Και επειδή όταν ο γάμος χαλάσει, καθένας αναζητά τρόπους να επιβιώσει, ας έρθουμε λοιπόν σε μας… σε εμάς, που δεν ήμασταν καλεσμένοι στο πάρτυ και που μας έπιασε πια για τα καλά ο χειμώνας και κάτι θα πρέπει να κάψουμε για να ζεσταθούμε. Γιατί, στην τελική, ποιος θα νοιαστεί γι αυτό; Ο/η αδιάφορος/η “σύζυγος”; Όχι βέβαια! Ας το συζητήσουμε λοιπόν μεταξύ μας, μπας και μας ζεστάνει η κατανόηση και η κοινή αγωνία για το πώς θα τη βγάλουμε και φέτος τον χειμώνα κι άσ’ τους αυτούς να κάνουν πάρτυ μόνοι τους…
Να σας πω τώρα… θυμάστε εκείνη την περίοδο, δεκαετίες ‘ 80 – ’90, που όλοι έψαχναν να αγοράσουν κάτι ρετιρέ και μεζονέτες σε νεόδμητα συγκροτήματα; Ε, ναι, συγκροτήματα! Τςτςτςτς… Όχι πολυκατοικίες, καλέ! Κελ μπανάλ!!! Αν μάλιστα υπήρχε και κανένα κοινόχρηστο “δάσος”, με μπάρμπεκιου και πισίνα στη μέση, ε… τότε ποιος τους έπιανε! Μιλάμε για κάτι αστρονομικά ποσά, που και οι εργολάβοι ζητούσαν, αλλά και οι αγοραστές πλήρωναν. Δηλαδή, τι πλήρωναν; Πλήρωναν, λέμε τώρα. Στεγαστικό κι Άγιος ο Θεός! Και μιλάμε για στεγαστικά ποσών αστρονομικής αξίας, τα κοινώς γνωστά στις μέρες μας “κόκκινα δάνεια”. Έπαιρνες λοιπόν τότε, εσύ ο μισθωτός, ένα υπέρογκο δάνειο που δεν ανταποκρινόταν στο εισόδημά σου – αλλά και ποιος νοιάζεται τώρα, για τέτοια ψιλά γράμματα; – αγόραζες την ωραία σου νεόχτιστη μεζονέτα με θέα κήπο παύλα πισίνα παύλα μπάρμπεκιου, πάρκαρες και την τεράστια τζιπάρα σου στο πάρκινγκ, αγορασμένη επίσης με δάνειο – γιατί πού πας χωρίς τζιπ και τουλάχιστον δυο θέσεις πάρκινγκ; – και ξεκινούσες την υπέροχη ζωή σου “με τις καλύτερες προϋποθέσεις”, που συμπεριελάμβαναν και αυτονομία στη θέρμανση, ευτυχώς συχνά και τζάκι. Και λέω ευτυχώς, γιατί απ’ όλα τα παραπάνω, μόνο το τζάκι θεωρείται χρηστικό στις μέρες μας κι αυτό υπό συζήτησιν, δηλαδή. Γιατί και τι θα κάψεις πια στο τζάκι; Μην με ρωτήσετε! Ανοίξτε μόνο τα παράθυρά σας το βράδυ και κοιτάξτε το χρώμα του πολυτραγουδισμένου αττικού ουρανού! Και μετά, πάρτε και μια βαθειά εισπνοή!… κι αν καταφέρετε να τη βγάλετε καθαρή και τούτο τον χειμώνα, τυχεροί θα είστε! Και μαζί μ’ εσάς το ίδιο τυχερή θα είμαι κι εγώ! Βρώμα!!! Μπόχα!!! Ό,τι να ‘ναι καίει πια ο καθένας, αφού έκαψε παρα-παρα-πρόπερσι το τελευταίο πετρέλαιο, πρόπερσι τα τελευταία του ξύλα στο τζάκι και πέρυσι την… τραπεζαρία του Βαράγκη. Τι είπατε; Πετρέλαιο το 2016; Φυσικό αέριο; Δεν πάτε καλά! Καλέ, πού τέτοιες πολυτέλειες; Και άσε, κάποιοι που δεν έχουμε και τζάκι… εκεί να δεις, σε τι ύψη πηγαίνει ο λογαριασμός της ΔΕΗ με τα κλιματιστικά – εννοείται παλαιού τύπου και όχι Inverter, δεν θέλω αηδίες τώρα – και τις σόμπες χαλαζία, τελευταία λέξη της μόδας στην Ελλάδα. Πάντως, όσοι τότε δεν αγοράσαμε μεζονέτες με τζάκι, προς το παρόν σώσαμε τις τραπεζαρίες του Βαράγκη – Α, όλα κι όλα, να τα λέμε κι αυτά!
Δεν φαντάζομαι να γελάει κανείς. Μιλάω πολύ σοβαρά τώρα. Κι αν κάνεις και κοιτάξεις εκεί παραπέρα από τη στροφή του δρόμου, πέρα μακριά από την τεράστια τζαμαρία της ματαιοδοξίας σου, που χρειάστηκες 50 μέτρα γαλλικό βουάλ για να ράψεις κουρτίνες και να την καλύψεις, εκεί που χάνονται τα φώτα της μεγάλης πόλης κι αρχίζουν οι σκιές, θα δεις κι εκεί φωτιές. Κι αν το μάτι σου δεν φτάνει για να τις δεις, σίγουρα θα τις μυρίσεις! Είναι εκείνοι οι άστεγοι, που βάζουν φωτιά στα βαρέλια με τα σκουπίδια, για να ζεσταθούν κάπως – εδώ που τα λέμε, καλύτερο το ξύλο του Βαράγκη και να μη μιλάμε καθόλου! Τσιμουδιά, ωραίες μου κυρίες! Σομπάκι χαλαζία, μάλλινη κουβερτούλα, μια “φιλική” ρύθμιση στον λογαριασμό της ΔΕΗ και ούτε κιχ!… μέχρι να τη βγάλουμε και φέτος. Γιατί ποιος ξέρει τι θα γίνει του χρόνου κι αν θα υπάρχουν κι αυτά; Και κυρίως, αν θα υπάρχουν τα ντουβάρια. Για φαντάσου, να καις του χρόνου σκουπίδια στο δρόμο για να ζεσταθείς! Φυσικά, και δεν θέλεις ούτε και να το φανταστείς, αλλά…
…αλλά θυμήσου την αλαζονεία σου, τις “καλές εποχές” που η καπνοδόχος στο σπίτι σου κάπνιζε καπνό από κανονικό ξύλο! Θυμήσου τη δηθενιά σου, όταν σύγκρινες με τις “φίλες” σου, ποια έχει την καλύτερη θέα – πισίνα ή κήπο! Και κατάλαβε επιτέλους, ότι αυτά σε οδήγησαν σ’ αυτό που ζεις σήμερα! Περιόρισέ τα λίγο τουλάχιστον τώρα, μπας και περισώσεις ό,τι σου απέμεινε – δεν ξέρω, μια ιδέα ρίχνω τώρα. Και να σου πω και κάτι ακόμα; Να λες και “τῷ Θεῷ δόξα”, που έχεις ακόμα κάποιον να σου τα λέει έτσι στα ίσια, γιατί… ο “σύντροφος” είναι αλλού κι αλλού κάνει πάρτυ… μόνος του! Κάτω απ’ την ίδια “στέγη” ζείτε κι ούτε που γυρίζει να σε κοιτάξει και να δει τι περνάς!..
Βίοι παράλληλοι, λέμε…
