Άφησες εσύ σοφέ λαέ τον αρχηγό του κόμματός σου, χωρίς καμιά διαμαρτυρία να σε παραμυθιάζει με ιδεολογίες, με αρχές, με κομματικές γραμμές και πειθαρχίες, με ιδεολογικές αξίες και με συνθήματα με ομοιοκαταληξίες, να σου βάζει αντιπρόσωπό σου στη Βουλή όποιον του γούσταρε για να του κάνει τα θελήματά του και συ τον χειροκροτούσες με αγαλίαση και ενθουσιασμό. Στο όνομα της δημοκρατίας, σου διόριζε βουλευτές της αρεσκείας του σαν βουλευτές Επικρατείας και συτούλεγες μπράβο. Σου μίλαγε για δημοκρατία, καταπατούσε τη δημοκρατία και συ δεν διαμαρτυρήθηκες ποτέ, δεν ύψωσες ποτέ τη φωνή σου να διεκδικήσεις το υπέρτατο δικαίωμά σου να επιλέγεις τους αντιπροσώπους σου. Και για να σου κλείσει τα μάτια και τα αυτιά σου, σε αποκαλούσε σοφό, πάνσοφο, περήφανο και συ κορδωνώσουν σαν γύφτικο σκεπάρνι. Τώρα λοιπόν μη παραπονιέσαι. Εσύ θρόνιασες τον πολιτικό σου στη περίοπτο και προνομιακή θέση που κατέχει σήμερα, στο σβέρκο σου. Εσύ του έδωσες την εντολή να σε κοροϊδεύει, πάνσοφε λαέ.
Εξάλλου, αυτό δεν είναι νέο. Η αρχαία αλλά και η σύγχρονη ιστορία μας είναι κατάσπαρτη από παραδείγματα έλλειψης σοφίας και καταστρεπτικών λαθών του σοφού λαού, των οποίων ακόμα πληρώνουμε τις συνέπειες. Αν ανατρέξουμε τη νεώτερη ιστορία μας και όχι πολύ μακριά, η οξύνοια του λαού δεν φαίνεται να αποδεικνύεται και τόσο σοφή. Το 1895 εξέλεξε το Γουλιμή στο Μεσολόγγι αντί του Χαριλάου Τρικούπη, καταψήφισε το Βενιζέλο το 1920 και ανάκοψε το Κώστα Μητσοτάκη το 1993 στο διαρθρωτικό του πρόγραμμα; Αν ήταν σοφός ο λαός μας,δεν θα βρισκόμαστε στο σημερινό χάλι. Και το δυστύχημα είναι ότι ακόμα, αν και σοφός, ο λαός δεν έμαθε από τα λάθη του. Δεν χρησιμοποιεί τη λογική του που μας λέειότι μερικές φορές είμαστε υποχρεωμένοι να φιλήσουμε το χέρι που επιθυμούμε να δαγκώσουμε. Ακόμα και το αίσθημα της αυτοσυντήρησης έχει πέσει θύμα του θυμού του. Βαδίζουμε κατ’ ευθείαν στο γκρεμό επειδή μας καταλαμβάνει η επιθυμία«να σου δείξω ποιος είμαι εγώ». Το πείσμα αποδεικνύεται ισχυρότερο της λογικής.
Αυτός ο σοφός λαός, με τη πληθώρα των επιστημόνων και πτυχιούχων που έχει, που δεν έιναι τίποτα που δεν έχουν γνώμη, ξεχνάει ότι οι εκλογές δεν γίνονται για στατιστικούς λόγους, δεν γίνονται για να δούμε τελικά πόσοι είμαστε δεξιοί, πόσοι αριστεροί, και πόσοι ανάμεσα στα δεξιά και στα αριστερά. Έτσι ψηφίζει δέκα κόμματα και δέκα αρχηγούς κομμάτων στη Βουλή,που η μόνη τους αποστολή είναι να έχουν ιδιαίτερα γραφεία μετους σχετικούς γραμματείς και φαρισαίους για να τους εξυπηρετούν και να τους κολακεύουν και να παίρνουν μέρος στις συζητήσεις αρχηγών στη Βουλή. Αντί, αυτός ο σοφός λαός,να ζητάει εκλογικό νόμο που θα αναδείξει ισχυρή κυβέρνηση, που θα είναι ικανή να κυβερνήσει σύμφωνα με το πρόγραμμα, που ο λαός θα εγκρίνει όταν τη φέρνει στην εξουσία, θέλει τις εκλογές για να επισημοποιήσει τις δημοσκοπικές προβλέψεις.
Δεν ξέρω αν αυτό συμπεριλαμβάνεται στην Ελληνική ιδιοσυγκρασία, αλλά δεν ψηφίζουμε με το μυαλό μας οδηγό. Ψηφίζουμε με το θυμικό μας. Όχι με τη λογική αλλά με το συναίσθημα. Και όπως είναι γνωστό, όταν διακατεχόμαστε από συναισθηματική φόρτιση, δεν μπορούμε ποτέ να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Όταν είσαι θυμωμένος μπορεί να σκοτώσεις και το παιδί σου, μπορεί να χτυπήσεις γροθιά στο μαχαίρι, μπορεί να αυτοκτονήσει και έτσι η τιμωρητική ψήφος τουπροσφέρεται πολύ βολίκή, όταν τη χρησιμοποιεί για να δώσει διέξοδο στην οργή του. Η ψήφος είναι σαν να έχεις στη διάθεσή σου μια πέτρα και, κατά τη κρίση σου, μπορείς να τη χρησιμοποιήσεις είτε για να χτίσεις κάτι καλύτερο ή να τηχρησιμοποιήσεις για να σκοτώσεις και να γκρεμίσεις ή να σπάσεις το κεφάλι σου.
Και πολύ φοβάμαι ότι ο σοφός λαός έχει βάλει ρότα να δείξει πάλι τη σοφία του. Αντί, καλώς ή κακώς, να ξαναψηφίσει το Τρικούπη, θα αναδείξει πάλι το Γουλιμή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Όπως πάντα λοιπόν, η τύχη της Ελλάδος είναι στα χέρια του σοφού λαού.
