Το να νομοθετεί κανείς χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις επιπτώσεις των ρυθμίσεων στον κρατικό προϋπολογισμό θεωρείται αδιανόητο να συμβαίνει σε ευρωπαϊκή χώρα. Εκτός από την Ελλάδα. Η υποχρέωση κάθε νομοθέτη να συνοδεύει την ρυθμιστική του πρόταση με τις επιπτώσεις που αυτή θα έχει στον κρατικό προϋπολογισμό προβλέφθηκε στο Σύνταγμα μόλις το 1975. Αλλά ακόμη και μια συνταγματική επιταγή στην χώρα του πελατειακού κρατισμού δεν λέει και πολλά. Η πρακτική πλαγιοκόπησης της συνταγματικής επιταγής έγινε με την αγαστή συνεργασία πολιτικών και διοικητικών στελεχών και μηχανισμών με τον απαράμιλλο τρόπο που βρίσκουμε προκειμένου να ευτελίζουμε ό,τι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι σοβαρό: Ο νομοθέτης (δηλαδή, κατά 99,9% η κυβέρνηση) μπορεί να παρακάμπτει την συνταγματική υποχρέωση αναφοράς των επιπτώσεων της ρύθμισής του στον κρατικό προϋπολογισμό, αφού το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους μπορεί να κάνει μια έκθεση η οποία, απλά, να λέει ότι η δαπάνη σε βάρος του προϋπολογισμού δεν μπορεί να εκτιμηθεί!
Θα μου πείτε «είναι δυνατόν να γίνεται δεκτή τέτοια έκθεση από τον νομοθέτη;». Μα, βεβαίως. Αφού, πρώτιστη μέριμνα των κυβερνώντων είναι η αναπαραγωγή του πελατειακού κράτους. Δεν νοιάζει την κυβερνητική πλειοψηφία η κατάρρευση ενός προϋπολογισμού ούτε καν η χρεωκοπία της χώρας. Το απέδειξαν, έργοις. Και καλά αυτοί, μα, οι δανειστές, η επιτροπεία; θα μου πουν οι καλοπροαίρετοι. Ούτε αυτοί δεν ελέγχουν τις επιπτώσεις των νόμων στον κρατικό προϋπολογισμό; Όχι κι ούτε νοιάζονται γι’ αυτό. Ελέγχουν τις γραμμές του ώστε δαπάνες και φόροι να βρίσκονται σε ισορροπία. Οι υπηρεσίες «εντελλομένων», που εγκρίνουν τις δαπάνες των δημόσιων υπηρεσιών, περιορίζονται να ελέγχουν τα «ταβάνια» των δαπανών. Δεν ελέγχουν τη σκοπιμότητα κάθε δαπάνης – και, κυρίως, κανείς δεν προβαίνει σε εκτίμηση των δυνητικών δαπανών. Όταν η κυβέρνηση θέλει να δείξει στους πελάτες της ότι θα τους βολέψει κάπου – όχι σήμερα, αλλά αύριο – αυτό δεν ελέγχεται από κανέναν. Όταν θα ‘ρθει ο λογαριασμός- τα δανεικά, δηλαδή, που θα χρειαστούν για να καλύψουν τις δαπάνες που θα προκληθούν – τότε οι δανειστές θα κάνουν αυτό που ξέρουν: Ισοπεδωτικά, προκρούστεια, θα ζητήσουν την επιβολή μέτρων που επιπίπτουν επί δικαίων και αδίκων. Στο τέλος τέλος, δική μας υπόθεση είναι να βρούμε τα λεφτά που (μαζί) μπορεί να μην τα τρώμε, όλοι όμως θα τα χρωστάμε.
Την ώρα, λοιπόν, που η κυβέρνηση πανηγυρίζει για τη «λύση» που πήρε για το χρέος, δημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέα ελλείμματα που θα οδηγήσουν σε νέα χρέη: Από τους 118 νόμους των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους έχει προβεί σε συγκεκριμένη εκτίμηση δαπάνης μόνο για 55. Για 63 νόμους το ΓΛΚ δεν μπορεί να αποφανθεί, επειδή τα υπουργεία δεν του παρέχουν στοιχεία. Επομένως, σήμερα, φαίνεται ότι δεν προκαλείται απ’ αυτούς κάποια δαπάνη σε βάρος του προϋπολογισμού. Νόμοι- blind spots. Mπορεί να ενεργοποιηθούν αύριο, μπορεί και όχι. Η πρόκληση για όποιον μπορεί να το κάνει είναι, πάντως, μεγάλη. Ιδίως, πριν από τις -οψέποτε, γίνουν- εκλογές. Γιατί να μην τακτοποιήσει κάποιους; Αφού η δομή είναι έτοιμη.
Οι νόμοι-βόμβες του προϋπολογισμού, οι νόμοι που εξυφαίνουν τα αυριανά ελλείμματα είναι εδώ. Ψηφισμένοι. Αλλά η εθνική αντιπροσωπεία προτιμά να υποκρίνεται ότι διερευνά, σήμερα, τις δυνατότητες ενός κανονικού προϋπολογισμού. Ίσως, εν τέλει, να κάνει και καλά. Όταν, τα νέα ελλείμματα θα εμφανιστούν θα μπορούμε και τότε να βάλουμε κατά των «τοκογλύφων-δανειστών» που θα επιβάλλουν τα μέτρα του αύριο. Αυτό ξέρουμε, αυτό κάνουμε.
