γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Οι γιορτές πέρασαν. Τα λίγα στολισμένα δέντρα που έμειναν μας θυμίζουν πως έφυγε το προηγούμενο έτος, ήρθε ένα νέο και εμείς πρέπει να επανέλθουμε στην καθημερινότητά μας. Είναι εκείνες οι αναθεματισμένες μέρες που ο μέσος άνθρωπος επιστρέφει στο γραφείο του, βλέπει τη δουλειά που συσσωρεύτηκε, βρίζει και -αν είναι γνήσιος Έλληνας- τα παρατάει όλα για να πάει να φτιάξει φραπέ. Όταν όμως επιστρέψει, με τον καφέ στο χέρι, θα δει τί γίνεται γύρω του για πρώτη φορά μετά από ημέρες: τις εξελίξεις στη διαπραγμάτευση με τους θεσμούς, τις προσπάθειες για λύση στο Κυπριακό, την “Αντετοκουνμπιάδα”.
Ακούγοντας τις διάφορες ωδές περί των επιτευγμάτων του Αντετοκούνμπο και τις προσπάθειάς του να συμμετάσχει στο All Star Game της φετινής περιόδου, θαυμάζει κανείς την υποκρισία που έχουμε ως έθνος. Ναι, το παιδί ύψωσε την ελληνική σημαία εις τας Ηνωμένας Πολιτείας. Ναι, όλος ο κόσμος θαυμάζει έναν Έλλην. Ναι, μας κάνει εθνικά υπερήφανους.
Και κάπου εκεί έρχονται ορισμένες αντεθνικές ερωτήσεις του τύπου: μα καλά, εσείς δεν λέτε πως Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι; Γιατί ένας “μαύρος” να έχει τα ίδια δικαιώματα με εσάς τους ατόφιους πατριώτες στο να σηκώνει τη σημαία που με το αίμα σας ποτίσατε, ωρέ λεβέντες; Γιατί ο “Γιαννάκης” μας είναι Έλληνας, αλλά τα χιλιάδες παιδιά μεταναστών που φοιτούν στα σχολεία της χώρας δεν είναι; Βέβαια αυτά δεν παίζουν τόσο καλό μπάσκετ, συνεπώς ο πατριωτισμός και η ελληνικότητά τους αμφισβητείται.
Σε κάτι τέτοια ζητήματα, οι μόνοι που δεν υποκρίνονται είναι οι πραγματικοί εθνικιστές. Να σημειωθεί εδώ πως ο εθνικισμός δεν είναι κάτι θετικό ως όρος, καθώς προϋποθέτει τη φανατική προσήλωση σε μια εθνική ιδέα. Και αυτή η ιδέα όλοι ξέρουμε που οδηγεί: σε γεγονότα όπως οι εθνοκαθάρσεις της δεκαετίας του 1990 στη Γιουγκοσλαβία, για παράδειγμα. Όταν λοιπόν υποκείμενα σαν τον Μιχαλολιάκο παραδέχονται πως είναι “εθνικιστές”, καλό θα ήταν να μην πανηγυρίζουν κάποιοι.
Ο Μιχαλολιάκος λοιπόν -εκείνος ο ανεκδιήγητος τύπος που είχε φωτογραφηθεί με τη σβάστικα στο μπράτσο-, όταν ο Αντετοκούνμπο επιλέχθηκε στο ΝΒΑ, παρομοίασε την κίνησή του να σηκώσει την ελληνική σημαία με αυτή πιθήκου που θέλει μπανάνα. Ο Μιχαλολιάκος. Ο άνθρωπος που θεωρεί πως πατριωτισμός σημαίνει το να δέρνεις Πακιστανούς και να ξυρίζεις το κεφάλι σου. Κι όμως, αυτός ήταν ο πιο ειλικρινής απ’ όλους.
Η λογική σε αυτή τη χώρα έχει ένα κοινό με το μετρό της Θεσσαλονίκης: είναι και τα δυο ανύπαρκτα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν πρέπει να μας προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός πως άτομα που δηλώνουν -και είναι- ρατσιστές, σπεύδουν να εκδηλώσουν την εθνική τους υπερηφάνεια για τον Αντετοκούνμπο. Προσωπικά, αισθάνομαι περήφανος που κάποιος ο οποίος επέλεξε να είναι Έλληνας, γίνεται η αφορμή να φανερωθεί η υποκρισία ορισμένων. Γιατί αν ο “Γιαννάκης” δεν έπαιζε στο ΝΒΑ, θα ήταν ακόμη ένας μαύρος μετανάστης, από αυτούς που πρέπει να δέρνουν τα “λεβεντόπαιδα” της Χρυσής Αυγής. Γιατί αν υπάρχει κάποιος που αξίζει να λέγεται Έλληνας, είναι αυτός ο γιος μεταναστών που επέλεξε μόνος του την πατρίδα του. Και ας αφήσουμε τον κάθε Μιχαλολιάκο να παίζει με τις μπανάνες του.
ΥΓ.: Giannis Antetokounmpo #NBAVote και τα σχετικά…
Φωτογραφία: https://www.flickr.com/photos/sixtwelve/
Για να διαβάσετε δωρεάν το βιβλίο του Μανώλη Πέπονα «Ήρωες και Φιλοκτήτες» πατήστε εδώ!
