γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Η λέξη «σεβασμός» επιδέχεται πολλές και ποικίλες ερμηνείες και εφαρμογές. Αυτό όμως που στο τέλος μένει είναι μια ρήση που όλοι μας έχουμε χρησιμοποιήσει: Ο σεβασμός δεν εκβιάζεται, εμπνέεται. Και εμπνέεται με πράξεις κι όχι με λόγια.
Ο σεβασμός λοιπόν ΔΕΝ εκβιάζεται αλλά ούτε κληροδοτείται. Πολύ περισσότερο δεν κληροδοτείται από μια καρέκλα. Ειδικά μια καρέκλα με ετεροφωτισμένο σεβασμό. Το θεσμό του πρωθυπουργού τον σέβεσαι για τον θεσμό της δημοκρατίας κι όχι για το δερμάτινο ή το βελουτέ μαξιλαράκι, ούτε για τον κώλο που στρογγυλοκάθεται στο δερμάτινο ή στο βελουτέ πρωθυπουργικό μαξιλαράκι.
Ο δε ΜΗ σεβασμός στην πρωθυπουργική καρέκλα στην Ελλάδα έχει παράδοση και σκληρά παραδείγματα με αντίκτυπο και στην δημοκρατία. Καμία δεξιά προπολεμική ή μεταπολεμική κυβέρνηση ΔΕΝ σεβάστηκε την πρωθυπουργική καρέκλα όταν σε αυτή καθόταν αντίπαλος ακόμα και …πριν καθίσει. Λαμπρά παραδείγματα η στάση της ΕΡΕ στον γέρο-Παπανδρέου και η στάση της Αβεροφικής Νέας Δημοκρατίας στον επίσης Παπανδρέου.
Το δε απόλυτο παράδειγμα ασέβειας και προς την πρωθυπουργική καρέκλα αλλά κυρίως προς την δημοκρατία είναι αυτό του Αντωνάκη Σαμαρά που όχι μόνο δεν συμμετείχε στην παραδοσιακή και σημειολογική τελετή παράδοσης του πρωθυπουργικού γραφείου τρέχοντας να κρυφτεί πριν έρθει ο καινούργιος πρωθυπουργός, αλλά φεύγοντας έκλεψε και το …χαρτί της τουαλέτας!
Το θέμα δεν είναι όμως να το κάνουμε …επειδή το έκαναν κι «εκείνοι». Το θέμα είναι ότι ο σεβασμός εμπνέεται και κανένα σεβασμό δεν εμπνέει ο κώλος που κάθεται στην πρωθυπουργική καρέκλα αυτή τη στιγμή γιατί δεν τον κέρδισε ΠΟΤΕ με τις πράξεις του στο δημόσιο στίβο όλα αυτά τα χρονιά που μετέχει και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η καρέκλα ΔΕΝ κληροδοτεί κανένα σεβασμό κι ένας πολιτικός (μαζί με την λοιπή συμμορία του), με παρελθόν βυθισμένο στον νεποτισμό, την διαφθορά, τον ρεβιζιονισμό και την μισαλλοδοξία το μόνο που εμπνέει είναι η αηδία.
Αλλά η πλειοψηφία των Ελλήνων αποφάσισε ότι αυτός θα κάτσει στην πρωθυπουργική καρέκλα και αυτό πρέπει να είναι σεβαστό. Από σεβασμό στην δημοκρατία. Προσέξτε, ο λαός αποφάσισε και όχι η καρέκλα. Όπως ακριβώς αποφάσισε και πριν από μια τετραετία ότι ο Τσίπρας ήταν αυτός που έπρεπε να κάτσει στην πρωθυπουργική καρέκλα.
Ο Τσίπρας έχασε τον σεβασμό ακόμα και των πιο σκληροπυρηνικών ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ το βράδυ του δημοψηφίσματος. Ενώ είχε υποσχεθεί να απαλλαγεί από τις κακουργηματικές δεσμεύσεις του Σαμαρά με όποιο κόστος –και οι Έλληνες την ώρα που ψήφιζαν το «όχι» ήξεραν πολύ καλά ποιο θα μπορούσε να είναι το κόστος, αποχώρηση από την ευρωζώνη και επιστροφή στην δραχμή. Ακόμα κι όταν τον διαβεβαίωναν όλοι ότι θα τον στηρίξουν εκείνος αποφάσισε έναν ντροπιαστικό συμβιβασμό, άτακτη υποχώρηση και παράδοση στις τράπεζες και τους συμμάχους τους στις κυβερνήσεις της ΕΕ.
Μέχρι τότε η κριτική προς τον Τσίπρα περιοριζόταν στους γνωστούς χρυσαυγήτες, τους ακροδεξιούς και τους χολικούς Σαμαρικούς. Ακόμα και ο Καραμανλής, προς τιμή του, περιορίστηκε στη σιωπηλή αναμονή. Έξη μήνες, 4,320 ώρες περίπου. Ξέρετε πόσες ώρες χρειάστηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να χάσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό ακόμα κι αυτών που τον ψήφισαν; ΕΞΗ ΩΡΕΣ! Έφτανε η ονομαστική ανακοίνωση του υπουργικού συμβουλίου για να καταλάβουν όλοι ότι αυτό που έρχεται δεν είναι αλλαγή αλλά μια από τα ίδια τα σαμαρικά. Διαφθορά, αρπαχτή, ξενοφοβία, ρεβιζιονισμός, φασισμός, νεποτισμός και ολική άγνοια για τις ανάγκες των πολλών.
Ούτε καν 24 ώρες δεν άντεξε ο Κυριάκος για να βγάλει την κουκούλα του δημοκράτη. Και οι αντιδράσεις δεν περιορίστηκαν στο εσωτερικό. Έντυπα με διεθνή απήχηση και κύρος κυριολεκτικά έφτυσαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ το Ισραήλ διαμαρτυρήθηκε για την επιλογή σε κυβερνητικές θέσεις γνωστών αντισημιτών. Ούτε καν 24 ώρες. Για το γαμώτο δηλαδή.
Πρώτη συνέντευξη του πρωθυπουργού στο BBC και στην ερώτηση γιατί δεν υπάρχουν γυναίκες στο υπουργικό συμβούλιο, ούτε λίγο ούτε πολύ δηλώνει ότι η γυναίκες είναι δειλές μπροστά στις ευθύνες και προτιμάνε να πλένουν πιάτα. Κόκκαλο η δημοσιογράφος. Ο βουλευτής τώρα πια της Νέας Δημοκρατίας κυρ-Μπάμπης Παπαδημητρίου νομίζει ότι μιλάει στο ακροατήριο του Σκάι, ψευδολογεί και τρώει ένα χαστούκι από την γαλλική Liberation που ακούστηκε μέχρι το Ελσίνκι. Ακόμα και ο συντηρητικός Economist μιλάει για την αναγέννηση του νεποτισμού και της διαφθοράς.
Αλλά είναι γιατί χαρήκαμε που δεν μπήκαν οι χρυσαυγήτες στη βουλή. Δεν μπήκε ο Μιχαλολιάκος και ο Κασιδιάρης αλλά πάνω από 100 βαμμένοι φασίστες και χουντικοί μπήκαν στη Βουλή. Από αυτούς καμιά πενηνταριά χωθήκαν σε ένα …ολιγομελές και ευέλικτο κυβερνητικό σχήμα. Τους έκανε υπουργούς και υφυπουργούς ο Κυριάκος. Χουντικοί, λαϊκιστές, ομοφοβικοί και ξενοφοβικοί, αντισημίτες και Μαρινάκης, Novartis και Siemens, τέως ακροδεξιοί τρομοκράτες με το τσεκούρι, λίστες Λαγκάρντ και Panama papers. Από όπου κι αν τους πιάσεις λερώνεσαι. Για ποιο σεβασμό μιλάμε τώρα;
Ούτε καν 24 ώρες δεν άντεξες ρε Κυριάκο για να γίνεις Κούλης.
ΥΓ1. Η Δόμνα Μιχαηλίδου, η νέα υφυπουργός Εργασίας και μια από τις δυο γυναίκες στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τις αναφορές της στους «ψυχικά νοσούντες» αντιστασιακούς απέδειξε ότι πραγματικά η ηλιθιότητα δεν κάνει διακρίσεις φύλων στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.
ΥΓ2. Εντάξει, δυο πουκαμίσες χρειάστηκε να δωρίσει όλες κι όλες η Μαρέβα Παναμά για την ορκωμοσία. Ευτυχώς που δεν ήταν και περισσότερες γυναίκες, θα την φαλίριζαν.
ΥΓ3. Ο επενδυτής από Πειραιά πιάστηκε πάλι με κάτι τόνους καραβιά πρέζας. Τι θα γίνει τέλος πάντων μ’ αυτόν; Πρέπει όπως με τον Κοσκοτά να περιμένουμε να κάνει κάτι το FBI για να μην χαλάσουν κουμπαριές;
ΥΓ4. Υφυπουργός Εξωτερικών με το χαρτοφυλάκιο του Απόδημου Ελληνισμού, ένα σίχαμα χουντικός και χαφιές που για δεκαετίες τώρα κάνει αρπαχτές από τους απόδημους και προωθεί κάθε φασίστα και ναζιστή στις ΗΠΑ.
*********************
Το τέλος της Χρυσής Αυγής από την Βουλή σκιτσάρει σήμερα ο Θάνος Ραφτόπουλος.
*********************
Στη φωτογραφία, αδερφικές σκέψεις.
