Guest

Ο σταυρός, που εμείς κουβαλάμε

 

Αυτές οι σκέψεις μου πέρασαν από τον μυαλό όχι μόνο σκεφτόμενος τα προβλήματα και τους «σταυρούς» που κουβαλάμε γνωστοί και φίλοι Πασχαλιάτικα, αλλά κι αυτόν τον τεράστιο σταυρό που κουβαλάει ένα ολόκληρο έθνος προδομένο στην κυριολεξία από αυτούς που ταχτήκαν να το φυλάσσουν και να το προφυλάσσουν. Αλλά αυτές τις μέρες θα φορέσουν όλοι τα γιορτινά τους, θα ανάψουν τις λαμπάδες τους με φως απ’ ευθείας πτήση από την ματωμένη αυτή τη στιγμή Ιερουσαλήμ και με τιμές αρχηγού κράτους, θα τσουγγρίσουν τα αυγά τους και θα ευχηθούν Χριστός Ανέστη. Και ενώ έχω πολλές αμφιβολίες για το τι έγινε με τον Χριστό η Ελλάδα σίγουρα δεν ανέστη …πάλι. Ούτε εφέτος.

thanoraf-pasxa-eiriniΜην σας ξεγελάσουν οι ευχές του πρωθυπουργού όταν θα εναγκαλίζεται χωρίς γραβάτα με τον κατά τόπον Αμβρόσιο, ούτε τα χαμόγελα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν θα μπερδεύει τα ευχολόγια με τα υποσχοσιολόγια. Στον δικό τους μικρόκοσμο οι μόνοι που έχουν αναστηθεί είναι οι ίδιοι μέχρι να έρθει …ο επόμενος.

Ξέρετε, δεν μπορώ να μην το γράψω. Πριν από λίγες μέρες ένας καραφασίστας μακελάρης που δηλώνει και έκδοτης/δημοσιογράφος, – στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι έτσι κι αλλιώς – έβγαλε ένα περίστροφο κι άρχισε να πυροβολεί στο πάτωμα, στον αέρα, απειλώντας θεούς και δικαστικούς κλητήρες. Ξέρετε ποιά ήταν η μεγάλη απορία που εξέφρασαν πολιτικοί, ΜΜΕ και αστυνομία; Αν είχε άδεια οπλοφορίας.

Δεν ξέρω. Εγώ είμαι ο τρελός; Εγώ καταλαβαίνω λάθος; Εγώ έχω χάσει τη σχέση με τη πραγματικότητα; Το πρόβλημα τους ήταν αν είχε άδεια οπλοφορίας;

Θα μου πείτε τώρα τι δουλειά έχει ο μακελάρης Χίος με τον σταυρό που κουβαλάει ο καθένας μας. Προσθετικό ρόλο στο βάρος έχει. Και πολλαπλασιαστικό ένα αγκάθι μόνο του δεν μετράει αλλά ένα ακόμα αγκάθι στο αγκάθινο στεφάνι πονάει.

Και ο Χίος ήταν το πιο πρόχειρο παράδειγμα. Νομίζετε ότι οι υστερίες πανικού και εκφοβισμού της Σπυράκη από τα κανάλια δεν είναι ακόμα ένα αγκάθι στο αγκάθινο στεφάνι; Οι γελοιότητες του Άδωνη και του Πολάκη ή ανασφάλεια που προβάλει ο Τσίπρας και η αβεβαιότητα του Κυριάκου δεν είναι μερικά ακόμα αγκάθια σε αυτό το αγκάθινο στεφάνι; Οι ίντριγκες του Σαμαρά και οι δολοπλοκίες του ομοϊδεάτη του υποδίκου ναζιστή Μιχαλολιάκου δεν είναι ακόμα μερικά αγκάθια; Ακόμα και το κοριτσάκι που αυτοκτόνησε στην Κύπρο μετά από μια ζωή μαρτύριο και βιασμών από τον δικό της Αμβρόσιο δεν είναι αγκάθια; Για να μην πω για τον Ερντογκάν και τον Τραμπ που καθημερινά προσθέτουν κι από ένα καινούργιο αγκάθι.

Κι όλα αυτά τα αγκάθια εκεί να τρυπάνε και να ματώνουν έναν Έλληνα που η καθημερινότητα του είναι φορτωμένη με έναν σταυρό χρέη, λογαριασμούς, απαιτήσεις και στερήσεις. Αν είναι τυχερός, γιατί για κάποιους άλλους φυλάει την ανεργία και το πεζοδρόμιο.

Κάθε μέρα έχει γίνει Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή για τον Έλληνα και η Κυριακή της Ανάστασης δεν λέει να έρθει.

Έρχεται η ανάσταση, θα βγούμε στις αγορές, απαγγέλει ο Τσίπρας και ευαγγελίζεται ο Κυριάκος για …όταν έρθει εκείνος στα πράγματα. Δηλαδή μπρος Κυριάκος και πίσω Αλέξης. Αλλά η μεγάλη απορία είναι: ποιός τους είπε ότι ο μέσος Έλληνας είναι Βαρδινογιάννης και Λάτσης ή ότι εγώ δεν λέγομαι Θανάσης αλλά Ωνάσης; Ποιά ενοίκια θα πληρώσει η έξοδος στις αγορές; Ποιό σουπερμάρκετ, ποιά δόση του ηλεκτρικού, ποια εφορία και ποιό φροντιστήριο; Ποιός θα πληρώσει την σταύρωση και ποιός τον επιτάφιο. Σίγουρα όχι ο Αμβρόσιος γιατί κι αυτός από εμάς περιμένει να φουλάρουμε την μερσεντές.

Κανονικά αυτό το κείμενο θα έπρεπε να είναι ένα μήνυμα ελπίδας με αναφορές στην Ανάσταση που έρχεται και την άνοιξη που έχει ήδη αρχίσει να προβάλει.
Έτσι θα έπρεπε.
Αλλά εμείς εδώ και πολλά χρόνια έχουμε κολλήσει κάπου μεταξύ Μεγάλης Τετάρτης και Μεγάλης Παρασκευής με μόνο μερικούς νταβατζήδες και τα δουλικά τους πολιτικούς να κάνουν Ανάσταση. Κάθε χρόνο.
Ίσως τελικά να φτάνει η στιγμή που θα αδιαφορήσουμε για το τι λένε τα φεγγάρια και να κάνουμε επιτελούς τη δική μας Ανάσταση.

Καλή λευτεριά πατριώτες από τον επιτάφιο που μας έχουν χώσει.

ΥΓ1. Όταν ζεις στο εξωτερικό η περίοδος του Πάσχα είναι αυτή που σε ακουμπάει και σε …μπερδεύει συναισθηματικά περισσότερο από κάθε άλλη. Εδώ να προσθέσω ότι σε αυτό το συναισθηματικό μπέρδεμα τις δυο τελευταίες δεκαετίες βάζει το δαχτυλάκι του και το ιντερνέτ και ειδικά τα κοινωνικά δίκτυα. Έτσι εμείς το «ζήσαμε» το Πάσχα μας και τώρα απλά βλέπουμε εσάς να …ξεσκίζετε αρνιά και κοκορέτσια. Δεν μας λυπάστε βρε;

ΥΓ2. Αλέξη τώρα που θα πας να φας το κατσικάκι σου και θα τσουγκρίσεις το αυγουλάκι σου, θυμήσου ότι ΔΕΝ ΕΚΑΝΕΣ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 30,000 ΑΣΤΕΓΟΥΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΑΝΤΩΝΑΚΗΣ.

ΥΓ3. Ακούω ότι η Μαρέβα έκτος Παναμά δίνει εντολές και στην Πειραιώς (όχι την τράπεζα, μην τρομάζεις ΑντωνΆκη) σε σημείο που να αλλάζει και …προσωπικό. Επίσης άκουσα ότι για τις εκδουλεύσεις της και κάτω από το μαξιλάρι χαφιεδιλίκι έχει γνωστή τσαμπατζού που τα παίρνει από το Στρασβούργο για να πίνει καφέ στο Κολωνάκι.

ΥΓ4. Από την μια ο Βενιζέλος που θέλει υποσχέσεις εκλόγιμες, από την άλλη ο Σαμαράς που στήνει πρωθυπουργική επιστροφή, η Μαρέβα με τον Άδωνις και με ολίγη Βορίδη, που πας ρε Καραμήτσο Κούλη;

**********************************

Ευχολογικά στην παρέα μου ο Θάνος Ραφτόπουλος.

**********************************

Στη φωτογραφία …ακόμα κι εδώ ήρθε η άνοιξη.


 

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!


Προηγουμενο ΑρθροΕπομενο Αρθρο

Θάνος Καλαμίδας, ένας Έλληνας στο Παρίσι και στο Λονδίνο και στο Βερολίνο και στο Τόκιο και τελευταία στο Ελσίνκι. Για εικοσαετία ελεύθερος σκοπευτής και αναλυτής για Βρετανικά μέσα με ανταποκρίσεις από τη Νότια Αφρική μέχρι την Κίνα, από την Νικαράγουα μέχρι το Σουδάν. Τα τελευταία χρόνια αναλυτής για Σκανδιναβικά, Βρετανικά και Γαλλικά έντυπα σε θέματα που κυρίως αφορούν την ευρωπαϊκή κοινότητα.

Ο σταυρός, που εμείς κουβαλάμε

γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.

Η γιαγιά μου συνήθιζε να λέει ότι ο καθένας μας κουβαλάει τον δικό του σταυρό και μόνο αυτός o ίδιος ξέρει το βάρος και τον πόνο του σταυρού του. Μόνο αυτός που τον κουβαλάει ξέρει αλήθεια του. Οι υπόλοιποι το πολύ να δουν το κύρτωμα στους ώμους άντε και οι πιο κοντά ένα δάκρυ. Αλλά κι αυτοί, οι πιο κοντά, σύντομα θα το ξεχάσουν γιατί έχουν τον δικό τους σταυρό που κουβαλάνε, το δικό τους μαρτύριο και τον δικό τους πόνο.

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο