γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το νέο έτος ξεκινά με συγκρατημένη αισιοδοξία. Η προσδοκίες για ένα “μέτριο” τουριστικό έτος και η παράλληλη εισροή του πακέτου της ΕΕ των 32δις θα δώσουν ένα αέρα επανεκκίνησης της οικονομίας.
Στο περιβάλλον της πανδημίας, πολλές χώρες αντιμετωπίζουν ακόμη μεγαλύτερα προβλήματα, με αποτέλεσμα τη σχετική χαλάρωση του συμφώνου σταθερότητας και την από κοινού συμμετοχή στο νέο επιβεβλημένο χρέος.
Οι μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες επιθυμούν τη στοχευμένη συνέχιση των μέτρων στήριξης καθώς πλήττονται από ένα τρίτο κύμα. Πρόσφατα η ΕΚΤ και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τόνισαν πως η ισορροπία στην ευρωπαϊκή οικονομία θα αποκατασταθεί στις αρχές του ‘22. Πράγματι το ’21 αποτελεί έτος μετάβασης. Αλλά ο παράδεισος της παρέμβασης του Keynes είναι εδώ, από δεξιά και αριστερά.
Το κενό στη χώρα που να δικαιολογεί τις παρεμβάσεις αυτές δεν είναι παραγωγικό, καθώς αφορά την πρόσκαιρη απώλεια ζήτησης εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων. Χαρακτηριστικά επίκτητα μιας καταναλωτικής κυρίως κατά τα άλλα κοινωνίας.
Είναι βέβαιο πως το κράτος μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διαχείριση των συνεπειών της ύφεσης από την υγειονομική κρίση. Η περικοπή αλόγιστων κρατικών δαπανών με την παράλληλη επιτάχυνση των αναπτυξιακών προτεραιοτήτων είναι αναγκαία.
Σύμφωνα με στοιχεία της ΕΕ, παρά τις εμφανείς ελλείψεις στην υγεία, η χώρα διαθέτει αξιοζήλευτο δημόσιο τομέα με δεκάδες ακριβοθώρητους οργανισμούς, κατάλοιπα του πελατειασμού της μεταπολίτευσης. Συγχωνεύονται, απορροφούνται και διαχρονικά ανασυντάσσονται, χωρίς να καταργούνται.
Σήμερα το κράτος οφείλει να ξοδέψει λελογισμένα και ορθώς λαμβάνει μέτρα προς ανακούφιση της κοινωνίας και της βιώσιμης επιχειρηματικότητας.
Ωστόσο η επιτυχία στο επιχειρείν δεν είναι δεδομένη. Τα 2/3 των νεοσυσταθέντων επιχειρήσεων αποτυγχάνουν νωρίς. Επιπλέον οι επιδοτήσεις με την εγγύηση του κράτους, δηλαδή των φορολογουμένων, δεν οικοδομούν εμπιστοσύνη στην κοινωνία ούτε διασφαλίζουν ανταγωνιστικότητα.
Σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που συγκλονίζεται από την ταχύτητα των αλλαγών, η ανταγωνιστικότητα είναι το κύριο μέγεθος επιβίωσης. Για να ανακτηθεί πρέπει να ρυθμιστούν ανάλογα οι νέες υποχρεώσεις, να περιοριστούν τα ασφαλιστικά κόστη και να μειωθεί δραστικά η υψηλή φορολογία. Κίνητρα αξίας απαιτούνται δηλαδή και όχι νεοπελατειακές προσεγγίσεις.
Εάν λοιπόν όπως επιθυμούν κάποιοι, οι φορολογούμενοι δια των επιδοτήσεων λάβουν μέρος στις απώλειες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, μήπως τότε θα πρέπει να έχουν αντίστοιχα και μερίδιο στα μελλοντικά κέρδη; Γιατί αυτή η νεοπελατειακή αναδιανεμητική ρητορική εδράζεται στις φενάκες των προγραμμάτων Θεσσαλονίκης, τις συνέπειες των οποίων πληρώσαμε πολύ ακριβά.
