Σήμερα η Γαλλία δεν είναι ίδια. Αλλάζει, και, δυστυχώς, πάει πάει προς τα πίσω, καθώς «οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι η 48χρονη κόρη του ιδρυτή του Εθνικού Μετώπου (FN) Ζαν Μαρί Λεπέν θα επικρατήσει των αντιπάλων της στον α’ γύρο της 23ης Απριλίου αλλά να χάνει στο β’ γύρο της 7ης Μαΐου. Η ηγέτιδα του ακροδεξιού κόμματος της Γαλλίας Μαρίν Λεπέν ξεκίνησε την προεκλογική της εκστρατεία με την υπόσχεση «ο στόχος αυτού του προγράμματος είναι καταρχήν να επιστρέψει στη Γαλλία την ελευθερία της και να δώσει στους πολίτες φωνή και να προφυλάξει τους ψηφοφόρους από την παγκοσμιοποίηση και να δώσει πίσω στην χώρα τους την «ελευθερία»» (εφ/δα, Το Βήμα, 4 Φεβρουαρίου).
Ο Ζαν Λιν Λακαπέλ, ανώτερο στέλεχος του Εθνικού Μετώπου προσθέτει: «Μας είχαν πει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν θα κέρδιζε ποτέ στις ΗΠΑ εναντίον των ΜΜΕ, εναντίον της καθεστηκυίας τάξης, αλλά εκείνος νίκησε… Μας λένε ότι η Μαρίν Λεπέν δεν θα κερδίσει τις προεδρικές εκλογές, αλλά την 7η Μαΐου θα νικήσει!»
Στο ίδιο δημοσίευμα του «Βήματος» «μεταξύ των 144 «δεσμεύσεων» που παρουσίασε κατά την έναρξη των διήμερων εργασιών του κόμματος που έχουν προγραμματιστεί στη Λιόν, η Λεπέν προτείνει:
την επαναφορά του εθνικού νομίσματος,
τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την παραμονή, ή όχι, της χώρας στην ΕΕ,
την επιβολή εισαγωγικών δασμών,
την επιβολή φόρων στις συμβάσεις εργασίας ξένων εταιρειών,
τη μείωση της ηλικίας συνταξιοδότησης,
την αύξηση των επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας με την ταυτόχρονη μείωση της φορολογίας εισοδήματος,
τη διατήρηση ορισμένων δικαιωμάτων των οποίων επωφελούνται τώρα όλοι οι κάτοικοι της χώρας, μεταξύ αυτών της δωρεάν εκπαίδευσης, μονάχα στους Γάλλους πολίτες.
την πρόσληψη 15.000 αστυνομικών,
τον περιορισμό της μετανάστευσης,
και την αποχώρηση από το ΝΑΤΟ.
Η Λεπέν θέτει το κατ’ αυτήν δίλημμα των εκλογών: «την επιλογή των υπέρμαχων της παγκοσμιοποίησης την οποία στηρίζουν όλοι μου οι αντίπαλοι. και την πατριωτική επιλογή την οποία εγώ προσωποποιώ» («Βήμα», ό.π).
Το πακέτο Λεπέν οδηγεί τη Γαλλία στο περιθώριο της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής, είναι γεμάτο από ανορθολογισμό, υποκρισία και συντονισμένα ψέματα. Είναι σημαντικό ότι ο κεντρώος υποψήφιος Εμμάνουελ Μακρόν, σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις κοινής γνώμης, θα νικήσει με διαφορά την Λεπέν στο δεύτερο γύρο στις 7 Μαίου, γεγονός που καθιστά τη ρητορεία Λεπέν ολιγότερο επικίνδυνη. Δεν παύει όμως η εκλογική της απήχηση να αποτελεί ένα σήμα συναγερμού για τα προοδευτικά τμήματα της γαλλικής κοινωνίας, ένα σήμα εγρήγορσης για τη θεσμική ηγεσία της ΕΕ.
Σύμπτωμα των καιρών: η Λεπέν υπόσχεται «αύξηση των επιδομάτων κοινωνικής πρόνοιας με την ταυτόχρονη μείωση της φορολογίας εισοδήματος», αλλά δεν τεκμηριώνει πώς μπορεί να γίνουν και τα δύο ταυτόχρονα. Αυτά τα έχει η εποχή μας: η ακροδεξιά υστερία υπόσχεται ομιχλώδεις αυταπάτες για να έχει κάποια λαϊκή απήχηση, την ίδια στιγμή που το ρατσιστικό κήρυγμά της τυφλώνει μια μερίδα πολιτών, ώστε να μην μπορούν να δουν τα αυτονόητα και τα στοιχειώδη.
Η πρόταση της Λεπέν βασίζεται στην ακροδεξιά ανάλυση ότι η παγκοσμιοποίηση ήταν προϊόν μιας «διαταγής» από κάποιες αόρατες δυνάμεις και έτσι με μια άλλη διαταγή θα εξαφανιστεί επειδή θα το αποφασίσει η Λεπέν στο Παρίσι. Βρίσκω ένα απόσπασμα από την ομιλία Ομπάμα στην επίσκεψή του στην Αθήνα λίγο πριν ολοκληρώσει τη θητεία του στην προεδρία των ΗΠΑ ως την πιο καλή απάντηση στις θέσεις Λεπέν:
Μ. Ομπάμα: «Σε προηγμένες κοινωνίες ακούγονται φωνές κατά της τεχνολογίας. Κάποιοι θέλουν να επαναφέρουν θέσεις εργασίας που έχουν χαθεί εδώ και δεκαετίες. Αυτή η τάση είναι κατανοητή σε ένα βαθμό, γιατί κάποιοι αισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο του δικού τους μέλλοντος. Οπισθοχωρούν. Το είδαμε στην Ελλάδα, στις ΗΠΑ, στη Βρετανία, που οι περισσότεροι επέλεξαν Brexit. Ωστόσο έχοντας κατά νου την τεχνολογία, δεν είναι δυνατόν να αποκοπούμε ο ένας από τον άλλο. Τώρα ζούμε σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, σε μια εφοδιαστική αλυσίδα που σχετίζεται με κάθε χώρα. Οι θέσεις εργασίας του αύριο θα είναι διαφορετικές. Δεν μπορούμε να κοιτάζουμε προς τα πίσω. Πρέπει να κοιτάμε προς το μέλλον. Δεν μπορούμε να αρνηθούμε τους συσχετισμούς που έχουν παραγάγει πλούτο αλλά και σχέσεις. Δεν μπορούμε να κινούμαστε σε συγκρούσεις ανάμεσα στις χώρες. Πιστεύω ότι η καλύτερη ελπίδα για πρόοδο σχετίζεται με τις ανοιχτές αγορές και φυσικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία. Επίσης, πιστεύω ότι το μονοπάτι της παγκοσμιοποίησης απαιτεί διορθώσεις και τα επόμενα χρόνια οι χώρες μας πρέπει να διασφαλίσουν ότι τα πλεονεκτήματα μιας ολοκληρωμένης παγκοσμιοποιημένης οικονομίας θα φτάσουν σε περισσότερους ανθρώπους και ο αρνητικός αντίκτυπος και οι συνέπειες θα αφορούν ολοένα και λιγότερους» («Καθημερινή», 16 Νοεμβρίου 2016).
