Την τακτική αυτή χρησιμοποίησε καθ’ όλη τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του αλλά πολύ περισσότερο μετά την ψήφιση του Μνημονίου Τσίπρα και ιδιαίτερα μετά την προκήρυξη των εκλογών, θέλοντας να δείξει ότι συνεχίζει να διαφέρει από τους λοιπούς πολιτικούς.
Τώρα βέβαια πόσο μπορεί να διαφέρει από τον κ. Παπανδρέου και τον κ. Σαμαρά ο κ. Τσίπρας, του οποίου το τρίτο μνημόνιο φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του, είναι ένα μεγάλο ζήτημα, εκτός αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι το δικό του μνημόνιο είναι πιο… γλυκό!!!
Φυσικά, αν κάποιος δεν δικαιούται να κάνει διαχωρισμό μεταξύ του νέου και του παλιού είναι ο κ. Τσίπρας αφού επί πρωθυπουργίας του και λόγω των λαθών του η Ελλάδα κινδύνευσε να καταστραφεί και αν αυτό δεν συνέβη, είναι γιατί αυτοί που κατηγορεί ότι εκπροσωπούν το παλιό, τελικά ήταν αυτοί που έσωσαν την παρτίδα και κυρίως την πατρίδα, διορθώνοντας τα δικά του λάθη.
Συνεπώς το «παλιό» συμπεριφέρθηκε με εθνική υπευθυνότητα ενώ το «νέο» έδειξε παλαιοκομματική ανευθυνότητα προτάσσοντας έως την τελευταία στιγμή τα στενά κομματικά συμφέροντα έναντι των εθνικών, τακτική που ακολουθεί και σήμερα ο κ. Τσίπρας μεταθέτοντας, μέσω των εκλογών, στο λαό το κομματικό του πρόβλημα.
Τι είναι όμως νέο και τι είναι παλιό στην πολιτική;
Αρκεί η ηλικία, βιολογική ή κομματική, για να προσδιοριστεί το νέο ή το παλιό; Ή ισχύει ότι υπάρχουν εικοσάρηδες με μυαλά γερόντων και μαθουσάλες έφηβοι;
Η πολιτική ιστορία και η ίδια η ζωή, έχουν αποδείξει ότι εκείνο που ισχύει είναι το δεύτερο.
Η ηλικία είναι το μόνο που δεν προσδιορίζει στην πολιτική τη νεανικότητα.
Για σκεφτείτε, ποιος έχει πιο φρέσκιες ιδέες, ο αιωνόβιος Μητσοτάκης που από το 1994 μας έλεγε για τον κίνδυνο του ΔΝΤ και από το 1990 επισήμαινε την ανάγκη μεταρρυθμίσεων και αποκρατικοποιήσεων ή ο Τσίπρας που εναντιώθηκε σε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση επιχείρησε η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, έστω και με καθυστέρηση;
Ποιος είναι πιο νέος στην πολιτική, ο Μεϊμαράκης που λέει ότι «εγώ είμαι διατεθειμένος να παραμερίσω τις διαφορές μου με τους πολιτικούς αντιπάλους μου και να συγκυβερνήσω μαζί τους, γιατί στόχος μας δεν είναι η εξουσία αλλά η σωτηρία της Ελλάδος» ή ο Τσίπρας που αλαζονικά δηλώνει ότι «εγώ δεν συγκυβερνώ παρά μόνο με τον Καμμένο»;
Το νέο λοιπόν δεν έχει σχέση με την ηλικία. Έχει σχέση με τις ιδέες, με τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά.
Είναι γεγονός ότι η κοινωνία λαχταρά το νέο. Λαχταρά τις αλλαγές που θα γεννήσουν το καινούργιο, γιατί θεωρεί ότι το παλιό έχει ευθύνες για τη σημερινή κρίση και αυτό είναι αλήθεια. Αλλά ευθύνη έχει το παλιό στο σύνολό του και όχι ό,τι χαρακτηρίζει παλιό η επικοινωνιακή τακτική του μιας δήθεν προοδευτικής Αριστεράς η οποία για ορισμένους, όπως σωστά είπε ο Κακουλίδης έχει εξελιχθεί σε επάγγελμα.
Νέο λοιπόν είναι να αναληφθούν ενέργειες που προωθούν τη σύγχρονη νοοτροπία και πρακτική.
Νέο είναι ό,τι προάγει το εθνικό.
Νέο είναι να επαναφέρουμε την ηθική στην πολιτική και όχι να λέμε σε πολιτικούς «ήσουν ηθικός, δεν έκανες για πολιτική»
Νέο είναι να καταθέτεις το «πόθεν έσχες» σου για να είσαι υποψήφιος στις βουλευτικές εκλογές.
Νέο είναι να δίνεις στη δημοσιότητα κάθε μεταβολή των περιουσιακών σου στοιχείων όταν ασχολείσαι με τα κοινά, είτε είσαι Πρωθυπουργός, υπουργός βουλευτής, είτε Διοικητής και Γενικός Γραμματέας, είτε Περιφερειάρχης και Δήμαρχος, αλλά είτε είσαι δικαστικός σε οποιαδήποτε βαθμίδα. Δηλαδή όλοι όσοι ασκούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο εξουσία, ακόμα και κομματική γιατί και τα μέλη των Κεντρικών ή Πολιτικών Επιτροπών των κομμάτων με έναν τρόπο ασκούν κι αυτοί εξουσία όταν το κόμμα τους είναι κυβέρνηση.
Νέο είναι να μπει ως όρος στο Σύνταγμα ότι όποιος θέλει να είναι υποψήφιος είτε στην κεντρική είτε στην περιφερειακή εξουσία, μαζί με το λευκό ποινικό του μητρώο και το «πόθεν έσχες» να καταθέτει και τουλάχιστον 1.500 ένσημα που αντιστοιχούν στην εργασία πέντε ετών, για να πάψει επιτέλους ο κάθε ανεπάγγελτος να αντιμετωπίζει την πολιτική ως επάγγελμα και ως επιχείρηση και το κυριότερο για να έχουν οι πολιτικοί μας κάποια, έστω και ελάχιστη σχέση, με την αγορά και τις ανάγκες της.
Η Νέα Δημοκρατία δέχεται μια μεγάλη και άδικη επίθεση από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και συγκεκριμένα από την πλευρά του κ. Τσίπρα σχετικά με το ποιος εκπροσωπεί το νέο ή το παλιό.
Ο κ. Μεϊμαράκης μπορεί να μην έχει εκλεγεί από μια δήθεν ευρεία βάση, έχει όμως εξασφαλισμένη τη στήριξη και τη σύμπνοια όλων των νεοδημοκρατών, σε βαθμό τέτοιο που είχαμε να δούμε από την εποχή του λαοπρόβλητου Κώστα Καραμανλή.
Στα χέρια του έχει μια μοναδική ευκαιρία να γράψει ιστορία αναγεννώντας τη Νέα Δημοκρατία.
Δεν αρκεί η επιστροφή στις αρχές και στις αξίες του ιδρυτή της παράταξης Κωνσταντίνου Καραμανλή. Οι καιροί απαιτούν κι άλλες αλλαγές που να υπηρετούν τις ανάγκες της δύσκολης εποχής που βιώνουμε.
Ο πρόεδρος της ΝΔ Βαγγέλης Μεϊμαράκης πρέπει να καταλάβει ότι στην ιστορία θα μείνει όχι αν γίνει άλλος ένας πρωθυπουργός που θα τον καταπιεί το αδηφάγο τέρας που λέγεται μνημόνιο, αλλά αν με τις πρωτοβουλίες του φέρει τις αλλαγές που απαιτούνται για να υπάρξει εκσυγχρονισμός και κάθαρση του πολιτικού μας συστήματος.
Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει τη δυνατότητα μέχρι τις εκλογές να καταθέσει σε δημόσια διαβούλευση προτάσεις που θα επεξεργασθεί, ως κυβέρνηση, σε συνεργασία με τα λοιπά κόμματα, για να επιτύχει την πραγματική ανανέωση σε ιδέες, αρχές και αξίες του πολιτικού μας συστήματος, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της εποχής.
Με λίγα λόγια, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης έχει την ευκαιρία να βάλει την προσωπική του σφραγίδα, στον εκσυγχρονισμό της πολιτικής στην Ελλάδα και το κυριότερο να ξανακάνει την πολιτική ελκυστική σε όλες τις υγιείς δυνάμεις του τόπου μας, είτε κινούνται στο χώρο της αγοράς, είτε της επιστήμης είτε σε οποιονδήποτε άλλο χώρο της κοινωνίας.
Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Γιώργου Κοντογιάννη
