Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Γιώργος Προβόπουλος τόνισε πως την κρίσιμη περίοδο του ΄09 όλοι ήξεραν αλλά κανείς δεν ήθελε να ακούσει. Και ιδιαίτερα η τότε λαϊκίστικη αντιπολίτευση του ΓΑΠ που έταζε τα πάντα.
Και τότε, επί σειρά ετών, οι δανειστές μας έλεγαν τι πρέπει να κάνουμε, αλλά το πολιτικό προσωπικό πεισματικά αρνούνταν την πραγματικότητα, γιατί είχε ανακαλύψει την επανίδρυση στην ΑΓΡΟΓΗ, στη ΘΕΜΙΣ, στα stage, στα επιδόματα, στα λεφτά που υπήρχαν και σε μια πλειάδα παράθυρων πελατειασμού και προικοδοτήσεων. Μετακύλησαν στη χώρα το κόστος και όχι στις καριέρες τους. Πλείστοι σήμερα εξ αυτών, αδέσποτοι και γυρολόγοι, περιφέρουν το σαρκίο της ενοχής τους με αλαζονεία, διεκδικώντας έστω και έμμεσα δι’ επιγόνων, χωρίς αιδώ, ένα ελάχιστο τιμάριο του κράτους κατά το εθιμικό δίκαιο.
Και την κρίση την πλήρωσαν οι αδύναμοι. Συνέβη δε αυτό διότι ο παρεοκρατικός μας καπιταλισμός, με τη στενή αλληλεξάρτηση επιχειρήσεων, κράτους και ψηφοφόρων, μας οδήγησε στη σημερινή κατάντια. Τόσο από οικονομικής πλευράς, εξαιτίας της πολιτικής δανεικών και σπατάλης, όσο και από κοινωνικής με την έλευση των πολιτικών αγυρτών, των αυτοαποκαλούμενων αριστερών, με τις τραγικές συνέπειες. Γιατί οι κρίσεις εκτρέφουν λαϊκιστές και “σωτήρες” για το άμοιρο πόπολο.
Έτσι απανωτές είναι οι απογοητεύσεις, καθότι η πραγματικότητα αρνείται πεισματικά να συμβαδίσει με τις φαντασιώσεις των εξουσιαστών και των εξουσιαζόμενων. Η στρεβλωμένη νοοτροπία μας δημιουργεί παθογένειες.
Σήμερα πάλι ένας διοικητής της ΤτΕ, ο Γιάννης Στουρνάρας, στέκει επί τον τύπον των ήλων, επιμένοντας στην προληπτική γραμμή στήριξης. Γιατί απλά θα συγκρατεί τα επιτόκια δανεισμού χαμηλά, ανεξάρτητα από τις μελλοντικές διακυμάνσεις των αγορών. Αγορές που ήδη έδειξαν τα δόντια τους.
Ο μονόδρομος όμως της γραμμής στήριξης δημιουργεί πολιτικά τοξικό κλίμα για την κυβέρνηση, καθώς χαλάει το μύθευμα της εξόδου. Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν καλά αλλά δεν ακούνε τη σειρήνα. Επιμελώς αποκρύπτουν πως η επιτροπεία, με ή χωρίς γραμμή στήριξης, θα είναι αυστηρή, χάρη της περήφανης διαπραγμάτευσης του ΄15, της ύπαρξης του υπερταμείου των 99 ετών και της ελάφρυνσης του χρέους που είναι βέβαιο πως θα σχετιστεί με νέα μέτρα, εντασσόμενα στο υβριδικό δήθεν πρόγραμμα ιδιοκτησίας. Για τους αβροδίαιτους κεϋνσιανιστές, δεξιούς και αριστερούς κρατιστές, οι επενδυτές λαμβάνουν τα μηνύματα και απομακρύνονται.
Όχι άδικα λοιπόν οι δανειστές ανησυχούνε. Μας το λένε κατάμουτρα, ποικίλοις τρόποις, πως είμαστε αναξιόπιστοι και πως οι αγορές αγοράζουν αξιοπιστία και ασφάλεια. Αντίθετα με εμάς όπου η πιθανότητες αντιστροφής ή της μη εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων είναι εμφανείς. Πόσο δε μάλλον όταν τα νέα δανεικά από τις αγορές κινδυνεύουν να γίνουν παροχές και επιδόματα. Οι φύλακες έχουν γνώση και επιμένουν σθεναρά στο δίπολο δεσμεύσεις για ανταλλάγματα, μεταρρυθμίσεις για δόσεις. Για πολλοστή φορά λοιπόν το κακό μας συναπάντημα, με αλαζονεία και υποκρισία καθορίζει τις τύχες μας.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
