γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Όταν άκουσα ότι ο φόρος στα πρώτα 10000€ θα πάει από το 22% στο 9% έμεινα άγαλμα και κοιτούσα την τηλεόραση. Συμπέρανα ότι μάλλον άκουσα κάτι λάθος και συνέχισα να ασχολούμαι με το νεοαποκτηθέν κουτάβι και τη μπέμπα που προσπαθεί να του διδάξει ελληνορωμαϊκή. Λίγες ώρες μετά, αφού όλα τα μωρά κοιμήθηκαν, κατάλαβα ότι όντως σωστά άκουσα και πράγματι με αφορούσε. Δεν θα ξανατύχει λοιπόν να πρέπει να δώσω στο κράτος περισσότερα από όσα θα βγάλω μέσα σε έναν χρόνο. Ουάου, που θα έλεγε και ο Γιάνης.
Μπορεί να ακούγομαι λίγο κυνικός, αλλά αυτή η κίνηση ήταν κάτι το απολύτως απαραίτητο. Ή η κυβέρνηση θα μείωνε δραστικά τους φόρους, ή θα έπρεπε να αποδέχεται ως έξοδα και όλα τα προσωπικά μας έξοδα, όπως γίνεται σε χώρες του εξωτερικού με πολύ υψηλή φορολογία. Αφού λοιπόν δεν είναι διατεθειμένοι να μετράνε οι πάνες της μπέμπας ως έξοδα για την επιχείρηση, ήταν μονόδρομος η μείωση της φορολογίας.
Για όσους δεν έχουν κάποιον επαγγελματία μαζόχα ελεύθερο επαγγελματία στο κοντινό τους περιβάλλον, επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πολύ σύντομα το παράδοξο που ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Ξεκινάμε από το ότι δεν έχουμε αφορολόγητο. Αν βγάλω 1 ευρώ, φορολογείται αυτό το 1 ευρώ. Επίσης πρέπει να δώσω και ολόκληρο τον φόρο για του χρόνου, αφού υπάρχει προκαταβολή φόρου 100%. Επίσης, αν θέλω να είμαι ασφαλισμένος και να πάρω κάποια στιγμή σύνταξη (γελάστε ελεύθερα) θα πρέπει να δώσω ποσοστό από τα χρήματα που έβαλα στο ταμείο μου –τα έσοδα· όχι τα κέρδη όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, αλλά τα έσοδα!- ξεκινώντας με ένα ποσό πλαφόν κάθε μήνα. Επίσης υπάρχουν και διάφορα άλλα έξοδα, όπως το τέλος επιτηδεύματος, το οποίο είναι όσο παράλογο ακούγεται. Και υπάρχει και ένας ΦΠΑ τον οποίο υποτίθεται ότι θα πρέπει να αποδίδουμε απευθείας στο κράτος και τον οποίο καταλήγουμε οι περισσότεροι να ξοδεύουμε στην προσπάθειά μας να βγάλουμε τον μήνα. Κάπως έτσι καταλήγουμε περισσότεροι από τους μισούς ελεύθερους επαγγελματίες να έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο.
Όταν λοιπόν η προηγούμενη και αυτή η κυβέρνηση προσπάθησαν να μας βοηθήσουν να ρυθμίσουμε αυτές τις οφειλές μας με την περίφημη «ρύθμιση των 120 δόσεων», πολλοί από εμάς πεθάναμε στο γέλιο. Η ρύθμιση αυτή προβλέπει να δίνεις κάποια χρήματα κάθε μήνα στο δημόσιο, ώστε κάποια στιγμή να καταφέρεις να ξεπληρώσεις τις οφειλές σου προς αυτό. Για να μείνεις όμως μέσα στη ρύθμιση θα πρέπει να πληρώνεις τις τρέχουσες οφειλές. Με άλλα λόγια, αποκτήσαμε χρέος επειδή είχαμε παρανοϊκούς φόρους και μας έδωσαν τρόπο να ρυθμίσουμε το χρέος διατηρώντας τους φόρους στα ίδια παρανοϊκά επίπεδα, επειδή αυτό υποτίθεται ότι κάπως θα βοηθούσε. Καταλάβατε γιατί πεθάναμε στα γέλια;
Τώρα όμως, με μειώσεις στη φορολογία, μπορούμε να αρχίσουμε να ελπίζουμε ότι ίσως κάποια στιγμή ξεχρεώσουμε. Αυτή η αλλαγούλα από το 22% στο 9% σημαίνει ότι για όσους πέρασαν τα 10000€ μέσα στον χρόνο ο φόρος του χρόνου θα είναι μειωμένος κατά 1300€. Μαζί με την προκαταβολή του φόρου που είναι 100% πάμε στα 2600€ λιγότερα σε φόρους. Για έναν άνθρωπο που βγάζει 10000€ τον χρόνο, είναι τεράστιο ποσό, αλλά δεν λύνει τα προβλήματά του.
Σίγουρα βοηθάει ο χαμηλότερος ΕΝΦΙΑ, οι καλύτερες 120 δόσεις, η αγορά που κινείται λίγο παραπάνω και θα βοηθήσουν η μείωση του ΦΠΑ και η κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος. Αλλά δεν λύνουν τα προβλήματά μας. Βλέπετε, εγώ φορολογικά ξέφυγα όταν ήρθε στη ζωή μας η μπέμπα. Μπορούσα κουτσά-στραβά να πληρώνω τις οφειλές μου στο κράτος, ακόμα και αν χρειάστηκε κάποιες φορές να βοηθήσει η σύζυγος. Όταν όμως ήρθε το παιδί αμέσως μειώθηκαν οι ώρες που μπορούσα να δουλεύω, μαζί μειώθηκαν οι δουλειές που μπορούσα να αναλάβω, μειώθηκαν και τα έσοδα ενώ ήρθε μια χαριτωμένη οικονομική μαύρη τρύπα με έξοδα που σε καμία περίπτωση δεν περίμενα και ας με είχαν προειδοποιήσει πολλά άτομα χασκογελώντας.
Όταν λοιπόν έγινα γονιός, πώς με βοήθησε το κράτος; Αν αύριο αρρωστήσω και μείνω κανα μήνα στο νοσοκομείο, πώς θα με βοηθήσει το κράτος; Θα μου δώσει αναρρωτική; Από ποιον εργοδότη; Από εμένα στον εαυτό μου; Όχι βέβαια. Κανονικά θα συνεχίσουν να τρέχουν οι οφειλές και τα χρέη μου, ακόμα και αν δεν είμαι σε θέση να δουλέψω. Κανονικά θα πρέπει να πληρώσω τις εισφορές μου στο ταμείο, τον φόρο και το τέλος επιτηδεύματος ακόμα και αν είμαι σε κώμα. Αν μάλιστα έχω και καμιά ρύθμιση οφειλών, τότε κρίμα γιατί μάλλον θα χάσω την προθεσμία για τη δόση μου και θα με πετάξει έξω.
Μιλάμε για υπογεννητικότητα και για 2000€ ανά παιδί –και πολύ σωστά κατά την άποψή μου- αλλά τι γίνεται με τις γυναίκες ελεύθερες επαγγελματίες; Αν για παράδειγμα κάποια μείνει έγκυος, τη βοηθάει κάπως το κράτος σε αυτή τη δύσκολη περίοδο; Όχι. Πιθανότατα θα της κάνει κατάσχεση στους λογαριασμούς της ή θα στείλει δικαστικούς αντιπροσώπους στους πελάτες της ζητώντας χρήματα από την επόμενη πληρωμή.
Δεν έχει λυθεί ακόμα τίποτα για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Ναι, κάνουμε βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν έχουμε καν πλησιάσει εκεί που θα έπρεπε να βρισκόμαστε. Σε μία χώρα που η οικονομία βασίζεται σε εξαγωγές και τουρισμό, δηλαδή σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες, το λογικό θα ήταν να προσπαθούμε να προστατέψουμε αυτούς στους οποίους βασίζεται όλη η οικονομίας μας. Αλλά είπαμε, λογική και Ελλάδα σπάνια συμβαδίζουν.
Ειλικρινά τρελάθηκα όταν κατάλαβα πόση διαφορά θα κάνουν στη ζωή της οικογένειάς μου αυτές οι μικρές αλλαγές σε νουμεράκια, αυτό το 22 που θα γίνει 9. Καθόμουν και διάβαζα ξανά και ξανά την ίδια παράγραφο, έκανα υπολογισμούς και δεν το πίστευα. Αλλά όσο όλοι οι υπόλοιποι έχουν δικαίωμα στην γέννα ή την αρρώστια και εμείς όχι, όσο θα υπάρχει πιθανότητα να κατασχέσουν τον λογαριασμό μιας λεχώνας και όσο θα πρέπει να δουλεύουμε ακόμα και με το ένα πόδι στον τάφο για να μη χάσουμε μια ρημαδορύθμιση, θα παραμένουμε πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
