γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Τελικά η «δρακογενιά» του ΣΥΡΙΖΑ δεν τα κατάφερε, αποδείχθηκε πιο αναχρονιστική από όσο όλοι πιστεύαμε. Η Αριστερά εκπλήρωσε τον στόχο της, ανέλαβε την εξουσία έστω και μέσω μίας κοσμογονικής πολιτικής αλλαγής που ξεκίνησε το 2012 και ολοκληρώθηκε το 2015.
Κύριος εκφραστής της αριστερής συνείδησης ήταν ο Αλέξης Τσίπρας από το 2010. Τότε ήταν υποψήφιος για το δημαρχιακό θώκο της Αθήνας, συγκέντρωσε ένα σεβαστό 20%, ο συνδυασμός του είχε το όνομα «Ανοιχτή Πολή». Με αυτόν τον τρόπο ο Τσίπρας είχε εισέλθει στο παιγνίδι όπου, όχι μόνο μπήκε στον στίβο της πολιτικής, αλλά εξελίχθηκε και σε δεκάρι.
Ένας άνθρωπος που από τα φοιτητικά του χρόνια αναδείχθηκε ταλέντο της πολιτικής, γραμμένος στην ΚΝΕ. Πίστευε ότι ο σοσιαλισμός θα αντικαταστήσει τον καπιταλισμό. Τον έβλεπαν πολλοί ως τον επόμενο διάδοχο του Συνασπισμού και πράγματι έφτασε η ημέρα που ο Τσίπρας έγινε πρόεδρος όταν του έδωσε το δαχτυλίδι ο Αλέκος Αλαβάνος. Σιγά-σιγά ο Τσίπρας άρχισε να καταγράφει τις δικές του επιτυχίες.
Το φούσκωμα του αντιμνημονίου και του αγώνα κατά της λιτότητας με τις πάνω και τις κάτω πλατείες ανέδειξαν τον Αλέξη Τσίπρα. Ο Τσίπρας από πολλούς θεωρήθηκε πολιτικό δημιούργημα της Μέρκελ, ότι ίσως χωρίς αυτήν δεν θα υπήρχε.
Το 2012 λίγοι πίστευαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν δεύτερο κόμμα, ήταν η κοσμογονική πολιτική αλλαγή που συντελούταν στην Ελλάδα. Ένα κόμμα της καθαρόαιμης αριστεράς γινόταν αξιωματική αντιπολίτευση. Μετά από τρία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στην εξουσία. Ιανουάριος 2015. Εκεί αρχίζουνε όλα.
Ο Τσίπρας νομίζει ότι έχει νωπή λαϊκή εντολή να αλλάξει την Ελλάδα και την Ευρώπη, το πίστευε, έλεγε ότι δεν θα πει «Όχι» η Μέρκελ και ότι ο Βαρουφάκης θα φοβερίσει τις Βρυξέλλες με τα λαχούρια και την ναρκισσιστική στάση του. Δεν πέτυχε. Στις 20 Φεβρουαρίου ο Τσίπρας κάνει τον πρώτο συμβιβασμό και ήδη αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες φωνές, αλλά ο ίδιος δεν πτοείται, δεν ακούει τις Βρυξέλλες και συνεχίζει την πορεία του πιστεύοντας ότι οι Ευρωπαίοι θα υποχωρήσουν και στο τέλος θα δώσουν χρήματα για να υλοποιήσει το πρόγραμμα του, έναν οικονομικό παράδεισο που είχε τάξει και ευαγγελιζόταν που θα έβγαζε την Ελλάδα από την κρίση. Αλλά οι Βρυξέλλες δεν υποχωρούν και όταν του στέλνουν ένα τελεσίγραφο ότι αυτή είναι η συμφωνία, ο Τσίπρας επιλέγει δημοψήφισμα . Ο απόλυτος τυχοδιωκτισμός και προσπάθεια να αποποιηθεί τις ευθύνες του, τις φορτώνει στον λαό. Ο λαός τον στηρίζει και του δίνει αυτό που ήθελε: ΌΧΙ με 60%. Αλλά ο Τσίπρας δεν είχε το σθένος να προχωρήσει, ήξερε και ο ίδιος ότι εάν προχωρούσε η εξουσία θα τελειώνει εκεί. Διαπραγματεύεται δεκαεφτά ώρες και φέρνει ένα νέο μνημόνιο. Η πλήρης εξαπάτηση του ελληνικού λαού. Μετά αρχίζει και προσπαθεί να βρει άλλοθι. Βρίσκει μερικά όπως «εγώ δεν πιστεύω σε αυτό το πρόγραμμα, δεν είναι ιδιοκτησία μου». Το τρίτο μνημόνιο ψηφίζεται με τις πλάτες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Ποταμιού. Δεσμεύεται ότι δεν θα κάνει εκλογές, αλλά αθετεί την υπόσχεση του και κάνει εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2015. Τις κερδίζει λέγοντας ότι θα εφαρμόσει ένα παράλληλο πρόγραμμα. Η πολιτική του αξία χτυπάει κόκκινο. Είναι ο παίκτης και ψάχνει αντίπαλο.
Η δύσκολη ώρα είναι μετά τον Σεπτέμβριο, η ώρα που πρέπει να πιει το πικρό ποτήρι του μνημονίου, κοινώς την εφαρμογή του. Εκεί ζορίζεται, παίρνει σκληρά μέτρα, βάζει φόρους, κόβει τις συντάξεις με τον νόμο Κατρούγκαλου, κόβει το ΕΚΑΣ και αυξάνει τον ΦΠΑ και στα νησιά.
Ένα τρίτο μνημόνιο με τα πιο σκληρά μέτρα. Τα εφαρμόζει στο ακέραιο, διαρροές στις ψηφοφορίες δεν έχει, οι βουλευτές του μπορεί να διαμαρτύρονται, αλλά η εξουσία είναι ο συγκολλητικός ιστός, τους ενώνει όλους. Υπερταμείο και εκποίηση δημόσιας περιουσίας περνάνε με 153-0.
Στην διάρκεια της διακυβέρνησής του δέχεται και φαινόμενα που μία αριστερή κυβέρνηση θα έπρεπε να τα αποβάλει εξ αρχής. Ο Παππάς με τις περίφημες τηλεοπτικές άδειες, τα βοσκοτόπια του Καλογρίτσα, τον Μανώλο του Παππά. Έστησε την δική του διαπλοκή με δικά του μέσα ενημέρωσης, ήθελε να ελέγξει τον ΔΟΛ, αλλά η γάτα των Ιμαλαϊων… κελάηδησε. Ο «Πολακισμός» έγινε κανονικότητα και ο Τσίπρας δεν τον αποδοκίμασε ποτέ του. Αντίθετα προτίμησε να τον καλύπτει και στην καλύτερη να απολαμβάνει τις διακοπές μαζί του στο Λιβυκό πέλαγος. Ο Καμμένος με την λαϊκή δεξιά που δεν δίστασε να μην ορρωδεί πουθενά.
Η Novartis, ο Ρασπούτιν, το κυνήγι στον Σημίτη, στον Παπαντωνίου, στον Στουρνάρα, στον Βενιζέλο και στον Σαμαρά. Αυτά ήταν τα αποτελέσματα από το καθαρό μυαλό του ΣΥΡΙΖΑ μετά την έξοδο από το μνημόνιο. Καθαρό μυαλό για διώξεις και όχι να πάει η χώρα μπροστά.
Τώρα ο Τσίπρας καλείται να διαχειριστεί την ήττα του και την πτώση του από την εξουσία. Υπέπεσε σε πολλά λάθη, υποτίμησε τον Κυριάκο υπερβολικά λέγοντας ότι ο «Κούλης» δεν το έχει και δεν κάνει. Πίστευε ότι η εξουσία του ανήκει, δεν μπορούσε να δεχθεί ότι θα χάσει, αλλά τώρα είναι αργά και ίσως για αυτό είναι τόσο συνοφρυωμένος. Το τελευταίο διάστημα ο Πρωθυπουργός έκανε πολλά λάθη.
Έτρεξε στο Ζάππειο για να μοιράσει λεφτά, έκανε τις ευρωεκλογές δημοσκόπηση, μετά το άλλαξε και είπε είναι ψήφος εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση του το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Είπε ότι θα ερχόταν η κακή δεξιά και θα συνέθλιβε τα πάντα στον βωμό του καπιταλισμού. Όλα αυτά δεν έπιασαν στην κάλπη της 26 Μάιου.
Τις προάλλες στο Μέγαρο Μουσικής όλοι έλεγαν ότι έρχεται ο Κυριάκος και πια πρέπει να καταλάβουμε γιατί χάσαμε. Το πρόγραμμά του είναι κόκκινο-πράσινο. Ένα νέο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, που όμως τώρα ξέρει ότι δεν μπορεί να εφαρμοστεί.
Όλοι περιμένουν την 8η Ιουλίου για το πώς θα διαχειριστεί ο Τσίπρας την ήττα. Δεν θα είναι ανώδυνα όλα μετά τις 8 Ιουλίου.
Μετά από εφτά χρόνια ο Τσίπρας πρέπει να διαχειριστεί την ήττα του. Έτσι είναι: «Sic Transit Gloria Mundi» έλεγαν οι Λατίνοι, «έτσι καταρρέει η δόξα του κόσμου». Όπως λέει και ο Αλεξανδρινός ποιητής, ο Τσίπρας «αποχαιρετάει την Αλεξάνδρεια». Αυτό είναι που τον κάνει αμίλητο, σκυθρωπό και χωρίς κέφι. Κάπως σαν το βούτυρο που δεν λιώνει.
