γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Για τον μερικό ανασχηματισμό γράφτηκαν πάρα πολλά. Το αστείο της υπόθεσης όμως έγκειται στο γεγονός πως αναζητούν σημεία σύγκλισης και συνεννόησης σε εκείνους που κατηγορούσαν ως μερκελιστές και προδότες, όταν οι ίδιοι αποτέλεσαν το απόλυτο μνημονιακό εργαλείο.
Τόσο τα νεοεισερχόμενα, δεξιά και αριστερά απολειφάδια, όσο και κύρια τα παλιά στελέχη της κυβέρνησης, αποδέχτηκαν και πραγματοποίησαν τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες θέσεις στην οικονομία και την κοινωνία. Το θέατρο της συναίνεσης και της συστράτευσης είναι εδώ.
Με τα φίλτρα της εξαπάτησης ξεγλιστρούν από την σκόπελο της αλήθειας, προσφέροντας μια ανέφικτη πραγματικότητα, επιδιώκοντας να καθυποτάξουν τη στρεβλωμένη αυτοεκτίμηση των πολιτών. Ένα λαό πολιτικά και οικονομικά αμόρφωτο και ανώριμο, που χόρευε στο Σύνταγμα υπό τις μπουρδολογίες των λογής βαρουφακιάδων.
Η εγγενής αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, καθιστά το ζήτημα πολύπλευρο, ενώ είναι φανερό πως μια χώρα εάν θέλει να ευημερήσει θα πρέπει να επενδύσει στον ορθολογισμό. Διότι ενίοτε οι πολίτες ρέπουν σε παραδοξολογίες και σε συνωμοσιολογίες, με μεταφυσικά και φαντασιακά φορτία απειλής, παραβλέποντας την πραγματικότητα. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού μεγαλωμένο με προφητείες, τον μαρμαρωμένο βασιλιά, το ξανθό γένος και τις αερολογίες της Αριστεράς, βρίσκεται σε κατάσταση απάθειας. Λαός, ελίτ και πνευματικός κόσμος εφευρίσκουν συνωμοσιολογίες πιστεύοντας εύκολες λύσεις και πεισματικά αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Χαριεντίζονται και αναζητούν ένα μεταφυσικό πεπρωμένο. Έναν ανύπαρκτο τρίτο δρόμο.
Γι’ αυτό και οι λογής μπουφόνοι, συνεπικουρούμενοι από τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα, θα εντοπίζονται σε κάθε πεδίο· στο δρόμο, στη λογοτεχνία, στην πολιτική, στην κυβέρνηση, αλλά θα κοστίζουν πολύ ακριβά. Η υποκρισία, ο τακτικισμός και ο απαράμιλλος καιροσκοπισμός των κυβερνώντων θυσιάζει τα πάντα στο βωμό της εξουσίας, στο δημόσιο αξίωμα, στο βόλεμα χωρίς αιδώ σε αρχές ή ιδεολογίες. Περσόνες άλλης εποχής, νοσταλγοί της επίπλαστης ευμάρειας και της φαντασιακής αθωότητας. Για τους πολίτες πλέον είναι εντελώς αδιάφοροι, “καθότι τὸν γόμον αυτών ουδεὶς αγοράζει ουκέτι” (Απ.18.11), διότι είναι γόμος εξαπάτησης και ψεύδους. Όσες παροχές και να τάξουν παραμένουν ανυπόληπτοι. Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που οδήγησε στο 3ο μνημόνιο είναι νωπό. Το κρισιμότερο όμως είναι πως άνθρωποι υπεροπτικοί, εγωπαθής και αλαζόνες, γίνονται επικίνδυνοι για την ίδια την χώρα.
