Πέντε μήνες τώρα, οι ‘’σημαντικές’’ ημερομηνίες διαδέχονται η μία την άλλη και οι πολίτες, ως αυτοδίδακτοι οικονομικοί αναλυτές, μελετούν αποσπάσματα από μνημόνια και non-papers, συγκριτικούς πίνακες και ότι άλλο διαρρέει και απαντάται στο δρόμο τους, στα δίχτυα αυτής της άναρχης και αχανούς διαδικτυακής και μη ενημέρωσης. Άραγε αυτό είναι δημοκρατία, αυτό είναι ελεύθερη πρόσβαση στην ενημέρωση, ή μήπως μία υπερβολική εκδοχή της; Μήπως η υπερβολικά λεπτομερής διάχυση γνώσεων προς πάσα κατεύθυνση, ο καταιγισμός από εξειδικευμένες, συχνά αδιασταύρωτες πληροφορίες, φέρουν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα, δημιουργώντας μία κοινωνία επικίνδυνων ημι-μαθών, όπου όλοι έχουν γνώμη για όλα αλλά ουδείς γνωρίζει επί της ουσίας τίποτα;
Στο δια ταύτα τώρα. Ναι, αυτή η κυβέρνηση έκανε σοβαρά λάθη για τα οποία θα είναι πολιτικά και ιστορικά υπόλογη, από τις προγραμματικές της δηλώσεις ακόμα. Πράγματι – όπως έχω επαναλάβει και σε προηγούμενο άρθρο – η κακή εκτίμηση των περιθωρίων πίεσης και διαπραγμάτευσης, ο ελλιπής προγραμματισμός και η συνακόλουθη, ακούσια ή μη, παραπλάνηση του λαού, συναπαρτίζουν μία τεράστια πολιτική ευθύνη που οφείλει να σηκώσει στις πλάτες της η κυβέρνηση και να λογοδοτήσει, υφιστάμενη τις συνέπειες.
Ωστόσο, διατηρώ το δικαίωμα να πιστεύω – με κίνδυνο να χαρακτηρισθώ αιθεροβάμων – πως αυτή η κυβέρνηση αν κάτι έκανε ‘’Πρώτη φορά..’’, είναι πως διαπραγματεύτηκε πριν ξεπουλήσει, πως ζύγισε και μέτρησε, πως διέθετε ηθικο-πολιτικούς φραγμούς σε κάθε της βήμα, χαλώντας τη σούπα στους αγαπητούς εταίρους που συγκλονίστηκαν ακούγοντας τα πρώτα ‘όχι’ από το φτωχό, εξαρτημένο και ταυτόχρονα αναιδή συγγενή. Όλα βέβαια κρίνονται εκ του αποτελέσματος, πολλώ μάλλον στην πολιτική και δυστυχώς η χώρα βρίσκεται και πάλι στο μηδέν, οπότε μιλούμε για την ήττα της ελληνικής πλευράς, για μια μεγάλη αποτυχία.
Σήμερα, ο πρωθυπουργός νίπτει τας χείρας του παγιδευμένος, με φανερά όλα του τα χαρτιά, αδυνατώντας να κάνει μπρος ή πίσω. Η δημιουργική ασάφεια μάλλον δεν έφερε καρπούς και σίγουρα δεν μπορεί να χρυσώσει το χάπι τώρα που η κατάσταση έφτασε στα μη περαιτέρω. Παρά τη μεγάλη μου απογοήτευση, θεωρώ ότι η πρόταση για δημοψήφισμα αν και λάθος ως σύλληψη, είναι τουλάχιστον ηθική και τίμια πολιτική πράξη, δεδομένης της κατάστασης και με μόνες εναλλακτικές την απόλυτη και επίσημα οικονομική κατάρρευση μέσα από νέα μνημόνια, το διεθνή εξευτελισμό της χώρας και την ντροπιαστική επιστροφή ενώπιον τού έτι μία φορά εξαπατημένου ελληνικού λαού.. Διαβάζω όμως από αρκετούς μία άποψη που και η ίδια προσυπογράφω, πως είναι λάθος να ξεχειλώνουμε τα όρια της δημοκρατίας σε επικίνδυνα μονοπάτια, όπως το να θέτουμε στην κρίση του μέσου Έλληνα πολίτη μείζονα δημοσιονομικά ζητήματα, για τη διαχείριση των οποίων στερείται κατάρτισης και που εν τέλει το ίδιο το Σύνταγμα ορίζει πως δεν προβλέπεται δημοψήφισμα για ζητήματα τέτοιας φύσεως. Μιας και όμως το δημοψήφισμα διαφαίνεται ως ύστατη λύση και είναι αν μη τι άλλο μία πραγματικότητα, πρέπει να σημειωθεί ότι δεν είναι φρόνιμο και υπεύθυνο να γίνει με αυτόν τον τρόπο. Ένα δημοψήφισμα δε μπορεί να διεξαχθεί στον αέρα, εκεί που όλα τελειώνουν, να ζητήσουμε τη βοήθεια του κοινού, γιατί ο πολιτικός στίβος δεν είναι τηλεπαιχνίδι, εδώ διακυβεύονται ανθρώπινες ζωές και οι αρμόδιοι είναι δυστυχώς κατώτεροι των περιστάσεων. (Με την ευκαιρία δεν μπορώ να μη σχολιάσω άλλη μία φορά την κωμικοτραγική στάση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος, που δηλώνει αποχή, ντροπιάζοντας και τον τελευταίο υποστηρικτή του απ’ άκρη σ’ άκρη αυτής της πολυπαθούς χώρας και κάνοντας πολλά κόκκαλα να τρίξουν.)
Αν θέλουμε λοιπόν δημοψήφισμα και αν θέλουμε να λεγόμαστε όσο και να είμαστε ευρωπαϊκό κράτος, θα πρέπει αυτό να γίνει υπό συνθήκες και όχι με ένα ‘Γιούρια παλικάρια’’. Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα δεν είναι να αποφασίσουν οι πολίτες επί των μνημονιακών όρων, των μεσοπρόθεσμων, των δανειακών συντελεστών κ.ο.κ., αλλά σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, αν επιλέγουν την ευρωπαϊκή κατεύθυνση ή όχι και αν εμπιστεύονται ακόμη την παρούσα ελληνική κυβέρνηση για τη μία ή την άλλη διαδρομή. Από εκεί και πέρα, η έννοια της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας έγκειται στο ότι, οι εκλεγμένοι της λειτουργοί και όχι εγώ κι εσείς, θα διαπραγματευθούν και θα αποφασίσουν, για εμάς και όχι ερήμην μας, εκφράζοντας τα δικά μας συμφέροντα και προστατεύοντας τα θεμελιώδη δικαιώματά μας, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς να επιτρέπουν κανένα από αυτά τα ‘μας’ να πάει χαμένο.
Μέσα σε ένα κλίμα πανικού, ένας λαός τρομοκρατημένος, που σχηματίζει ουρές στα ΑΤΜ για να φυλάξει κάτω από το μαξιλάρι και το τελευταίο του ευρώ πριν του το αρπάξουν, ένας λαός που προσπαθεί μάταια να αποκωδικοποιήσει όρους και συνθήκες και εν τέλει να διαβάσει τα μελλούμενα για να αποφασίσει αν είναι το ‘ΝΑΙ’ ή το ‘ΌΧΙ’ που θα του πάρουν τη μπουκιά απ’ το στόμα, δεν είναι σε θέση να αποφανθεί με σύνεση, λογική και ψυχραιμία. Ασφαλώς, οφείλουμε ως λαός, εφόσον κληθούμε, να αναλάβουμε το μερίδιο αυτής της ευθύνης, επιδεικνύοντας τον πολυδιαφημισμένο μας πολιτισμό, το ίδιο όμως οφείλουν και οι κυβερνώντες, έστω και τώρα, να μας παρέχουν μία καθαρή, ειλικρινή και οργανωμένη πληροφόρηση για το που είμαστε, τι έχουμε και τι χάνουμε, ποιες είναι οι επιλογές και οι συνέπειές τους, ποιες είναι οι εναλλακτικές, αν υπάρχουν. Κι όλα αυτά με μια πολιτική ευθύτητα που θα ξεπερνά κάθε κομματική λογική και θα έχει μόνο στόχο την εθνική σωτηρία, γιατί περί αυτού πρόκειται.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα εύσχημα πατριωτικά συνθήματα στην άκρη και ας βουτήξουμε τη γλώσσα στο μυαλό πριν αποφασίσουμε το οτιδήποτε. Αλίμονο, αν η τύχη και το μέλλον των παιδιών μας εναπόκειται στη δια βοής απόφαση ενός θερμοκέφαλου και εξοργισμένου πλήθους. Διαφορετικά, σας παραπέμπω στο Θείο δράμα και να εύχεστε στο τέλος ο Βαραββάς, να μην είναι ο Άλλος…
