Τόσο η Γεννηματά όσο και ο Θεοδωράκης θα έπρεπε να απέχουν της ηγεσίας του νέου φορέα, καθότι δεν αξίωσαν να αυξήσουν τις δυνάμεις τους, δεν πέτυχαν να εκφράσουν και να συσπειρώσουν το χώρο. Δεν πείθουν και δεν τραβάνε. Απόλυτα γρανάζια της παθολογίας του συστήματος που δεν κομίζουν τίποτε νεότερο. Κύμβαλα αλαλάζοντα με την προβιά του μεταρρυθμιστή.
Η λογική όμως του φέουδου εμποδίζει κάθε ανανέωση. Αυτό που το ΠΑΣΟΚ σήμερα εκπροσωπεί στον μέσο πολίτη είναι ο αναχρονισμός και τα μνημόνια. Όσο και να προσπαθεί να εξωραΐσει την κατάσταση, οι πολίτες έχουν υιοθετήσει αρνητικά στερεότυπα για τους εκπροσώπους του. Φέρει την ευθύνη της κοινωνικής και πολιτικής χρεοκοπίας, παραμένοντας στην “ένδοξη” εποχή της κλαδικής και της αντιδεξιάς ρητορικής, χωρίς να μπορεί να εκφράσει την εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στελέχη του εκσυγχρονιστικού ρεύματος των τελευταίων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ απέχουν. Τα δε ερείσματα στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι ανύπαρκτα.
Στον αντίποδα το μόρφωμα ΠΟΤΑΜΙ περισσότερο θυμίζει μια πολύχρωμη επανάσταση. Μια έφοδο στην τέχνη, στον αέρα της αλλαγής, στα λιβάδια της σκέψης γενικότερα, παρά πολιτικό φορέα. Δικαιώματα, διαμαρτυρία και ευαισθησία, καλά περνάμε και τι ωραία παρέα που είμαστε. Μέχρι εκεί. Πολιτικός λόγος άχρωμος και αδιάφορος.
Ουσιαστική ωστόσο ήταν η απόφαση του δημάρχου Αθηναίων Γ. Καμίνη να συμμετάσχει στο νέο εγχείρημα, καθώς προσδίδει μια επιπλέον αξία, δεδομένου ότι ξεφεύγει από τα πλαίσια των μηχανισμών και του συστήματος. Υπερκομματικός και πολυσυλλεκτικός, μετριοπαθής και χαμηλών τόνων, διαφοροποιείται από τα πρότυπα του λαϊκισμού της βιτρίνας των δήθεν χαρισματικών πολιτικών. Προσωπικότητα καταξιωμένη με πανευρωπαϊκή αναγνώριση που εγγυάται την συνένωση και ανανέωση του χώρου.
Οι λοιποί, ωσάν πολιτικοί διακονιάρηδες του χώρου, αναμένουν τα ψίχουλα της επόμενης ημέρας. Στο δια ταύτα ωστόσο ουδείς.
Είναι φανερό πως τα κεντροαριστερά κόμματα υπήρξαν αναγκαία για την εδραίωση της Δημοκρατίας στην Ευρώπη. Σήμερα όμως, εξαντλώντας το πολιτικό τους κεφάλαιο στον λαϊκισμό του προοδευτικού, δεν έχουν τίποτε να δώσουν και βρίσκονται σε παρακμή. Απαιτείται λοιπόν όχι μόνο ενότητα του κατακερματισμένου σοσιαλιστικού χώρου αλλά κύρια υπέρβαση στην μετασοσιαλιστική εποχή. Στην εποχή του αυτονόητου και του σύγχρονου. Στην εποχή του πραγματισμού.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
