Αυτά σε ό,τι αφορά τη ΝΔ. Γιατί σε εθνικό επίπεδο ο Κώστας Καραμανλής, με την εμπειρία, τις γνώσεις και το κύρος που διαθέτει, αποτελεί ένα μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο, που πολλοί, η πλειονότητα των Ελλήνων αναγνωρίζει την αξία του, αλλά όλοι επίσης γνωρίζουμε ότι αν κληθεί και πάλι να κυβερνήσει θα έχει προηγηθεί μια εθνική καταστροφή ή ένα πολιτικό αδιέξοδο και η επιστροφή του θα στοχεύει στο να αποφευχθεί η εθνική καταστροφή. Συνεπώς όσο και αν ο λαός τον αγαπά και αναγνωρίζει την αξία του, παράλληλα εύχεται οι πολιτικές συνθήκες να εξελιχθούν ομαλά ώστε να μη καταστεί αναγκαία η επιστροφή του στην εξουσία.

Όλο αυτό μπορεί να φαντάζει σχήμα οξύμωρο αλλά αποτελεί πραγματικότητα. Ο Κώστας Καραμανλής αποτελεί εθνικό κεφάλαιο και ως εθνικό κεφάλαιο ο καθένας που ασχολείται με την πολιτική έχει χρέος να το προφυλάξει.

Το ερώτημα είναι αν αυτό πράττουν όσοι αναμιγνύουν το όνομά του στην εσωκομματική διαμάχη στη ΝΔ.

Κι ένα ακόμα ερώτημα που προκύπτει είναι αν ένα πολιτικό και εθνικό κεφάλαιο, όπως ο Κώστας Καραμανλής, ένα πρόσωπο που με την παρουσία και τη στάση του, μέχρι σήμερα εγγυάται την ενότητα της ΝΔ, έχει δικαίωμα να έχει προσωπικές προτιμήσεις.

Τα δύο ερωτήματα είναι αλληλένδετα.

Αλλά για να φτάσουμε στην απάντηση του πρώτου που ενδιαφέρει το σύνολο, ας δώσουμε απάντηση στο δεύτερο που αφορά στο μέρος του πολιτικού συστήματος.

Όχι. Ένα πρόσωπο που εγγυάται την ενότητα του κόμματος δεν έχει δικαίωμα να εκφραστεί υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου, γιατί έτσι γίνεται μέρος του προβλήματος.

Η συμπαράταξη, σύμφωνα με τα λεγόμενα διαφόρων συνεργατών νυν ή πρώην, με έναν εκ των υποψηφίων ο οποίος στην καλύτερη περίπτωση θα λάβει το 50% συν μία ψήφο για να εκλεγεί αρχηγός , θα στρέψει, μοιραία εναντίον του το υπόλοιπο 50% που θα συγκεντρώσουν οι λοιποί υποψήφιοι. Υπάρχει άραγε λόγος να συμβεί κάτι τέτοιο; Και αν οι κινήσεις των υπολοίπων υποψηφίων ή ενός εξ αυτών διαταράξουν την ενότητα του κόμματος πώς είναι δυνατόν να παίξει το ρόλο του εγγυητή της ενότητας εκείνος που θα έχει εμφανισθεί ως «κομματάρχης» του άλφα ή του βήτα υποψηφίου;

Και κάτι ακόμα: Αν ο υποψήφιος που φέρεται ότι στηρίζει, τελικώς χάσει τις εκλογές, τότε ο Καραμανλής δεν θα έχει παρασυρθεί σε μια οδυνηρή προσωπική ήττα; Δεν θα έχει χάσει την αίγλη και τη δύναμή του μέσα στην παράταξη; Πώς θα μπορεί ως εκπρόσωπος και υποστηρικτής ενός ηττημένου να εγγυηθεί την ενότητα; Δεν θα είναι πλήγμα για την αξιοπιστία, την ακτινοβολία και την προσωπικότητά του η βάση της παράταξης να μην ακολουθεί τον πρόεδρο της καρδιάς της;

Ανάλογες επιπτώσεις θα έχει και στην αξιοπιστία του Κώστα Καραμανλή μια επιλογή υπέρ ενός εκ των υποψηφίων και σε εθνικό επίπεδο.

Ένα πρόσωπο πληγωμένο από τα εσωκομματικά, που έγινε μέρος μιας εσωκομματικής κρίσης, που ενθουσίασε με την επιλογή του το 50% του κόμματός του και απογοήτευσε το υπόλοιπο 50% πώς θα μπορέσει να εμπνεύσει το σύνολο του λαού; Πώς θα εμπιστευθούν τις επιλογές του οι λοιποί Έλληνες όταν δεν τις εμπιστεύεται το σύνολο των ψηφοφόρων του κόμματός του;

Το να τοποθετείται ή να φέρεται ότι τοποθετείται, υπέρ του ενός ή του άλλου υποψηφίου ένα πρόσωπο που αποτελεί εθνικό κεφάλαιο, όπως ο Κώστας Καραμανλής κάνει κακό, από κάθε πλευρά, και στον ίδιο και στη ΝΔ, αλλά και στη χώρα. Και η ΝΔ είτε του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, είτε του Κυριάκου Μητσοτάκη, είτε του Απόστολου Τζιτζικώστα, είτε του Άδωνη Γεωργιάδη, αλλά κυρίως η ΝΔ όλων μας, χρειάζεται αλώβητο τον Κώστα Καραμανλή, ως εθνική εφεδρεία και όχι ως μέρος της κρίσης που μαστίζει από τον Γενάρη πέρσι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτό ας το καταλάβουν καλά όσοι εμπλέκουν ή επιχειρούν να εμπλέξουν το όνομα του Καραμανλή στα προσωπικά τους σχέδια. Ας καταλάβουν και οι τέσσερις υποψήφιοι πρώτον, ότι η ΝΔ δεν χρειάζεται αρχηγό με δανεικό όνομα και δεύτερον, ότι οφείλουν με τη στάση τους να διαφυλάξουν, για εθνικούς λόγους, ακέραιο το όνομα του Κώστα Καραμανλή.