γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Μια αυξανόμενη οργή υποβόσκει στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη. Τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα εντείνονται, με τον πληθωρισμό, την ακρίβεια, τη στεγαστική και ενεργειακή κρίση να διογκώνονται. Οι κοινωνικές ανισότητες διευρύνονται, ενώ τα κυρίαρχα ΜΜΕ δαιμονοποιούν κάθε διαφορετική φωνή ως λαϊκίστικη ή ακροδεξιά, με πρόσχημα την υπεράσπιση της δημοκρατίας. Έτσι η εμπιστοσύνη στις δημόσιες αρχές παραμένει χαμηλή, ενόσω το περίφημο κράτος δικαίου λειτουργεί επιλεκτικά, ενώ η έλλειψη λογοδοσίας τροφοδοτεί τον σκεπτικισμό, καθώς είναι διάχυτη η πεποίθηση ότι οι χώρες κυβερνούνται προς όφελος των λίγων, όχι των πολλών.
Η δέσμευση στις ρίζες του ευρωπαϊκού πολιτισμού ξεθωριάζει, με την πόλωση των πολιτών σε θέματα ηθικής και πολιτιστικής ταυτότητας να συγκλονίζει. Ο θεμελιώδης ρόλος της Εκκλησίας στην κοινωνική συνοχή περιθωριοποιείται, χάρη ΜΚΟ, ευθυγραμμισμένες με τον ακραίο περιβαλλοντισμό και την άφρονα ιδεολογία του φύλου, που διαβρώνει τα πρότυπα του οικογενειακού θεσμού. Την περιφρόνηση των πολιτών συμπληρώνει η αθρόα λαθρομετανάστευση, που προωθήθηκε ενεργά από τις ελίτ για οικονομικούς, αλλά κύρια για κοινωνικούς και πολιτιστικούς λόγους, ως το όχημα της προοδευτικής κοινωνικής αλλαγής, με τραγικές συνέπειες στις κοινωνίες. Δυστυχώς η ΕΕ δεν είναι σε θέση να επινοήσει καινοτόμες ιδέες για την κοινή ευημερία, την ασφάλεια ή την περιφερειακή πολιτική ειρήνης, στο νέο πολυπολικό κόσμο που αναδύεται.
Το μοντέλο των φιλελεύθερων δημοκρατιών προκάλεσε περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιδίωκε να λύσει. Την τελευταία δεκαετία μια συντηρητική στροφή σαρώνει τη Δύση και δείχνει πως εκφράζει τα λαϊκά στρώματα και την εργατική τάξη, ενάντια στις κεντροδεξιές και κεντροαριστερές φιλελεύθερες ελίτ. Παρότι τα κινήματα διαφοροποιούνται, εντούτοις διεκδικούν μια ανανέωση, ως εναλλακτική λύση στα προοδευτικά όνειρα των πολιτών, που αναζητούν σταθερές κοινωνίες, ελεύθερες οικονομίες και εθνικό προσδιορισμό στη βάση πολιτισμικών αξιών.
Σε ολόκληρη την Ευρώπη η τάση αυτή καταδεικνύει το διευρυμένο χάσμα μεταξύ των πολιτών και των ελίτ. Οι παραχωρήσεις που κάνουν οι τελευταίοι προκειμένου να εξευμενίσουν τους θυμωμένους ψηφοφόρους και να συγκρατήσουν τη λαϊκή οργή δεν πείθουν και ενίοτε μετέρχονται μεθόδους που υπονομεύουν τη Δημοκρατία. Δημοκρατία που παρέχει την αναγκαία ηθική κάλυψη σε μια ελίτ που θα πράξει οτιδήποτε προκειμένου να εμποδίσει τη λαϊκή βούληση, όταν η τελευταία απειλεί τον έλεγχό της.
Με διάφορα τεχνάσματα λοιπόν επιδιώκουν να ανακόψουν την άνοδο των κινημάτων αυτών, αλλά τίποτα από αυτά δεν καταφέρνει να σταματήσει την αντίδραση των λαών, που επιδιώκουν ένα διαφορετικό μέλλον. Αναβάλλουν απλά το αναπόφευκτο, γιατί τα αιτήματα παραμένουν.
Μια αναδυόμενη “Δεξιά” έχει γίνει η τροχός της ιστορίας.
