Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι από ένα χρονικό σημείο και μετά τα οικονομικά σκάνδαλα ήταν σε ημερήσια διάταξη στον Τύπο; Αλλά, βέβαια, ούτε μπορεί να ξεχάσει κανείς ότι ο ίδιος ο τότε Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, φέρεται να έβαλε όριο στη… μίζα, με την περίφημη ρήση του για τον Μαυράκη της ΔΕΗ (ο οποίος αργότερα αθωώθηκε με βούλευμα), ότι «είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια!!!».
Όταν λοιπόν λέμε ΠΑΣΟΚ αυτομάτως έρχονται όλα αυτά στο νου μας. Σε λίγα χρόνια όταν θα λέμε ΣΥΡΙΖΑ αυτομάτως θα ταυτίζουμε το συγκεκριμένο κόμμα με το ψέμα και την εξαπάτηση του λαού, αλλά και με την ανοχή του σε φαινόμενα τύπου Καμμένου.
Είναι γεγονός ότι ο υπουργός Άμυνας και πρόεδρος των ΑΝΕΛ, θα αποτελέσει από μόνος του ειδικό κεφάλαιο στην πολιτική ζωή της χώρας, καθώς αποτελεί φαινόμενο.
Η λογική «έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε», στην περίπτωση Καμμένου, μετατρέπεται σε «έτσι είναι, γιατί έτσι μας βολεύει».
Πρόκειται για μια μοναδική στα πολιτικά χρονικά περίπτωση που ξεφεύγει από το κλασσικό «πιάστηκε με την γίδα στον ώμο» και προσπαθεί να σε πείσει ότι αυτό που βλέπεις δεν είναι έτσι όπως το βλέπεις. Όχι. Δεν προσπαθεί να διαψεύσει ότι πιάστηκε με την «γίδα στον ώμο», αντίθετα, προσπαθεί να σε πείσει είτε ότι η ξένη «γίδα» είναι δική του, είτε ότι «δεν τρέχει και τίποτα για μια… παλιογίδα», καθώς κάθε άλλη εξήγηση θα υπονόμευε το έργο της κυβέρνησης σωτηρίας του λαού και του έθνους, που έχει αναλάβει να υλοποιήσει η κυβέρνηση Τσίπρα, προϊόν τερατογέννησης της εθνολαϊκιστικής αριστεροδεξιάς!
Δεν υπάρχει προηγούμενο πολιτικός, εν γώσει του, να παραπλανά τη Βουλή με τόσο αδίστακτο τρόπο, και όταν αποκαλύπτεται το ψεύδος του να κάνει την… «πάπια». Ταυτόχρονα όμως δεν υπάρχει προηγούμενο ο, τύποις, πολιτικός προϊστάμενός του και κυβερνητικός εταίρος του, πρωθυπουργός να μη του ζητά το λόγο, αφού τα ψέματα που είπε ενώπιόν του, εκθέτουν, πρώτα από όλους τον ίδιον, ως επικεφαλής της κυβέρνησης.
Έτσι λοιπόν αν ο κ. Καμμένος με τη συμπεριφορά του ευτελίζεται πολιτικά και καταγράφεται στην ιστορία ως ψεύτης, ο κ. Τσίπρας ευτελίζεται διπλά γιατί αποδεικνύεται ότι είναι όμηρος ενός πολιτικού προσώπου που έχει το ψέμα στην ημερήσια διάταξή του, αποδέχεται δε, και δικαιολογεί, τα ψέματά του, μόνο και μόνο για να παρατείνει την παραμονή του στην εξουσία.
Και μη πείτε ότι η λέξη ευτελισμός είναι βαριά, γιατί η λέξη «όμηρος» στην πολιτική είναι βαρύτερη. Και ο κ. Τσίπρας δεν κάνει τίποτα για να αποτινάξει ούτε τη μια ούτε την άλλη ρετσινιά.
Μπροστά στα ψέματα του κυβερνητικού του εταίρου κάνει κι αυτός την… «πάπια» και βάζει συνεργάτες, υπουργούς και βουλευτές του να ευτελίζονται και οι ίδιοι προβάλλοντας γελοία επιχειρήματα που είτε δεν έχουν καμία βάση, είτε συγκρούονται με την κοινή λογική και τα πολιτικά ειωθότα, όπως ότι η ζωή του κάθε πολιτικού και μάλιστα υπουργού, δεν χρειάζεται να είναι διάφανης και κρυστάλλινη, άσχετα αν οι δραστηριότητές του αφορούν και έχουν επιπτώσεις σε όλους τους Έλληνες.
Δεν είναι ιδιωτική στιγμή για τον κ. Καμμένο να παίζει σε Καζίνο. Ίσως η συγκεκριμένη δραστηριότητα, από τη στιγμή που αποτελεί πάθος, δεν είναι ιδιωτική στιγμή ούτε καν αν εξελίσσεται με «φίλους» του μέσα στο σπίτι του.
Δεν είναι ιδιωτικό του θέμα πώς πλήρωσε. Η διαχείριση χρημάτων – και μάλιστα πέραν των ορίων που επιβάλλουν τα capital controls- από έναν υπουργό αφορά όλους τους Έλληνες. Κάθε ύποπτη συναλλαγή δημιουργεί υποψίες. Πολύ περισσότερο όταν συλλαμβάνεται να ψεύδεται για τον τρόπο που έχει πληρώσει. Δικαιολογημένα λοιπόν μπορεί ο οποιοσδήποτε να σκεφθεί: Ήταν όντως δικά του τα χρήματα που έπαιξε και πλήρωσε το ξενοδοχείο; Αν ήταν δικά του πώς τα εκταμίευσε εν μέσω capital controls; Αν δεν ήταν δικά του, τίνος ήταν; Το τελευταίο ερώτημα μάλιστα είναι τόσο σοβαρό αν συνδυαστεί με τη θέση που κατέχει που όλοι εύχονται να έχει παραβιάσει το νόμο για τους κεφαλαιακούς περιορισμούς.
Και αν ο κ. Καμμένος δεν νιώθει την υποχρέωση να δώσει απαντήσεις για αυτά τα ζητήματα θεωρώντας ότι με την ψήφο του κρατά όμηρο τον κ. Τσίπρα, ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν νιώθει την ανάγκη – πολιτικά και ανθρώπινα- να λάβει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα; Ως ποίο σημείο θα φτάσει ο δικός του ευτελισμός και ως πότε θα πολιτεύεται στα… «τέσσερα» απέναντι στην εκβιαστική τακτική του κ. Καμμένου, ότι χωρίς το δικό του κόμμα δεν υπάρχει κυβέρνηση Τσίπρα; Κι εν πάση περιπτώσει αξίζει να σπιλώσει κανείς, και με αυτόν τον τρόπο, την προσωπική πολιτική του ιστορία; Μέχρι πού θα φτάσει ο πολιτικός ευτελισμός;
Το χειρότερο όμως δεν είναι ο ευτελισμός του συνόλου της σημερινής κυβέρνησης. Το χειρότερο είναι ότι με την τακτική τους και την ανοχή τους σε τέτοιου είδους φαινόμενα, εμπεδώνεται στην πολιτική ζωή της χώρας η πεποίθηση ότι «όλα επιτρέπονται» καθώς ισχύει η μεσαιωνική, παπική, λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Οι πάπες το μεσαίωνα πωλούσαν «συγχωροχάρτια» για να μαζέψουν χρήματα, υποστηρίζοντας ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Ο Τσίπρας και ο Καμμένος συγχωρούν τα πάντα στους εαυτούς τους για να παραμείνουν για λίγο ακόμα στις καρέκλες τους, υποστηρίζοντας κι αυτοί με τη σειρά τους, ότι «ο σκοπός», της κυβέρνησης, «αγιάζει τα μέσα» που θα την κρατήσουν στην εξουσία.
