Χωρίς να θέλω να μιλήσω περισσότερο για το Playboy, για το οποίο ακόμα και αυτοί οι λίγοι που δεν το έχουν πιάσει ποτέ στα χέρια τους ξέρουν για τι πρόκειται και χωρίς να υπερασπίζομαι τον Hefner από οποιονδήποτε ανόητο κομπλεξικό, να ξεκαθαρίσω ότι το Playboy δεν ήταν ποτέ πορνογραφικό περιοδικό αλλά όπως ακριβώς κατηγοριοποιείται και αυτό-κατηγοριοποιείται, ένα περιοδικό για ενήλικες και η ύλη του ποικίλε από θέματα τέχνης μέχρι συνεντεύξεις πολιτικών πρώτης γραμμής. Μάλιστα σε μερικές περιπτώσεις συνεντεύξεις στο Playboy έγιναν θέμα σε όλα τα ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο για πολύ μεγάλο διάστημα και αυτή τη στιγμή θεωρούνται ιστορικές, όπως αυτές των Martin Luther King Jr, του σκηνοθέτη Stanley Kubrick, του Steve Jobs ή του John Lennon.
Τώρα για να είμαι ειλικρινής και παρόλο ότι όλα αυτά ήταν και είναι κομμάτι της ιστορίας του Playboy που συμφωνώ τόσο για την ύπαρξη τους όσο και για τον ρόλο τους, για τον ίδιο τον Hefner δεν πολυπιστεύω ότι είχε τίποτα σχετικό στο μυαλό του όταν ξεκινούσε αυτό που σταδιακά θα γινόταν μια αυτοκρατορία. Εδώ τον φαντάζομαι στα τελευταία του να χαμογελάει που μας δούλεψε όλους για τόσες δεκαετίες. Προσωπική μου άποψη είναι ότι ο Hefner έκανε την μεγαλύτερη αρπαχτή της ιστορίας πουλώντας σε χαρτί της πιο καλά κρυμμένες αντρικές σκέψεις και μάλιστα το έκανε απλά βγάζοντας στην επιφάνεια αυτές τις σκέψεις αποτυπώνοντας στο χαρτί μόνο μια ιδέα από αυτό που υπάρχει από πίσω και αφήνοντας την φαντασία να συμπληρώσει το υπόλοιπο καταφέρνοντας να γίνει αποδεκτός ακόμα και από την δυτική διανόηση.
Το πάντα κατ’ εμένα αρνητικό, ήταν ότι στην εποχή της σεξουαλικής συνειδητοποίησης που θα μπορούσε πραγματικά να γίνει επανάσταση, ο Hefner περνούσε υποσυνείδητα πρότυπα που δεν είχαν καμιά σχέση με τη γυναικεία ισότητα και χειραφέτηση. Ίσως μάλιστα έμμεσα και στο μέγεθος επιρροής – όσο μικρο κι αν είναι – που του αναλογεί, το Playboy να έχει συμβάλει στο γεγονός ότι σήμερα το 2017 ακόμα μιλάμε για ανισότητες μεταξύ των δυο φύλλων σε όλες τις πλευρές της δυτικής κοινωνίας.
Τώρα βέβαια για όλα αυτά θα διαβάσετε αναλυτικά τις επόμενες μέρες από όλες τις πλευρές μιας και έρχεται σαββατοκύριακο, όλα τα έντυπα έχουν πολλές σελίδες να γεμίσουν και η ζωή του Hefner είναι πολύπλευρα πλούσια για να γεμίσει όλων των ειδών τα έντυπα. Ο λόγος λοιπόν που χρειάστηκε να κάνω αυτήν, την έστω μακρά εισαγωγή, ήταν για να καταλήξω σε ένα πολύ συγκεκριμένο υπέρτιτλο μεγάλης εφημερίδας με παγκόσμιο κοινό που σταδιακά έγινε υπέρτιτλος σε πολλά ενημερωτικά σάιτ σε όλο τον κόσμο. Η εφημερίδα είναι η καθ’ όλα έγκριτη Washington Post και ο τίτλος ήταν: «Απεβίωσε στα 91 του ο οραματιστής εκδότης του Playboy» και μετά από δυο ώρες το ένα μετά το άλλο διεθνή πρακτορεία ειδήσεων και ενημερωτικά σάιτ άρχισαν να μιλάνε για τον …οραματιστή Hefner.
Οραματιστής ο Hefner και ποιό ήταν το όραμα του; Δεν ξέρω γιατί αλλά κάπου εκεί κόλλησα και από εκείνη την στιγμή δεν μπορώ να ξεκολλήσω.
Οραματιστής λοιπόν. Οραματιστής είναι: «αυτός που έχει ένα συγκεκριμένο όραμα, αυτός που θέτει υψηλούς στόχους για ένα συγκεκριμένο μέλλον.» Η λέξη κλειδί στο παραπάνω είναι το “όραμα”, όπου όραμα: «είναι μια μορφή που λαμβάνει χώρα στη συνείδηση η οποία δεν απορρέει από τις αισθήσεις αλλά από τη φαντασία, ως προέκταση της βιωματικής εμπειρίας. Το όραμα είναι η «πυξίδα», το «φως» που ακολουθεί κανείς για να φτάσει στον προορισμό του. Αποτελεί την πηγή έμπνευσης για τις σωστές επιλογές ή τους νέους κανόνες και ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα ελέγχου των κανόνων μιας πολιτικής ορίζοντας την ηθική που πρέπει να τους διέπει. Οδηγεί τον «νομοθέτη» και τον κινεί στη σωστή κατεύθυνση να καθορίζει και να συμπληρώνει τους νόμους ή τους κανόνες ώστε αυτοί να μην παρεκκλίνουν από την ηθική και τις αξίες του οράματος.»
Όραμα είναι ακόμα και: «μορφή, εικόνα χωρίς πραγματική υπόσταση που παρουσιάζεται σε κάποιον όταν είναι ξύπνιος και σε κατάσταση έκστασης.» Κάτι μεταξύ του …«τι πήρες ρε μεγάλε και δεν μας δίνεις» και του Αγίου …Παστίτσιου. Τι από όλα αυτά ήταν ο εκδότης του Playboy; Και μη με παρεξηγήσετε, δε το γράφω με καμία ανάγκη ή τάση ειρωνείας. Ναι, η παρουσία του και οι πράξεις του έπαιξαν ρόλο στην εξέλιξη ή στην μη εξέλιξη της κοινωνίας αλλά αυτό ήταν κυρίως αποτέλεσμα συγκυριών και συμπτώσεων. Από αυτό μέχρι τον …οραματισμό η απόσταση είναι τουλάχιστον έτη φωτός. Το καλύτερο παράδειγμα άλλωστε είναι η πρόταση που χρησιμοποιεί διαδικτυακή εγκυκλοπαίδεια για την καλύτερη κατανόηση της λέξης ‘οραματιστής’: «Οι πρώτοι ουτοπιστές οραματίζονταν μια ιδανική κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας.» Ποια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας οραματίστηκε ο Hefner;
Αλλά δυστυχώς η έγκριτη εφημερίδα, όπως και όλοι οι υπόλοιποι που πιάστηκαν από τον …πιασάρικο τίτλο έχουν τις δικαιολογίες τους. Διαβάστε τις υπόλοιπες ειδήσεις παράπλευρα απο αυτήν του θανάτου του Hefner και θα δείτε. Στις διεθνείς– τοπικές για την Washington Post – η είδηση είναι αν ξεκινάει εμφύλιος και φυλετικός πόλεμος στις ΗΠΑ, αν ξεκινάει πυρηνικός με κέντρο του την χερσόνησο της Κορέας ή πόσο επικίνδυνος ή προδότης είναι ο πρόεδρος των ΗΠΑ. Ακόμα και οι αθλητικές σελίδες μιλάνε για φυλετικές διακρίσεις και την ένταση που έχει δημιουργηθεί τις τελευταίες μέρες. Γενικά οι περισσότεροι έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν έναν ημίτρελο και σίγουρα επικίνδυνα ανίκανο πρόεδρο που η παρουσία του στην εξουσία δεν προμηνύει τίποτα καλό αλλά και που παράλληλα δεν υπάρχει αυτός που θα σταθεί απέναντι του, αυτός που θα προσφέρει ελπίδα, λύσεις …οράματα.
Στον Βορρά η σκιά του Πούτιν όλο και απλώνεται, όλο και πιο σκοτεινή, το ίδιο επικίνδυνη με αυτήν του Αμερικάνου ημίτρελου. Στον Νότο η Μέση Ανατολή με Ερντογκάν, με Ασάντ και Νετανιάχου. Στην Ανατολή της Κορέας και στην Ευρώπη για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ναζιστικό κόμμα στην Γερμανική βουλή με 94 έδρες.
Στην Ελλάδα τα πράγματα ακόμα χειρότερα γιατί η ελπίδα και το όραμα έχουν μπει σε κώμα μνημονίου με τον Τσίπρα να είναι αυτός που έδωσε την χαριστική βολή. Όχι, δεν ήταν ο Τσίπρας που εκτέλεσε την Ελλάδα και τους Έλληνες, γι αυτό φρόντισαν Σαμάρας, Βενιζέλος, Σημίτης, Κωστάκης, Γιωργάκης και πολλοί προηγούμενοι. Αλλά ο Τσίπρας έδωσε το τέλος γιατί αυτός ήταν που σκότωσε την ελπίδα και το όραμα.
Θυμάστε μέρες Δεκέμβρη και Γενάρη του 2014 και του 2015; Σαν κεράκι της λαμπρής είχε ανάψει η ελπίδα μέσα σε όλους μας. Και όχι, καμιά από τις μαλακίες που λένε τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες σαν τον Άδωνι δεν ισχύει, οι Έλληνες δεν την είδαν ξαφνικά αριστεροί. Οι Έλληνες είχαν ανάγκη από ελπίδα και όραμα και τη συγκεκριμένη στιγμή μόνο ο Τσίπρας το έδινε. Αυτοί που κάνανε πρωθυπουργό τον Τσίπρα δεν ήταν μόνο αριστεροί κι ας μην αρέσει να το ακούει το κάθε μισιακό που θέλει σήμερα να γίνει πρωθυπουργός. Και παρ’ όλο ότι τα χαστούκια ήρθαν νωρίς, αυτό το κεράκι συνέχισε να τρεμοσβήνει και στις 3 Ιουλίου του 2015. Στις 4 έσβησε. Όχι το κερί, η ελπίδα έσβησε. Το όραμα.
Και μετά τι μας έμεινε; Ο Σπαλιάρας έμεινε. Ο Σπαλιάρας από τους survivor, ενός εξ’ ίσου τυχάρπαστου και στρατευμένου σε πολύ συγκεκριμένα ιδιωτικά συμφέροντα τηλεοπτικού καναλιού. Ένας χάρτινος ήρωας σε ένα όραμα παραίσθηση και όχι αίσθηση. Ένας Hefner …οραματιστής.
Πριν από μερικούς μήνες σε μια κρίση αναπόλησης και ίσως μιζέριας είχα γράψει εδώ ακριβώς – στο apopseis.gr – για τις ημέρες που η Ελληνική Βουλή ήταν το προπύργιο της δημοκρατίας και του δημοκρατικού λόγου στην κυριολεξία. Που στο βήμα ήταν άρχοντες της ελληνικής γλώσσας και της ηθικής όπως ο Ηλίας Ηλιού, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Φαράκος, ο Μαγκάκης, ο Μπίτσιος, ο Φλωράκης και άλλοι και άλλοι και άλλοι, από όλα τα κόμματα. Και βάζεις δίπλα τους τον Μίλτο τον Βαρβιτσιώτη, τον Άδωνι και τον Βορίδη και δεν ξέρεις αν είναι να γελάς ή να κλαις με αυτούς τους νάνους μόρφωσης, ηθικής και πνεύματος.
Ποιος θα δώσει όραμα στην σημερινή Ελλάδα; Ο Κυριάκος; Το δουλικό του Σόιμπλε και ο χαφιές του ΔΝΤ με μόνη πολιτική πράξη στο ενεργητικό του την απόλυση των καθαριστριών; Ή η Φώφη για να μην μιλήσω για τους υπόλοιπους; Πριν από μια βδομάδα και με ευκαιρία τα όσα συζητούνται για τον Κουρουμπλή, την υπόθεση της μόλυνσης του Σαρωνικού και περί παραίτησής του, η Φώφη Γεννηματά είπε ότι αυτά τα πράγματα δεν θα συνέβαιναν ποτέ σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα. Συμφωνώ επαυξάνοντας ότι η ίδια δεν θα ήταν ποτέ αρχηγός κόμματος και δει του σοσιαλιστικού, σε καμιά δημοκρατική ευρωπαϊκή χώρα με αξιώσεις πολιτισμού όταν το μόνο της προσόν είναι το επώνυμο της.
Ζούμε σε μια εποχή χωρίς ήρωες, που λέει και το τραγούδι, σε μια εποχή που μας λείπουν αυτοί με το όραμα. Έτσι …ζητώντας ταπεινά συγνώμη από τον Κωνσταντίνο Καβάφη και παραφράζοντας το ποίημα του «Περιμένοντας τους Βαρβάρους»:
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί, ο Hefner και ο Σπαλιάρας είναι μια κάποια λύσις.
**************************************
Το σκίτσο του Θάνου Ραφτόπουλου είναι επίκαιρο και …μια εικόνα χίλες λέξεις. Εκεί να δείτε που πάνε τα οράματα.
**************************************
Στη φωτογραφία: η Σκανδιναβία σε τελείως φθινοπωρινά χρώματα με τη μέρα και το φως να έχουν λιγοστέψει πάρα πολύ. Σε ένα-ενάμιση μήνα ξεκιναει η μεγάλη νύχτα.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
