ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
«Ο κιοτής»
Πληροφορήθηκαν εκ φήμης,
ότι στο ύψος των περιστάσεων,
με αίσθημα ευθύνης και
πέραν πολλών του ενστάσεων,
παρουσιάστηκε εις τον στρατό,
και …εσίγησεν κατόπιν,
και εσίγησε την ώρα εκείνη,
και δικαιολογήθηκε κατόπιν
και ειδικά σε κείνη,
-πατρίδα την ελέγανε-
πως για όλα έφταιγε η στιγμή,
που ουδε στιγμή δεν γεύτηκε
της ευμένειας της,
της τύχης που ανέμενε,
της βολικής φτιαξιάς της.
Την ώρα της μάχης κιότεψε,
στη λαίλαπα εφοβήθη,
πως κάποια σφαίρα ελάθεψε,
πως το κορμί του εβλήθη,
και εβάφη πορφυρόχρωμο,
η λιπαρή του σάρκα.
Τι που κάψιμο δεν ένιωσε,
μπας κι είχε δοκιμάσει,
να ξέρει πως είναι μια πληγή…
Μη βρέξει και μη στάξει
τον είχανε, για κανακάρη δείγμα,
δεν ήξερε από αντάρα και καπνιά
τη λεβεντιά ακουστά από ποίημα.
…Κι αυτό ελέγχεται.
Άστραφτε και βρόνταγε και
…κλάμα ο λαπαδιάρης,
έψαχνε …σκήτη να κρυφτεί
να κάνει το κουφάρι,
μην τον ανακαλύψουν.
Ήτανε όμως ίσιωμα
και πουθενά κρυψώνα,
και ήτανε και οι συνάδελφοι
που πέφτανε σαν τα πουλιά στο χώμα,
θυσία που εγίνονταν για τη γλυκειά πατρίδα.
Τι ντροπή ήταν αυτή και πως να τη βαστούσε,
αν γλύτωνε τι θάλεγε στους συγγενείς και φίλους,
πως ήταν άμαθος, δειλός, εγωιστικό τομάρι
ή που θα τους φλόμωνε με των ψέματων σπίλους;
Αυτός της λεβεντιάς καμάρι,
αυτός που μόνος γλύτωσε
από την αγαθή την τύχη,
που σκέπασε το σώμα του
αυτό του σκοτωμένου,
που έγινε ασπίδα απόρθητη..
του φίλου του το σώμα,
που πολεμούσανε μαζί.
Από τους φίλους να κρυφτείς, και μια και δυό και δέκα,
μα στην πατρίδα τι θα πεις, πως φέρθηκες μπεμπέκα,
και τα κανες από τον φόβο σου στην λάθος ώρα,
λες και ήτανε διάρροια της αντρειάς σου η φόρα,
και σκόρπισε και λέρωσε αντί να αρωματίσει
με άνθος γενναιοψυχιάς το σώμα της πατρίδας…
Κι εκεί που έτρεχε ίδρωτας από παντού,
ο καλός Θεός τον ξύπνησε.
Έβλεπε όνειρο κακό,
πως μονάκριβος από τη μάχη εγλύτωσε,
να τυραγνιέται όσο ζει, για τη λιποψυχιά του.
