2. Με δεδομένο ότι ο ισχύων εκλογικός νόμος έχει γίνει για να
ενισχύονται μονοκομματικές κυβερνήσεις και λαμβάνοντας υπόψιν ότι η
εντολή του λαού μπορεί να μην είναι για αυτοδυναμία, κρίνετε σκόπιμο να
υπάρξει κάποια αλλαγή στο μπόνους των πενήντα εδρών για τον πρώτο;
Λ.Α.: Πράγματι, με βάση τα έως τώρα δεδομένα, οι προβλέψεις – ακόμα και οι πιο αισιόδοξες – δεν δίνουν αυτοδυναμία σε κανένα κόμμα. Βάσει αυτού, ο εκλογικός νόμος Παυλόπουλου, που προβλέπει «πριμοδότηση» 50 εδρών στο πρώτο κόμμα, έχει βασικές αδυναμίες, καθώς είναι σαφές πως ο νομοθέτης δεν προέβλεψε αυτή την πιθανότητα. Δεν μπορεί ένα κόμμα που έχει λάβει λιγότερο από το 30% του εκλογικού σώματος να απολαμβάνει το σύνολο των 50 εδρών που προβλέπει ο νέος εκλογικός νόμος, ως μπόνους για το σχηματισμό κυβέρνησης. Αν μάλιστα λάβουμε υπόψη μας ότι κατά πάσα πιθανότητα θα έχουμε και πάλι μία κυβέρνηση συνεργασίας (την οποία και εύχομαι θα μου επιτρέψετε να πω, καθώς μόνο μία τέτοια κυβέρνηση θα έχει την πολιτική δύναμη να αντιμετωπίσει τη σφοδρότητα της κρίσης), τότε το πρώτο κόμμα θα διαπραγματευτεί από πλεονεκτική θέση, με κίνδυνο να τιναχτεί το όλο εγχείρημα στον αέρα. Οι 50 επιπλέον αυτές έδρες θα πρέπει να κατανεμηθούν ισομερώς με απλή αναλογική.
3. Πολλοί υποστηρίζουν ότι φθάσαμε στο τέλος του πολιτικού
συστήματος, όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά τη μεταπολίτευση. Τί θα
μπορούσε να οδηγήσει στη μετάβαση σε μια νέα και καλύτερη μεταπολίτευση;
Λ.Α.: Ήδη οι πρώτες προβλέψεις μιλούν για μία ασυγκράτητη πτώση του δικομματισμού και όχι αδικαιολόγητα οφείλω να ομολογήσω. Τα παλαιά κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία έφθασαν σήμερα να μην εκφράζουν ιδεολογικά ούτε την ίδια τη βάση τους, ενώ ευθύνονται για πολλές από τις παθογένειες της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, που μας έφεραν δυστυχώς στην σημερινή πολιτική και οικονομική κρίση. Το παλαιό πολιτικό σύστημα ήταν εξαρτημένο από συμφέροντα και πελατειακές και συντεχνιακές σχέσεις και απώλεσε τη σχέση εμπιστοσύνης του με τον πολίτη, αλλά και την αξιοπιστία του. Νομοτελειακά, οι πολίτες δημιούργησαν ρωγμές στα άλλοτε κραταιά κόμματα και είμαι βέβαιος ότι αυτή η κρίση του δικομματισμού θα εκφραστεί και στις κάλπες. Νέες υγιείς πολιτικές δυνάμεις θα μπουν δυναμικά στο πολιτικό σκηνικό και θα αποκαταστήσουν την χαμένη πολιτική αξιοπιστία με ειλικρίνεια, αλλά και προτάσεις και λύσεις για έξοδο της χώρας από την κρίση.
4. Πιστεύετε ότι τα στρατόπεδα υποδοχής μεταναστών είναι η
καλύτερη λύση για το μεταναστευτικό; Τι άλλα μέτρα πρέπει να ληφθούν;
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για να αποτραπεί το έργο εκείνων που
εκμεταλλεύονται τους μετανάστες μεταφέροντάς τους στη χώρα μας
ανενόχλητοι;
Λ.Α.: Το ζήτημα πρέπει να αντιμετωπισθεί συνολικά και όχι μονομερώς. Δεν γίνεται με κινήσεις – πυροτεχνήματα και μάλιστα εν μέσω άτυπης προεκλογικής περιόδου, να επιχειρείται λύση ενός από τα πιο κρίσιμα κοινωνικά ζητήματα αυτή τη στιγμή. Πρέπει να σχεδιαστεί μία ολοκληρωμένη μεταναστευτική πολιτική που να λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους: είσοδος μεταναστών και διαχωρισμός των παρανόμων με των προσφύγων, παραμονή και άσυλο ή απέλαση. Τα κέντρα υποδοχής μπορούν να λειτουργήσουν ως ένας κρίκος αυτής της αλυσίδας, φυσικά με τον απαραίτητο σχεδιασμό και προγραμματισμό. Σίγουρα σε κάποιες περιπτώσεις θα απαιτείται απέλαση και προώθηση συμφωνιών επαναπατρισμού για τους λαθρομετανάστες. Πρέπει επιτέλους να επενδύσουμε στην αυστηρή φύλαξη των συνόρων μας, αλλά και να απαιτήσουμε από την Ευρώπη να βοηθήσει σε αυτό, καθώς τα σύνορά μας είναι και σύνορα της Ε.Ε.
