δεν πληρώνω και χαλάρωσης που σηματοδοτήθηκε το τέλος της με την επιστροφή των πινακίδων, κράτησε γύρω στους τέσσερις μήνες. Αυτή τη στιγμή είμαστε σχεδόν στο χρόνο με τον Κυριάκο κάθε δεύτερη βδομάδα να ουρλιάζει εκλογές. Εδώ προσέξτε. Δεν αδικώ τον Κυριάκο που θέλει τον Τσίπρα να φύγει και να γίνει αυτός πρωθυπουργός, ούτε το ότι ζητάει επίμονα εκλογές. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τίποτα με ιδεολογίες ή πρακτικές, στο τέλος και οι δυο τα ίδια εφαρμόζουν, έχει να κάνει με τους νταβατζήδες. Οι νταβατζήδες του Κυριάκου έχουν διαφορετικά και συγκρουόμενα συμφέροντα από τους νταβατζήδες του Τσίπρα. Πως να το κάνουμε, ο νέος Κοσκωτάς τραβάει ζόρι με τον Τσίπρα και ο Ιβάν με τον Κυριάκο. Άλλο οι Κινέζοι κι άλλο η Siemens.
Το θέμα όμως είναι ότι για ένα χρόνο η χώρα βρίσκεται σε αναμονή να πάρει τις …πινακίδες χωρίς να πληρώσει το πρόστιμο κι εκεί είναι που σφάζει το δίκοπο μαχαίρι γιατί η εκλογολογία έγινε από ίωση πνευμονία.
Ο Τσίπρας από την άλλη λέει μεν ότι δεν πάει για εκλογές αλλά κι αυτός χρησιμοποιεί την εκλογολογία σαν απειλή και εκβιασμό. Σε ποιον; Στον Κούλη φυσικά. Μέχρι τον Μάιο όλοι – από όλες τις πλευρές – λέγανε εκλογές τον Σεπτέμβριο άντε τον Οκτώβριο, τώρα έχει αρχίσει να ακούγεται κάτι για Μάιο μαζί με τις δημοτικές ή μετά τις δημοτικές ανάλογα με τι θα «δείξουν» εκείνες. Στο μεταξύ τα θύματα αυξάνονται. Τα θύματα όλων τους; 300.000 στα όρια της πείνας, ανεργία στο 22.5% με 45.5% για τους νέους κάτω των 25 ετών και ο αριθμός των αστέγων συνέχεια ανεβαίνει έχοντας ήδη φτάσει τους 30,000 σύμφωνα με ΜΚΟ που ασχολούνται με το θέμα.
Αυτοί είναι τα θύματα της εκλογομαλάκινσης όλων αυτών των καιροσκόπων της εξουσίας και κανένας απολύτως από αυτούς δεν ενδιαφέρεται. Εγώ …απλά περιμένω να δω πόσο θα τους ανέχονται ΟΛΟΥΣ τους.
*****************************************
Ο Θάνος Ραφτόπουλος είναι σε πολύ δικαιολογημένη απουσία για την ξεκούραση πνεύματος και σώματος και στη φωτογραφία …το καλοκαίρι που φεύγει από τη Σκανδιναβία.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
