γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Η πρωτιά είναι ο διακηρυγμένος στόχος. Όχι τυχαία, η γραμμή των προεδρικών κατατείνει σταθερά στην αποδόμηση των δημοσκοπήσεων και στην ακύρωσης της τεράστιας διαφοράς των ποιοτικών στοιχείων των αρχηγών, προκειμένου για την προσωπική του διασφάλιση. Γιατί ο κατήφορος ξεκίνησε από το περίφημο πρόγραμμα Θεσσαλονίκης το ΄15, όπου απομυθοποιήθηκε όταν κλήθηκε να υλοποιήσει τα «θα» του.
Ένας τραγικός πρωθυπουργός. Μηχανορράφος στις τηλεοπτικές άδειες και στο σκάνδαλο Novartis, κακοήθης υποκριτής στο Μάτι, διεθνιστής με τα ανοιχτά σύνορα και την Ειδομένη, αστοιχείωτος με τα νταούλια, άξεστος στις διεθνείς εμφανίσεις και κύρια αλαζόνας με τις αυταπάτες του στην πλάτη του λαού.
Τα τελευταία χρόνια, η αριστερή δημαγωγία και τα αληθοφανή ψέματα ήταν ευκολότερα από το σχεδιασμό συνεκτικού προγράμματος πολιτικής. Εξαιτίας αυτού ένα μεγάλο διαγενεακό κομμάτι πολιτών αποχώρησε αμετάκλητα από το ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι αν προσπαθεί πλέον να το προσεταιριστεί. Μπορεί λοιπόν για τα όρντινα της Κουμουνδούρου ο διακηρυγμένος στόχος να είναι η εκλογική πρωτιά, όμως ο βραχνάς εστιάζει στο μέγεθος της ήττας που θα ξεκαθαρίσει το τοπίο στο εσωτερικό και θα καθορίσει τη μοίρα του αρχηγού. Γιατί όσο μεγαλύτερη η ήττα, τόσο εντονότερη η αμφισβήτηση, σ΄ ένα καπαρωμένο κατά τα άλλα κόμμα. Δεν εξανδραποδίστηκε ο Αλαβάνος για να καπελώσει ο Σκουρλέτης κι ο Τσακαλώτος. Η προφυλακτική του αρχηγού ξεδιπλώνεται. Προεδρικοί και πασοκογενείς ιχνηλατούν ήδη με σχολαστικότητα και θεωρητική διεισδυτικότητα στη μεσαία τάξη, την απήχηση των προτάσεων, κατεβάζοντας διαρκώς τον πήχη του πολιτικού ορθολογισμού, ενώ παράλληλα αναζητούν τρόπους βελούδινης απομάκρυνσης των ανόητων ιδεολόγων παρασυνάγωγων. Η ουσία είναι το γκουβέρνο κι όχι η ιδεολογία.
Οτιδήποτε λοιπόν δεν αφουγκράζεται το προεδρικό αμοραλιστικό αφήγημα καταδικάζεται χωρίς ενστάσεις, χωρίς αντίλογο και χωρίς ερωτήματα, όπως ο Ρουμπασόφ του Αρθουρ Καίστλερ.
Εις μάτην όμως. Με τις λογής αριστερές τάσεις να δείχνουν προς ώρας αυτοσυγκράτηση, την επομένη της ήττας θα βάλουν ευθέως εναντίον του αποτυχόντα για πολλοστή φορά αρχηγού, αναζητώντας τις ταυτοτικές τους ρίζες. Το ξεκαθάρισμα είναι μονόδρομος. Κατά τον «φαγωθέντα» αντιπρόεδρο της Βουλής επί ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Μητρόπουλο, «διαγραφές και παράδοση της έδρας δεν συνάδουν με το ήθος της Αριστεράς», με αποτέλεσμα ο έμμεσος εξοστρακισμός, κατά τα παράδειγμα της Λαφαζάνιας “Λαϊκής Ενότητας”. Η σύγκρουση εξουσιαστικού πραγματισμού και περιθωριακής καθαρότητας μέλει να κυριαρχήσει την επόμενη της ήττας, προκειμένου μελλοντικά για μια ευρύτερη ευρωπαϊκή κεντροαριστερά. Ξορκίζοντας τον συντροφικό αποδιοπομπαίο τράγο αναζητούν την παρηγοριά στη λαϊκή ετυμηγορία.
