Έτσι αυτό το ελληνικό πολιτικό δαιμόνιο που συνεπαίρνει τα πλήθη, αποτελεί μία πολιτιστική κατάκτηση, μια σοσιαλιστική εφεύρεση που τροφοδοτείται από την ανάγκη όσων πιστεύουν στους από μηχανής θεούς. Ένα καιροσκοπικό δαιμόνιο της ιδιοποίησης του μόχθου των πολιτών που ξεκινάει από τον μπαμπά, οδηγεί στα παιδιά και γιατί όχι στη μεταμοντέρνα έκφανση στις νύφες και τους γαμπρούς. Είναι το χαρακτηριστικό του λαϊκισμού των πορφυρογέννητων πολιτικών σωτήρων, που έχουν εναρμονισμένη την κοινωνική ευαισθησία με την αναγέννηση και παραγωγή σοσιαλιστικών ιδεών από τα χρονοντούλαπα με τα ίδια φαιδρά καταδικαστέα πρόσωπα της χρεοκοπίας και της κατάπτωσης των αξιών.
Συνεπικουρεί φυσικά η κυβερνητική διάλυση και η απατηλή μεγαθυμία της, η οποία στο πρόσωπο των ερειπίων της Συμπαράταξης, στα λογής βιλαέτια και αρματολίκια βλέπει το κατάλληλο δεκανίκι για τη διάσωσή της και έτσι απλώνει τα δίχτυα προσφέροντας οφίκια και συνεργασίες. Ένα μωσαϊκό όμορων καιροσκοπικών μικροσυμφερόντων παντός καιρού, της πρότερης κλαδικής και της φρεναπατούσας αριστεράς που απεχθάνεται κάθε μεταρρύθμιση. Ένα παρασιτικό σύστημα που έφερε τα μνημόνια και προκειμένου να μη στερηθεί από τη νομή των κεκτημένων του βολέματος, είναι διατεθειμένο να επανασυσπειρωθεί όπως όπως, στη βάση της κυρίαρχης ιδεολογίας της εικόνας, του life style και της επιρροής.
Χίλιοι καλοί χωράνε, αλλά όχι νέα πρόσωπα. Μία αστεία δημιουργική επίθεση στο μέλλον με φληναφήματα, λίγο από αριστερά, λίγο από δεξιά και πολύ από κέντρο που είναι και πιο παστρικό, αρκεί οι αποσκευές να έχουνε ψήφους. Με νέες ιδέες, καινοφανείς προτάσεις και γενικόλογα οράματα. Σύμφωνα με τη Φώφη “η χώρα πρέπει επί τέλους να αποκτήσει προοπτική εξόδου από την κρίση” και για να το πετύχει αυτό χρειάζεται ένα καλά συγκροτημένο σχέδιο προοδευτικών αλλαγών. Μία προοδευτική παραλλαγή δηλαδή του “λεφτά υπάρχουν”. Μόνο ο Φίλλιπος θα λείπει.
Το τι συνέβη στην πορεία είναι γνωστό… Μέμφονται τους πάντες για να κρύψουν τη γύμνια τους. Αλλά αυτός ο λυρισμός του τίποτε, με τις καινοτόμες υποτίθεται προτάσεις και τον δογματικό σοσιαλιστικό πραγματισμό, περισσότερο συμβαδίζει με τον κρατισμό του ανύπαρκτου πλέον. Είναι ο κρατικίστικος μικροκαπιταλισμός των συντεχνιών και των συνδικαλιστών, απότοκο του ελληνικού σοσιαλιστικού δαιμονίου, που τον ζήλεψε με δόξα και τιμή στο παρελθόν και η λαϊκίστικη δεξιά, και που εξέθρεψε τον λαϊκισμό και το πελατειακό σύστημα το οποίο κατέρρευσε ελλείψει δανεικών σα χάρτινος πύργος.
Άλλο όμως η ιστορική αναγκαιότητα και άλλο η πολιτική επιθυμία κάποιων για επανεκλογή και πολιτική επιβίωση. Η τελευταία αφορά το φεουδαρχικό και τυχοδιωκτικό δαιμόνιο των προσώπων αυτών. Εκπροσωπούνε την παρασιτική αστική τάξη της κεντροαριστεράς των ραντιέρηδων και υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών, ιδιαίτερα των δυναμικών λαϊκών στρωμάτων, εάν θεωρούν πως υπάρχει άλλος δρόμος εκτός από τις δομικές μεταρρυθμίσεις, εκτός από την απελευθέρωση της επιχειρηματικότητας από τα δεσμά του κρατισμού. Το κοινωνικοπολιτικό δράμα του σήμερα οφείλεται σε αυτούς.
