γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Αυτό ήταν, φτου ελευθερία! Από εδώ και πέρα έρχονται καινούργιες μέρες, αλλαγμένες προς το καλύτερο. Θα γεμίσουν τα μπατζάκια μας λεφτά και θα πάμε «ούλοι» διακοπές όπως έλεγε και ο Ογκουνσότο, διακοπές όμως στις Μαλδίβες και στις Μπαχάμες. Όλα αυτά δώρα από την κυβέρνηση για το τέλος των μνημονίων.
Καταλάβατε το τέλος των μνημονίων; Κανένας δεν μας είχε προϊδεάσει για το τέλος και για το πως θα πρέπει να το φανταζόμαστε. Θα επιστρέφαμε στις κακές παλαιές συνήθειες του υπέρογκου δανεισμού από τις τράπεζες, θα επιστρέφαμε στα δανεικά, θα γεμίζαμε τους δρόμους με υπερπολυτελή αυτοκίνητα, θα είχαν όλοι οι Έλληνες ένα εξοχικό όπως την δεκαετία του ‘80; Αυτή ήταν μία πολύ ωραία επίπλαστη ευημερία που κάποτε θα έσκαγε, αλλά εάν το έλεγες θα σε περνούσαν για τρελό και θα σε θεωρούσαν Κομμουνιστή.
Κάπως έτσι μάλλον οι Έλληνες φαντάζονταν το τέλος των μνημονίων, αλλά δεν είναι έτσι και καλό είναι όλες αυτές τις κακές συνήθειες και παθογένειες να τις αφήσουμε πίσω μας και να κοιτάξουμε μπροστά.
Ο απολογισμός της δεκαετίας δεν είναι όπως θα θέλαμε να είναι. Τα μνημόνια δεν έφεραν την κρίση όπως προσπάθησαν να μας πείσουν κάποιοι. Αλλά η κρίση έφερε το μνημόνιο. 2008 προς 2009 ο Αλογοσκούφης έχει διαγνώσει το πρόβλημα, το αναφέρει στον Καραμανλή, αλλά ο πρωθυπουργός επειδή πιεζόταν πολύ από το κόμμα του δεν άντεξε να περάσει μερικά μέτρα που είχε προτείνει. Ο Παπανδρέου δεν συναινούσε, γιατί ήθελε να γίνει πρωθυπουργός και όλα τινάχτηκαν στον αέρα. Κανείς δεν ξέρει εάν είχαμε πάρει τότε μέτρα πως θα ήμασταν σήμερα. Με τα εάν δεν γράφεται ιστορία.
Το 2010 έρχεται στην εξουσία ο Παπανδρέου με το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν», δίνει το επίδομα και τα spreads τινάζονται στον αέρα. Τότε είναι που οι Ευρωπαίοι κατάλαβαν ότι κάτι δεν πάει καλά και ψάχνουν να δουν τους δείκτες της οικονομίας της Ελλάδας. Τότε ο Τρισέ σε διαδοχικά Eurogroup λέει ότι εδώ και χρόνια δεν πάνε καλά. Ιανουάριος 2010 οι δημοσιογράφοι κυνηγάνε τον Παπανδρέου στις σκάλες του Νταβός. Σε μία κουζίνα του Νταβός Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου συζητάνε για την εκδοχή η Ελλάδα να ζητήσει βοήθεια από το ΔΝΤ, ο Στρος Καν τους δείχνει να τα πουν με την Ευρώπη. Ενώ οι συνομιλίες με την Ευρώπη δεν έβγαιναν κάπου και ενώ πλησίαζε η αποπληρωμή ενός μεγάλου ομολόγου, η Γερμανία και η κ. Μέρκελ αποφασίζει την συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα. Ο Σόιμπλε ήταν στην αρχή αντίθετος με αυτήν την θέση και την εξέλιξη.
Με τα πολλά φτάνουμε 23 Απριλίου 2010, ο Παπανδρέου ανακοινώνει την έναρξη του μηχανισμού στήριξης στην Ελλάδα. Αυτό ήταν η αρχή. Τα πρώτα μέτρα περνάνε 5 Μαΐου και μετά αρχίζουν οι δυσκολίες για την κυβέρνηση Παπανδρέου. Φτάνουμε μέχρι και το δραματικό βράδυ στις Κάννες που ο Παπανδρέου ανακοινώνει σε Μέρκελ και Σαρκοζί την απόφασή του για διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί του λένε το δημοψήφισμα εάν γίνει θα είναι ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο ευρώ. Ήταν το τέλος του Παπανδρέου στην κυβέρνηση.
Ήδη στους δρόμους της Αθήνας έχουν κάνει την εμφάνιση τους οι Αγανακτισμένοι που διαδήλωναν λέγοντας όχι άλλο στα μνημόνια και την λιτότητα και κάποιοι από αυτούς ήταν υποστηρικτές της δραχμής.
Φτάνουμε στην συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ με επικεφαλής τον Λουκά Παπαδήμο. Ο Παπαδήμος κρατάει την Ελλάδα στο Ευρώ.
Φτάνουμε και στην ΝΔ. Η Νέα Δημοκρατία είχε εκλέξει τον Σαμαρά πριν δύο χρόνια που έλεγε ότι ο μνημόνιο είναι μία συνταγή λάθους και έκανε και τα Ζάππεια. Μπορεί σαν πρωθυπουργός να ήταν θετικός, αλλά όταν ήταν στην αντιπολίτευση καβάλησε και ο ίδιος το κύμα του αντιμνημονίου.
Η Νέα Δημοκρατία γίνεται κυβέρνηση τον Ιούνιο του 2012 σε μία εποχή που στην Ελλάδα δεν ήταν τίποτα βέβαιο. Η έξοδος από το ευρώ υπήρχε και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε βγει δεύτερο κόμμα καβαλώντας το κύμα των Αγανακτισμένων.
Η κυβέρνηση Σαμαρά στην αρχή είχε να αντιμετωπίσει την δυσπιστία των θεσμών και του Σόιμπλε. Στην πορεία ο Υπουργός Οικονομικών Στουρνάρας σταθεροποιεί την κατάσταση χάρη στην εργατικότητα που τον διακρίνει. Σιγά-σιγά η αποκατάσταση και μία σχετική ομαλότητα αρχίζει να διαφαίνεται στην άκρη του τούνελ.
Το 2014 η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ πιάνει τους στόχους που είχαν θέσει οι θεσμοί, αλλά δεν κάνουν το χατίρι στον Σαμαρά, γιατί έβλεπαν τον ΣΥΡΙΖΑ να έρχεται και τον θεωρούσαν πιο φιλικό. Αποδεδείχθηκε ότι ήταν λάθος τους.
Και φτάνουμε στο 2015. Στον πιο αλλόκοτο μηχανισμό εξουσίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανεβαίνει στην εξουσία. Όλοι πίστευαν ότι η Αριστερά θα κάνει και θα δημιουργήσει πράγματα και καινοτομίες, αλλά όλα αυτά αποδείχτηκαν φρούδες ελπίδες. Πρώτο επτάμηνο το περάσαμε με Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και Ζωή. Φτάσαμε στο χείλος της αβύσσου, αλλά ο Τσίπρας έκανε ελιγμό στην τελευταία στροφή και έμεινε το καράβι στην σωστή μεριά και δεν βούλιαξε.
Δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο 2015. Ο Τσίπρας τις ξανακερδίζει, έχοντας υπογράψει ένα πολύ βαρύ μνημόνιο. Αποδείχθηκε ότι ακόμη αντέχει. Και εκεί ήταν που ακόμη κάποιοι περίμεναν ότι ο Τσίπρας θα γίνει ρεαλιστής, ορθολογιστής και θα πείσει τους επενδυτές.
Τρεισήμισι χρόνια τώρα όμως δεν έκανε τίποτα από αυτά. Επέλεξε τον διχασμό, τον οξύ λόγο, το ύφος του Πολάκη και του Καρανίκα. Ζεις και πεθαίνεις με τις επιλογές σου.
Μετά από πολλά μέτρα και αβάσταχτα και υψηλή φορολογία φτάσαμε στις 21 Αυγούστου 2018 στο διάγγελμα στην Ιθάκη. Ισχυρός συμβολισμός το Ομηρικό νησί. Μας θυμίζει την δυσκολίες του Οδυσσέα να φτάσει τον προορισμό του από τα Ομηρικά Έπη που μαθαίναμε στο σχολείο.
Το διάγγελμα είχε διχαστικό λόγο, επέρριπτε ευθύνες στους άλλους και όχι στον εαυτό του. Θα περιμέναμε έναν άλλον Τσίπρα πιο φιλικό και πιο συναινετικό για την νέα εποχή, αλλά ο ίδιος επέλεξε πάλι τον δρόμο του διχασμού και της οξύτητας. Ο ίδιος ευαγγελίζεται νέα εποχή, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να εμπνεύσει. Η ηγεσία και οι αυλικοί του έχουν επιλέξει άλλον τόνο.
Μην ξεχνάτε, τώρα αρχίζει το ωραίο. Η καλή Αριστερά των φτωχών, που προστατεύει και δημιουργεί συνθήκες εργασίας, αυτό θα ακούμε τώρα. Μην ξεχνάτε την φράση στο διάγγελμα του πρωθυπουργού ότι «δεν θα αφήσουμε την Ιθάκη στα χέρια των άλλων». Αυτό θυμίζει καθεστώτα Μαδούρου και Τσάβες.
Η πεζή πραγματικότητα δεν κρύβεται.
Οι δανειστές απαλλάχτηκαν από την Ελλάδα, δεν θα μας δανείσουν ξανά όπως παλιά και για αυτούς είναι μία ανακούφιση. Εμείς τώρα θα είμαστε εκτεθειμένοι στις αγορές που θα δίνουν τον τόνο. Το δεκαετές ομόλογο είναι στο 4,5% και το πενταετές στο 3,2%. Όποιος θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα θα πρέπει να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Και τώρα, τι θα γένουμε χωρίς μνημόνια;
Τα μνημόνια τελείωσαν στα χαρτιά, η κρίση όμως;
