Οι “κληρονομικώ δικαίω” λειτουργίες δυστυχώς δεν έχουν εκλείψει. Αυτόκλητοι ευπατρίδες της πολιτικής, απολειφάδια άλλων εποχών αυτοπροβάλλονται υπό το ρεύμα της αλλαγής ως νέα πρόσωπα, απαλλαγμένα δήθεν από τα βάρη του παρελθόντος. Διασπαθιστές, αντάρτες με πολιτικά βιλαέτια και προσωπικές στρατηγικές που στο παρελθόν οδήγησαν στην καταστροφή.
Αλλά “η τραγωδία των κοινών” του Γκάρετ Χάρντιν, είναι η σύγχρονη ελληνική τραγωδία της υποκρισίας, της άκρατης ιδιοτέλειας και του λαϊκισμού. Έφτιαξαν το κράτος που τους βόλευε, αρδεύοντας τις ανάγκες των πολιτών με τον ειδωλόθυτο πλούτο ως έπαθλο, εξαιτίας της μοναδικότητας και της υπεροχής. Ψήφοι και ευρώ δηλαδή, παράδεισος εν ζωή. Ταυτίζονταν με την οικονομική ελίτ και σήμερα σφυρίζουν αδιάφορα ενώπιο των ευθυνών τους. Κήνσορες και τιμητές. Ουδεμία ηθική.
Ο πατριωτισμός τους επιβάλλει το “λόγον διδόναι” στους άλλους, στους Γερμανούς, στους Άγγλους και στους Γάλλους και όχι στους πολιτικά ηγούμενους που είναι σε άφατη πλέον κατάσταση. Ο αμόρφωτος λαός, η άπληστη πλέμπα έφταιγε που ζητούσε εκδουλεύσεις, θέσεις και επιδοτήσεις.
Οι τοιούτοι ευπατρίδες λοιπόν τακτοποιούσαν επιλεκτικά τους ημέτερους στα πλαίσια του ήθους της Λαΐδα, καθώς οὐ παντός ἀνδρὸς ἐς Κόρινθον ἔσθ’ ὁ πλοῦς… Αυτή η αστείρευτη κενοδοξία, η μάστιγα του καιροσκοπισμού και του λαϊκισμού μας οδήγησε σε μια απάνθρωπη κατάσταση. Στη φτώχεια και τα επιδόματα.
Οι περιζήτητοι νάρκισσοι ευπατρίδες του μεσαίου χώρου, της σύνεσης και της ηπιότητας. Ενίοτε, ανεπάγγελτοι κληρονόμοι της κομματικής και οικογενειακής ολιγαρχίας προσφέρουν το ευγενές άλλοθι, την ανιδιοτελή υποτίθεται ηθική υποχρέωση να συνεισφέρουν στην κοινωνία, με τη συνταγή του θορύβου φυσικά και των ψωραλέων ακολούθων, να ευνοεί το αποτέλεσμα.
Επικαλούνται τις αρχές του καραμανλισμού προκειμένου να συσκοτίσουν τις ευθύνες και να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά διλλήματα. Αλλά τι σχέση είχε ο Καραμανλής με τους ανάξιους, τους λαϊκιστές και διαστρεβλωτές της αλήθειας; Ποιος απ’ τους επικλητές του, εκτός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τόλμησε έστω και άγαρμπα να συγκρουστεί με το πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή και τις συντεχνίες; Ο γαλαντόμος χορηγός των αγροτών, ο πολιορκητικός κριός των χιλιάδων διορισμών του δημοσίου ή μήπως ο σεμνός και ταπεινός εξάδελφος;
Οι κουβαρντάδες της κάλπικης ευμάρειας με τα λεφτά της νεοφιλελεύθερης Εσπερίας, είναι οι αυστηροί κριτές του σήμερα που οι κάνουλες σταμάτησαν να ρέουν διαφθορά. Οι δοξασίες τους σκοντάφτουν στην άβολη ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Πόσο ανόητοι οι “βελανιδοφάγοι” που δεν αντιλαμβάνονται το μεγαλείο του αλά γκρέκα κεϋνσιανισμού.
Οι ευπατρίδες επιστρέφουν λοιπόν με ποικίλες εκδόσεις για να ερμηνεύσουν την αποτυχία τους και να μεταθέσουν ευθύνες, ανάποδα και ανακούρκουδα, εκφράζοντας όχι την κοινωνική δεξιά ιδεολογία, αλλά έναν παρωχημένο λαϊκισμό, περιτυλιγμένο από ηθικοπλαστικές προτροπές μεγαλείου.
Αυτή η λαϊκίστικη οδός, της ιδιοτέλειας και του πελατειακού κράτους ευθύνεται για την άνοδο των σταγονιδίων της Χ.Α. και των αναρχομαρξιστικών κυβερνώντων. Είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την απαξίωση των θεσμών και της κοινωνίας.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
