ένα διήγημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Δεν υπήρχε κουβέντα που να μην την έκανε … μπακλαβά.
Την τεμάχιζε με τις παρεμβάσεις του σε όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσε, την πασπάλιζε με κάποιες λεπτομέρειες εν είδει φιστικιού Αιγίνης και τη σέρβιρε μετά στους συνδαιτυμόνες του. (Ειρήσθω εν παρόδω, οι κουβέντες γίνονταν πάντα σε τραπέζι με φαγητό και κρασί ή μπύρες, αναλόγως). Με τη διαφορά ότι οι αποδέκτες του εν λόγω μπακλαβά είχαν εν τω μεταξύ ήδη δοκιμάσει και άλλα κομμάτια του και είχαν κατά τη λαϊκή έκφραση «γκώσει».
Αυτή ήταν η αιτία που το όνομα Παρασκευάς, πήγε κάποια στιγμή για απόσυρση και αντικαταστάθηκε από το σκωπτικό, αν όχι ειρωνικό παρανόμι, ο «ειρήσθω εν παρόδω».
Δεν ήταν γραφικός ο Παρασκευάς. Θα έλεγε κανείς απλά ότι ήταν ελαφρώς ιδιόρρυθμος, μια φύση δοτική, που άνθιζε όμως και χλώμιαζε πολλάκις στη διάρκεια των συναναστροφών του. Επίσης ήταν άνθρωπος που διέθετε πνεύμα φιλέρευνο και αρκούντως σχολαστικό σε θέματα τάξης, χαρακτηριστικό ανθρώπου, που κατατρύχετο από το σύνδρομο τού δημοσιογράφου, που συγκεντρώνει αρχεία και ντοκουμέντα από όπου μπορεί, έντυπα ή ηλεκτρονικά.
Εξ’ αιτίας πάντως αυτής του της ιδιαιτερότητας, είχε διαρκώς διαθέσιμο έναν … δικό του «προϋπολογισμό» για το τι μέλλει γενέσθαι, εκμαιεύοντας από τα αρχεία του συμπεράσματα δικής του κοπής, πασπαλισμένα με τους ανάλογους πίνακες και τους σχετικούς αριθμούς. Έτσι με τη φυσιγγιοθήκη γεμάτη και τα γκάζια πατημένα, είχε πάντα ετοιμότητα εκρηξιγενούς πολιτευτή, οπλισμένου μάλιστα με την σύμπλοκη ικανότητα να αποσυντονίζει κάθε έτερον ομιλητή.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι σκέψεις τής ομήγυρης να φέρνουν βόλτες εδώ και κει, χωρίς να προλαβαίνουν να συντεθούν και έτσι να πεθαίνουν αγονιμοποίητες.
Ο Παρασκευάς πάντα τεκμηρίωνε, αλλά συνήθως στο … επόμενο θέμα, που όταν το έφθανε ασθμαίνουσα η παρέα, αποτελούσε ήδη παρελθόν, αφού στη θέση του είχε εγκατασταθεί άλλο, κάποιο καινούριο δικό του.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, όχι άδικα – με το σπαθί των παρεμβολών του δηλαδή – είχε αποκτήσει τον αντιπροσωπευτικότατον τίτλον, ο «ειρήσθω εν παρόδω».
Κατά τα άλλα ο Παρασκευάς ήταν ένας άνθρωπος, όπου όλα πάνω του ήταν αυτό που λένε … εκ προμελέτης. Ο συνδυασμός στα ρούχα του και στα αξεσουάρ τους, η άψογη κόμμωση, το μούσι σε αυστηρά επιλεγμένο ανάστημα, τα πρεσβυωπικά γυαλιά του με το μαντηλάκι τους στην καλοδιατηρημένη θήκη τους, όλα μα όλα είχαν μια δικής του κοπής τάξη. Δεν ίσχυε το ίδιο ακριβώς με τις κουβέντες του.
Ο «ειρήσθω εν παρόδω» παρ’ όλα αυτά δεν ήταν μπαρουφολόγος. Κάθε άλλο. Συνήθως τα προϊόντα ενημέρωσης που μετέφερε ήταν από έγκυρα πρακτορεία ειδήσεων και πολλά εξ’ αυτών θα μπορούσε να είναι πυρήνες άλλων συζητήσεων. Όμως η επιλογή του να τα παραθέτει «όλα εδώ και τώρα» δημιουργούσε πιο πολύ σύγχυση παρά εξυπηρέτηση στο θέμα της συζήτησης. Μια σύγχυση που εξανάγκαζε τους συνομιλητές του –καθένα με την ιδιοσυγκρασία του- , άλλον στην παραίτηση και τη σιωπή, άλλον στην απέλπιδα τελευταία επέλαση και άλλον στην δια βοής επικράτηση, κάτι που βάραινε έτι περαιτέρω τη διαλεκτική πυρκαγιά και δημιουργούσε νέες εστίες εντάσεων. Ήταν η στιγμή που η αρχική σπίθα φούντωνε για τα καλά και γινόταν φωτιά, που τη βουρλίζει ο άνεμος και τη θεριεύει, όσο που να κατασπαράξει ό,τι μπορεί.
Μια τυπική συγκέντρωση φίλων ήταν και η χθεσινή και η περιγραφή της πιστή μεταφορά των όσων διεμείφθησαν.
Ο «ειρήσθω εν παρόδω» σε μια προσπάθεια να κατανοηθεί η συνέπεια και τα παρεπόμενα τού Brexit στη διεθνή σκακιέρα, παρουσίασε αιφνιδιαστικά στο τραπέζι, τον προϋπολογισμό που μόλις είχε καταθέσει το υπουργείο οικονομικών της …Ελλάδος. Σκεφθήκαμε όλοι, ότι το πράγμα είχε «ζουμί» και καθόλου άσχετο δεν ήταν με την κουβέντα. Άλλωστε στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία που ζούμε, όλα συνδέονται και με κάποια μορφή συγγενεύουν μεταξύ τους.
Απλώσαμε λοιπόν τα αυτιά μας, τεντώσαμε τα μάτια μας και περιμέναμε να ακούσουμε από τα χείλη του τη σχέση που είχε αναστήσει.
Πράγματι, μετά από ένα πεντάλεπτο μονόλογο κι ενώ η υπομονή όλων άρχιζε πάλι να πιάνει πάτο, αφού προηγουμένως –πολύ χοντρικά εννοείται- μας είχε ενημερώσει για κάποιες συντεταγμένες τού προϋπολογισμού, διαισθανόμενος κι ο ίδιος ίσως, ότι κάπως έπρεπε να φθάσει στο προκείμενο, γύρισε με ουδέτερο βλέμμα προς έναν της παρέας δίπλα του και τον ρώτησε σαν να έχασε τον χωροχρονικό προσανατολισμό του…
«Αλήθεια, η γυναίκα σου τι κάνει;» Υπήρχε άραγε πιο ζωντανή αναπαράσταση του «απορία ψάλτου, βηξ»; Μείναμε όλοι άλαλοι για μία ακόμη φορά. Πεπεισμένοι ωστόσο περίσσεια και για το δίκιο της απόφασής μας για την όψιμη ονοματοδότηση του «ειρήσθω εν παρόδω», κατά κόσμον Παρασκευά.
