Υπάρχει όμως θέμα με αυτό που ξεστόμισε ο Κούλης και το θέμα είναι κουλό. Ότι όταν κάποιος θέλει πρωθυπουργία και προβάλλει εαυτόν ως τη μοναδική ενναλακτική λύση από το υπάρχον και με παρελθόν κάποιον που πήρε την εξουσία παραμυθιάζοντας τον κόσμο, τότε όχι μόνο έχει υποχρέωση να αναφέρει αλλά και να πείσει ότι ξέρει και πως θα γίνει αυτή η ανάπτυξη πράξη με ρεαλιστικά επιχειρήματα και πραγματικά παραδείγματα κι όχι θεωρητικές αερολογίες – σε απλά ελληνικά κουραδολογίες, στην Αμερική αυτή τη στιγμή λέγονται και Τρουμπισμοί – που δεν λένε τίποτα. Γιατί αυτά τα «υγιείς ιδιωτικές επιχειρήσεις» και «τολμηρές μεταρρυθμίσεις» στην Ελλάδα ήταν κυρίως νεοφιλελεύθεροι Μητσοτακηκού, Σαμαρικού και Σημιτικού περιβλήματος που τα κατάστρεψαν με πολιτικές που όχι μόνο ασπάζεται ο Κυριάκος αλλά και με τα ίδια ακριβώς πρόσωπα θέλει να ξαναεφαρμόσει.

Αλλά το μόνο «ρεαλιστικό» που έχει να αντιπροτείνει ο Κούλης σαν επιχειρήματα, είναι οι απολύσεις σε ένα υδροκέφαλο δημόσιο τομέα μετονομάζοντας τες μεταρρυθμίσεις και ότι αυτός είναι η μόνη εναλλακτική από τον καταστροφικό Τσίπρα. Εδώ πια, εγώ που δεν είμαι οικονομολόγος μπορώ να πω με άνεση ότι αυτά είναι επιχειρήματα του κώλου. Ένα πράγμα που ξέρω ακόμα κι εγώ – ο μη οικονομολόγος που ασχολήθηκα και διάβασα Άνταμ Σμιθ, ο Κούλης μάλλον κοιμόταν την ώρα του μαθήματος – είναι ότι ο Άνταμ Σμιθ, ο θεωρητικός θεός του νεοφιλελευθερισμού, τόνιζε με κάθε τρόπο ότι πολλά εξαρτώνται από το περιβάλλον που αναπτύσσεται το κράτος και η οικονομία. Και σε ένα κράτος με πραγματική ιστορία λειτουργίας δημοσίου τομέα 192 ετών, μόνο ένας ηλίθιος θα θεωρούσε τις απολύσεις λύση. Και δεν χρειάζεται να το αναλύσω, απλή λογική είναι. Όσο για το «εγώ είμαι η λύση και η εναλλακτική» αυτό παραπέμπει στον «Ηγεμόνα» του Μακιαβέλλι που αναδεικνύει ότι ο ηλίθιος δεν είναι μόνο πανηλίθιος αλλά και επικίνδυνος πανηλίθιος.

Το μάθημα που πήρε επανειλημμένα η Ελλάδα μέσα στα όρια της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που προσπάθησαν να την επιβιώσουν όλοι οι Τσιπρό-Σαμαρό-Σημιτό-κλπ. πρωθυπουργοί της ανεξαιρέτως, είναι ότι τα πάντα εξαρτώνται από το περιβάλλον και δει το γεωοικονομικοπολιτικό περιβάλλον. Ακόμα και οι διαπραγματεύσεις για τα δάνεια υπήρξαν θύμα του γεωοικονομικοπολιτικού περιβάλλοντος γιατί η άρνηση εταίρων και συμμάχων να διαπραγματευτούν ήταν απόλυτα συνδεδεμένη με τη γενικότερη οικονομική ύφεση που αντιμετώπιζε η δύση και πρώτα η Ευρώπη με την ουσιαστικά αποτυχία διείσδυσης του ευρώ όπως ελπίζανε και στην οποία είχαν επενδύσει ακόμα και πολιτικά με το βιαστικό – και για μένα αποτυχημένο – άνοιγμα σε 12 νέα μέλη που δεν τηρούσαν τα κριτήρια. Πριν από μερικούς μήνες κάτι άλλαξε αλλά κι αυτό ήταν πάλι συνέπεια αλλαγής του γεωοικονομικοπολιτικού περιβάλλοντος γιατί όλοι αρχίσαν να προσβλέπουν σε υποχώρηση της ύφεσης …ώσπου πριν από ένα μήνα μας προέκυψε Τραμπ και πάμε πάλι από την αρχή στην αμφιβολία μέχρι να δούμε τι θα κάνει κι αυτός ο κουραδολόγος.

Σε αυτό το έμμεσο γεωοικονομικοπολιτικό περιβάλλον και έχοντας το άμεσο σου περιβάλλον σε κατάσταση πτώχευσης, με την δημόσια οικονομία σου να επιβιώνει χάρις στη ζητιανιά και την καθημερινότητα σε ρυθμούς μαύρης αγοράς και μαύρης εργασίας με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και χιλιάδες αστέγους, το να μιλάς για δημιουργία πρόσφορου εδάφους για ανάπτυξη μέσω απολύσεων που τις αποκαλείς μεταρρυθμίσεις και χαμηλούς φόρους προς τους επιχειρηματίες, όχι μονάχα είσαι άσχετος και αποκομμένος από τη πραγματικότητα αλλά και επικίνδυνα άσχετος από οποιαδήποτε βασική αρχή οικονομίας. Όχι δεν κάνεις για πρωθυπουργός Κούλη, ουτε για φτύσιμο δεν κάνεις.

Αλλά έχουμε πρωθυπουργό. Όχι τον Κούλη αλλά τον Αλέξη. Δεν τράβηξα απολύτως κανένα ζόρι με την παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού στην κηδεία του Κάστρο, αλλά τράβηξα πολύ ζόρι με την παρουσία του Αλέξη στη κηδεία του Φιντέλ. Ήταν σαν τότε που πήγε για κατάθεση στέφανου στο Πολυτεχνείο ο Κωστάκης ο Καραμανλής και μίλησε για τις αναμνήσεις του από τα γεγονότα, ο πλέι στέισον. Ο Αλέξης πήγε και στην Αβάνα και έκλαψε για την επανάσταση που πέθανε. Ήταν από αυτούς που της δώσανε τη χαριστική βολή στην Ελλάδα. Άλλος εκτός τόπου και χρόνου Μακιαβέλι αυτός. Τα επιχειρήματα του Κούλη για ανάπτυξη και την πρωθυπουργία που τον περιμένει είναι κουραδολογίες, τα επιχειρήματα του Αλέξη για την ανάπτυξη που έρχεται και τη πρωθυπουργία που κατέχει πως χαρακτηρίζονται;

Αν ο Κούλης τυφλωμένος από Μακιαβελισμό, ηλιθιότητα και όντας αντιπολίτευση, οπότε στερείται ολικής πληροφόρησης, βλέπει το δέντρο και δεν βλέπει το δάσος, τι να πεις για τον Τσίπρα που έχει όλο το δάσος μπροστά του; Το αμπέχονο που φόρεσε στην Αβάνα το μακιαβελάκι, δεν του χωράει πια και ξαναγυρνώντας στον αγράβατο εαυτούλη του, η πρώτη του κίνηση ήταν να πάρει τηλέφωνο τη μαμά-Αγγέλα να κλάψει. Δεν ξέρω αν τραβάει κανένα οιδιπόδειο, με τον Σόιμπλε στο ρόλο του πατέρα, αλλά το γεγονός ότι πήρε αμέσως τηλέφωνο την Μέρκελ για να μιλήσουν για το προσφυγικό ήταν λίγο αψυχολόγητη. Εντάξει η Μέρκελ πήγε στην Άγκυρα και μίλησε με τον Ερντογκάν αλλά η συζήτηση ήταν με άλλα λόγια να αγαπιόμαστε και άσχετη με τους προβληματισμούς του Τσίπρα και ο Τσίπρας όφειλε να το ξέρει, γιατί όλοι – σε αυτό το επίπεδο που βλέπεις το δάσος – ξέρουν και γιατί έχει υστεριάσει ο Ερντογκάν και το ότι πολλά εξαρτώνται από τον Τραμπ. Το γεωοικονομικοπολιτικό περιβάλλον που λέγαμε, μόνο που τώρα με τον Τραμπ η έμφαση μπαίνει στο οικονομικό. Για τον Ερντογκάν ήταν πάντα εκεί.

Παρενθετικά και όπως έγραψαν οι New York Times την προηγουμένη εβδομάδα, από ό,τι φαίνεται η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ τα επόμενα τέσσερα χρόνια τουλάχιστον, θα ορίζεται από το που υπάρχει ξενοδοχείο ή καζίνο του Τραμπ. Και στη Κωνσταντινούπολη υπάρχει. Εξ ου και οι αγάπες και το ένας από τους πρώτους ηγέτες στα συγχαρήκια, με τον Ερντογκάν. Οι ελπίδες τώρα του Τσίπρα ή του Κούλη -αν γίνει πρωθυπουργός- είναι ή να του δώσουν το Μάξιμου να το κάνει καζίνο ή την Ακρόπολη για αντικέ πανσιόν στιλ μισογκρεμισμένο. Θα δούμε πως θα οριστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική στα χρόνια της Τρουμπιανής γεωοικονομικοπολιτικής κατάστασης.

Πάμε αλλιώς τη στροφή τώρα. Ο Ερντογκάν θέλει τις πετρελαιοπηγές της Μουσούλης και του Κιρκούκ. Και αν τις αποκτήσει ξέρει ότι μετά θα γίνει βασικός παίκτης του παιχνιδιού όχι μόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά σε όλη την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή, την Ανατολική Ευρώπη και τη Βορειοδυτική Ασία. Δεν θα είναι παρατηρητής σε συνάξεις αναπτυσσόμενων χωρών αλλά παίκτης με πολλά G. Συν την αναμφισβήτητη στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας, αν τα καταφέρει ο Ερντογκάν δεν θα έχει ανάγκη να εισβάλει, θα απαιτεί και θα εξαγοράζει. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι ο Ερντογκάν θέλει να ξεκινήσει πολέμους, ο Ερντογκάν όπως ιστορικά κάνει η Τουρκία τα τελευταία 400 χρόνια, εκμεταλλεύεται και κερδίζει από πολέμους άλλων. Η ίδια δεν κάνει πολέμους απλά συμμετέχει στο σημείο που το απαιτεί το συμφέρον της.

Αλλά για να βάλει πόδι – γιατί χέρι έχει ήδη βάλλει – στην Μουσούλη και στο Κιρκούκ, ο Ερντογκάν πρέπει να ξεπεράσει ένα μικρό πρόβλημα και ΟΧΙ, δεν είναι οι Κούρδοι. Οι Κούρδοι είναι θέμα μερικών εβδομάδων για τον Τουρκικό στρατό, μας αρέσει δεν μας αρέσει, και δεν θα πει και κανένας ούτε κιχ. Το εμπόδιο είναι οι Αμερικάνοι και οι Βρετανοί (ναι οι Βρετανοί που ποτέ δεν έφυγαν από το Ιράκ) που θέλουν τους Κούρδους εκεί, αφενώς γιατί είναι οι μόνοι σύμμαχοι τους που μπορούν να εμπιστευτούν σε ολόκληρη τη περιοχή, αλλά και γιατί το δόγμα διαίρει και βασίλευε δεν πέθανε ποτέ στο γεωοικονομικοπολιτικό περιβάλλον αυτών των δυο χωρών. Ο Ερντογκάν λοιπόν χρησιμοποιεί ένα πυγμαχικό κόλπο που χρησιμοποιούσε συχνά ο μεγάλος Μοχάμετ Άλι. Ο Μοχάμετ Άλι κουνούσε ασταμάτητα τα πόδια του τραβώντας τη προσοχή του αντιπάλου του και μετά του κατέβαζε μια με το αριστερό που δεν το παρακολουθούσε και τον έστελνε στο καναβάτσο μισολιπόθυμο. Κουνάει τα πόδια στην ευκολοκλώτσιστη Ελλάδα ο Ερντογκάν και μισοαπειλεί μια με τους πρόσφυγες μια με τη Συνθήκη της Λοζάνης που θα οδηγούσε ακόμα και σε πόλεμο ολόκληρη την Ευρώπη με αρχή του για άλλη μια φορά τα Βαλκάνια, για να τους πει, καθίστε φρόνιμα τώρα που θα βουτήξω εγώ τα πετρέλαια και μη μπείτε ανάμεσα σε μένα και τους Αμερικάνους, αλλιώς ….θα τρέχετε και δεν θα φτάνετε. Τώρα αν μέσα στο χαμό και λόγο μαλακίας των γειτόνων τους κάτσει και κανένα νησάκι, ποιος είναι ο Ερντογκάν να πει όχι!

Τώρα αυτά όλα στο βάθος και δεν λέγονται δημόσια και σε κοινές συνεντεύξεις, παρά έξω όμως και πάλι τα στησίματα Μέρκελ και Ερντογκάν πάλι θέατρο σκιών είναι. Αυτό γιατί ο μεν Ερντογκάν έχει ανάγκη τη Γερμανία και την Μέρκελ, γιατί στο ταραγμένο και πολλών συμφερόντων γεωοικονομικοπολιτικό περιβάλλον που βρίσκεται και πιάνει από Μέση Ανατολή μέχρι την Αραβική Χερσόνησο, χρειάζεται την Ευρώπη σαν κρυφό σύμμαχο και η πόρτα του στην Ευρώπη είναι μόνο η Γερμάνια. Αυτό γιατί Γαλλία, Βρετανία, Σκανδιναβία, Κάτω Χώρες και ανατολική Ευρώπη δεν θέλουν να βλέπουν την Τουρκία ουτε ζωγραφιστή στο χάρτη. Συν το θέμα Πούτιν που κι αυτός έχει ένα χέρι στη περιοχή και τα πετρέλαια της και θα ήθελε πολύ να βάλει και τα δυο πόδια. Κι αυτόν πάλι η Γερμανία τον σταματά. Από τη πλευρά της η Μέρκελ θέλει να τα έχει καλά με τη Τουρκία γιατί αυτή τη στιγμή το προσφυγικό μπορεί να της δημιουργήσει πρόβλημα στην επανεκλογή της και τη θέλει πολύ αυτή την επανεκλογή – κι ας κάνει τη δύσκολη – γιατί τώρα θέλει να αλλάξει κάποια πράγματα και να ξεφορτωθεί βαρίδια στυλ Σόιμπλε, αλλά και μακροπρόθεσμα βλέπει την Τουρκία σαν τη πόρτα της Γερμανίας για την Μέση Ανατολή, το πετρέλαιο, την Ανατολή και την ευρύτερη Ασία, ένα ρόλο που η Τουρκία τον έπαιζε πάντα για τη Γερμανία.

Ξαναγυρνάμε στα δικά μας. Σε αυτό λοιπόν το τόσο απλά πολύπλοκο γεωοικονομικοπολιτικό περιβάλλον που και λόγο του Τραμπ πάλι αλλάζει, ο Τσίπρας παίζει …έτσι χωρίς πρόγραμμα, ελπίζοντας ότι κάποιοι άλλοι θα κάνουν αυτά που δεν κάνει αυτός γι’ αυτόν, στη προκειμένη περίπτωση η Μέρκελ, σε άλλες ο Ιταλός Ρέντζι, ο Γάλλος και δεν ξέρω ποιός άλλος. Στο εσωτερικό το μεγαλύτερο πρόβλημα του είναι αν θα πάρει άδεια ο Μαριδάκης. Όσο για την ανάπτυξη υπάρχει μια μεγάλη παρεξήγηση που πάλι θα κάνει τον δύστυχο και από χρόνια συγχωρεμένο Άνταμ Σμιθ να πηδηχτεί από το παράθυρο. Και το κάνει το λάθος και ο Αλέξης στη πράξη και ο Κυριάκος στις κουραδολογίες του. Το ξεπούλημα κρατικής περιουσίας ακόμα κι όταν αυτό γίνεται μέσω της έστω παλαιολιθικής ελληνικής βιομηχανίας ή μέσω φυσικών πόρων δεν λέγεται ανάπτυξη, λέγεται πέρα από τα όρια της ηλιθιότητας. Το 1898 η Βρετανική κυβέρνηση νοίκιασε από την Κινεζική κυβέρνηση για 99 χρόνια τη σειρά των νησιών που αποτελούν το Χονγκ Κονγκ. Αυτό δεν ονομάστηκε ποτέ ανάπτυξη στην ιστορία της Κίνας, άλλα ονόματα υπάρχουν που δεν χρειάζονται μετάφραση από τα κινέζικα, ανάπτυξη δεν είναι κανένα από αυτά. Αυτό μόνο να σκεφτούν Τσίπρας και Κούλης φτάνει για να σταματήσουν να βγάζουν την Ελλάδα στα μανταλάκια.

Αυτοί λοιπόν οι δυο βλάκες και όλοι οι άλλοι Φωφό-Ποταμάκης-Γεροντική άνοια κλπ. όλοι σε διαφορετικές βαθμίδες της ίδιας βλακείας και άγνοιας, θέλουν την ψήφο μας και την εμπιστοσύνη μας για να μας σώσουν. Αυτοί που δεν είναι τίποτα άλλο από διεκπεραιωτές και τυφλά εκτελεστές εντολών που έρχονται πια αποδεδειγμένα από αλλού, αυτοί οι κλητήρες ενός γεωοικονομικοπολιτικού περιβάλλοντος που αγνοούν λόγω βλακείας και άγνοιας πιστεύουν ότι είναι οι επίλεκτοι ηγεμόνες μας. Και μάλιστα νομίζουν ότι ωφελούμε να τους επιλέγουμε με ένα μακιαβελισμό που αγγίζει τα πιο ακραία και επικίνδυνα όρια της ηλιθιότητας.

Ο Κούλης ζητάει εκλογές για να κάνει «τολμηρές μεταρρυθμίσεις», για να έρθει η ανάπτυξη και να μας σώσει υπακούοντας πιο καλά από τον Τσίπρα τις εντολές της Μέρκελ και του ΔΝΤ. Αυτό που δεν έχει καταλάβει ο Κούλης είναι ότι δεν είναι ο μονόφθαλμος κουραδολόγος μεταξύ των τυφλών κουραδολόγων, αλλά ότι είναι άλλη μια κουραδολογία σαν όλες τις άλλες μέσα σε όλες τις άλλες και κλητήρας του κάθε Σόιμπλε, κι αν γίνουν εκλογές έτσι πρέπει να αντιμετωπιστούν όλοι τους. Γιατί την απαξίωση της πολιτικής και του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα την έφεραν μόνοι τους, το εσωτερικό γεωοικονομικοπολιτικό περιβάλλον που συμπεριλαμβάνει νταβατζήδες και από Μαρινάκηδες μέχρι τον Σάλλα (άλλος για ξέπλυμα κι αυτός, Τρουμπάκι ήταν και τύφλα να έχουν οι οικοδομές, αλλά άλλη φορά για τον ψευτοτραπεζίτη που ήταν και μπετατζής τα βράδια από χόμπι) το φτιάξανε και το συντηρήσανε οι ίδιοι οι Έλληνες πολιτικοί. Ακόμα και νομιμοποιώντας και επιβάλλοντας μια εγκληματική οργάνωση από μικροτσούτσουνους στην Ελληνική Βουλή.

Μετά από τόσα χρόνια άρνησης και με μεγάλη μου λύπη αναγκάζομαι κι εγώ να πω: ίδιοι είναι όλοι τους! Μακιαβελικοί ηλίθιοι. Και με το «όλοι ΤΟΥΣ» σαφώς θέτω τον εαυτό μου εναντίον τους. Έτσι γιατί μου βγαίνει κι εμένα ο Φιντέλ!

*******************************************************

Τι θα γίνει εκεί στη ΝΔ, άντε μαζέψτε τους Παττακικούς εκεί μέσα. Αλλά εδώ μιλάμε και για τον απόλυτο ξεπεσμό, να υμνείς και τον πιο βλάκα των βλακών, τον φαλακρό Άβερελ της χούντας, τι να πω …πρέπει να είσαι πολύ Άδωνις.

*******************************************************

Για άλλη μια Παρασκευή, πάντα επίκαιρος και σε πολλά σημεία συμβαδίζοντας με το κείμενο μου, μου κάνει συντροφιά με σκίτσο του ο Θάνος Ραφτόπουλος.

*******************************************************

Στη φωτογραφία τα μακιαβελάκια παίζουν!

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!