Την ίδια στιγμή η (εμμένω) επιλεγμένη σε δημόσια τηλεοπτική παράσταση παραίτηση του Σακελλαρίου από την προεδρία του ΣτΕ, με τονισμό και συνεχείς υπενθυμίσεις από τον ίδιο και τον αντιπολιτευτικό (Μαρινάκιο) τύπο, του γεγονότος ότι γίνεται τρεις μήνες πριν τη συνταξιοδότηση του (λες και θα χάσει την σύνταξη του ο άνθρωπος που η μόνη του συμβολή στην ελληνική νομοθεσία και δικαιοσύνη ήταν οι αυξήσεις των μισθών των δικαστικών, η εξασφάλιση της σύνταξης των δικαστικών και η δικαίωση ενός φασίστα ρασοφόρου) αντήχησε σαν …πολιτικό διάγγελμα. Ένα διάγγελμα, πολιτική διακήρυξη με έντονο αντιπολιτευτικό …θρήνο κι οδυρμό για τους …συνταξιούχους που δεν είναι δικαστικοί, άρα η σύνταξη τους σε αντίθεση με αυτήν των δικαστικών κινδυνεύει. Παράλληλα ήταν ένα διάγγελμα που προμήνυε αυτό που σύντομα και μέσα από συνεχείς διαρροές και ψιθύρους αποκαλύφθηκε, ότι δηλαδή ο Σακελλαρίου έβαλε πλώρη για την εκλόγιμη εισαγωγή του στις λίστες επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας. Εξ ου και οι ευχές Πολάκη περί: «Ώρα καλή στην πλώρη σου…»
Η παραίτηση όμως του Νίκου Σακελλαρίου δεν τραυματίζει την δικαιοσύνη και ο λόγος είναι απλός, η ελληνική δικαιοσύνη έχει τέτοια κατάντια και τόσα τραύματα (μερικά θανατηφόρα) τόσα χρόνια τώρα, που έχουμε ξεχάσει πως θα έπρεπε να είναι, και αυτό που έχουμε, το συχνά ταλαντευόμενο ανάμεσα σε πολιτικά και προσωπικά συμφέροντα, να το θεωρούμε …ανεξάρτητο και αδέκαστο. Αυτός που τραυματίστηκε αυτή τη στιγμή όμως ήταν ο Τσίπρας, ο κεντρώος μετριοπαθής Τσίπρας και ένας από τους δεκάδες Τσίπρες που βλέπουμε και ζούμε τα τελευταία δυο χρόνια.
Από την 26η Ιανουαρίου του 2015 μέχρι σήμερα – μέσα του 2018 – και για τρεισήμισι σχεδόν χρόνια έχουμε δει και τις πενήντα αποχρώσεις του Αλέξη Τσίπρα. Από τον αριστερό μέχρι Κνίτη Αλέξη του ‘15, τον εθνικιστή κολλητό του Καμμένου του ‘17 και τον μετριοπαθή προς το κεντροδεξιό Τσίπρα του ‘18, ο Αλέξης έχει παίξει όλους του ρόλους που απαιτεί η καρέκλα της ελληνικής πρωθυπουργίας. Εδώ ο αθεόφοβος κατάφερε να δουλέψει ακόμα και τους ευρωπαίους παίζοντας τον σοσιαλιστή σε σημείο που οι σοσιαλδημοκράτες καπιταλιστές της ΕΕ να φτύνουν την Φώφη και να μιλάνε μαζί του. Τέτοιο δούλεμα ούτε ο Μπερλουσκόνι δεν τους είχε κάνει.
Αλλά ακόμα και οι πενήντα αποχρώσεις του γκρι κάποτε τελειώνουν κι αυτό που μένει είναι το μαύρο ή το λευκό, και η παραίτηση του Σακελλαρίου ήταν από αυτές τις φλασιές που φανερώνουν ότι τα πενήντα γκρι δεν κρύβουν τα πάντα για πάντα. Δεν αμφιβάλω ότι κάπως ο Αλέξης θα το καλύψει κι αυτό, αλλά έχουν αρχίσει και λιγοστεύουν τα γκρι και ο Αλέξης δεν θα μπορεί να παίζει για πάντα ανάμεσα στο γκρι «συναισθηματικό» αριστερό και το γκρι «ρεαλιστικό» ευρωπαϊκό με όλα τα ενδιάμεσα γκρι χορός σχιζοφρενών. Καποια στιγμή θα πέσουν τα γκρι και μαζί με τον Αλέξη όλοι εμείς θα πρέπει να κοιτάξουμε τον έναν Τσίπρα. Σωτηρία του; Πραγματικά να τελειώσουν τα μνημόνια και κάπως να γίνει το θαύμα και να σηκωθεί από τα γόνατα η ελληνική οικονομία ώστε να έρθουν κάποιες αυξήσεις και βοηθήματα, κυρίως να επιστρέψει η ελπίδα. Αν δεν συμβεί αυτό, κάθε καινούργιο τραύμα θα αφαιρει κι ένα από τα πενήντα γκρι αφήνοντας στο τέλος και προ εκλογών, τον Τσίπρα …γυμνό.
Βέβαια όλα αυτά προϋποθέτουν να υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος, η εναλλακτική, η διέξοδος. Και κοιτάς για την εναλλακτική κι αυτό που βλέπεις είναι η μια απόχρωση του Κυριάκου Μητσοτάκη: τον γκρι Κούλη.
Κάθε φορά που κάνει πρωτοσέλιδο μια καινούργια του γκάφα, η μόνη σκέψη που περνάει από το μυαλό μου είναι, μα δεν μπορεί να είναι τόσο Κούλης, ρε γαμώτο. Τίποτα δεν πήρε από τον πατέρα του; Αποστάτης-ξεαποστάτης ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε τρομακτικό ένστικτο επιβίωσης και αυτοσυντήρησης. Κάτι έχει πάρει η Ντορίτσα, αλλά ο Κυριάκος …τελείως Κούλης.
Κι εκεί που τον βλέπεις τη μια να χαριεντίζεται με την Μαρέβα Παναμά, την άλλη με τον Άδωνη Γεωργιάδη, λες: «ρε δε πάει στο διάολο, τουλάχιστον με τις πενήντα αποχρώσεις του Τσίπρα έχει και …σεξ!»
Περαστικά μας!
****************************
Με αφορμή το πολύ καλό σκίτσο του Θάνου Ραφτόπουλου που μου κάνει παρέα σήμερα με όσα συμβαίνουν στην Γάζα, δυο λογάκια:
57 νεκροί και πάνω από 2,700 τραυματίες. Σε μια μέρα. Σε μερικές ώρες. Πόσοι χρειάζεται να σκοτωθούν και να τραυματιστούν για να χαρακτηριστεί έγκλημα και να υπάρξουν διεθνή δικαστήρια στιλ Μιλόσεβιτς για τον Νετανιάχου; Πόσες Βόσνιες η Μαυροβούνιες ζωές αντιστοιχούν για πόσες Παλαιστίνιες; Όχι τίποτα άλλο για να ξέρουμε το …μέτρημα. Και από πότε ξεκινάμε να μετράμε; Μετράει από το ’70, το ’80, το ’90 …χτες!
Ο Νετανιάχου έχει καταλάβει ότι αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ ακόμα και παρ’ όλες τις αποτυχίες Κάρτερ, Ρέιγκαν, Μπους, Κλίντον ξανά Μπους και Ομπάμα, θα φτάσει καποια στιγμή που θα πρέπει να βρεθεί μια λύση στο θέμα του Παλαιστινιακού κράτους και αυτή η λύση θα πρέπει να είναι οριστική και τελεσίδικη. Αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Νετανιάχου, όπως και σχεδόν όλοι οι προηγούμενοι στην Ισραηλινή πρωθυπουργία, είναι να φέρει την κατάσταση μπροστά σε τελεσίδικα γεγονότα με τους Παλαιστινίους αντί να παλεύουν για ένα Παλαιστινιακό κράτος να παλεύουν για την επιβίωση τους.
Αυτό που προστέθηκε αυτή τη στιγμή είναι η συγκυρία. Η εκλογή του Τραμπ ήταν σαν λόττο για τον Βενιαμίν και τα όνειρα του για το Ισραήλ. Και ξέρετε πια είναι η ειρωνεία; Ο Βενιαμίν Νετανιάχου έχει πιάσει ανατολή και δύση από τα …αρχίδια. Γιατί αν τολμήσεις να πεις λέξη για τον ψυχοπαθή δολοφόνο Νετανιάχου και τις εν ψυχρό δολοφονίες που ευθύνεται ή θα ακούσεις αλαλαγμούς για αντισημιτισμό να σε βαράνε από παντού μέχρι που να πέσεις στα τέσσερα, ή θα σε φακελώσει και θα σου παρακολουθεί τα τηλέφωνα και το φατσοβιβλίο η CIA η μία και το κακό συναπάντημα σε όλο τον κόσμο σαν ύποπτο υπόθαλψης… τρομοκρατίας και υποστηριχτή της Χαμάς και του Χαλιφάτου μιας και για την CIA την μία και το κακό συναπάντημα όλα στον ίδιο κουβά μπαίνουν.
****************************
Στη φωτογραφία, ο πενήντα αποχρώσεις της εξουσίας.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!
