Όλοι αυτοί που ασχολούνται με τη μετάδοση πληροφοριών, σαν εφημερίδα, ραδιόφωνο ή τηλεόραση, διαπράττουν ένα εγκληματικό λάθος. Με μεγάλη ελαφρότητα και χωρίς να διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους, ως ώφείλαν, αναφερόμενοι σε όλους γενικά τους παρανομούντες, κουκουλοφόρους και μη, που διαπράττουν τρομοκρατικές ενέργειες με ανθρώπινα θύματα και τεράστιες υλικές ζημιές, να τους παρουσιάζουν σαν “νεαρούς”. Νεαροί πέταξαν μολότωφ στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ. Νεαροί έκαψαν τρία βαγόνια τρόλευ. Νεαροί έβγαλαν έξω τους επιβάτες και έκαψαν ένα λεωφορείο. Νεαροί έχουν στήσει παζάρι ναρκωτικών στα Εξάρχεια. Νεαροί έσπασαν τα ακυρωτικά μηχανήματα και άλλα τέτοια περιστατικά που ο χώρος αυτού του σημειώματος είναι πολύ περιορισμένος να συμπεριλάβει.
Σύμφωνα με τις περιγραφές που κάνουν στα ρεπορτάζ τους οι διάφοροι δημοσιογράφοι, κάθε παραβάτης του νόμου, που δεν μεταχειρίζεται μπαστούνι για να περπατάει, είναι «νεαρός». Πως είναι δυνατόν; Όπως φαίνεται, επειδή δεν ξέρουν και λόγω «προσωπικών δεδομένων», δεν μπορούν να αναφέρουν όνομα, (στην Αμερική που τα MME δημοσιεύουν τα ονόματα όλων των συλλαμβανομένων από την αστυνομία, δεν είναι καλή δημοκρατία;) είναι πιο βολικό να ονομάζουν τον συλληφθέντα σαν «νεαρό». Δεν νομίζω όμως πως το κάνουν λόγω χρόνου και χώρου, επειδή η λέξη αποτελείται από αποτελείται μόνο από 3 συλλαβές. Αλλά και η λέξη «άτομο» έχει τρεις συλλαβές.
Όταν λέμε «νεαρός», εννοούμε ένα πρόσωπο μέχρι τουλάχιστον του 18ουου έτους της ηλικίας του, έστω και 21ου, που δεν έχει ακόμα αρκετά αναπτυγμένο τον εγκέφαλο για να έχει επίγνωση των πράξεών του και όταν παρεκτρέπεται, ενστικτωδώς, τείνουμε να του δίνουμε αμέσως ελαφρυντικά. «Ε!! Παιδί είναι.» Τον απαλλάσσουμε από την ευθύνη των πράξεών του. Και έτσι στα ρεπορτάζ τους γίνονται μεγαλόκαρδοι συγχωρητές σαν άλλος Χριστός. «Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Επειδή είμαστε ή επιθυμούμε να είμαστε γονείς, έχουμε μέσα μας τη τάση της καλής προαίρεσης προς τους νέους, ώστε να επιδεικνύουμε προστατευτισμό και συγχώρεση. Όταν λοιπόν γράφουν, ότι «τρεις νεαροί πέταξαν βόμβες μολότωφ στην Μάρφιν και πέθαναν απο ασφυξία τρεις και μισή υπάλληλοι της τραπέζης….»,το παρουσιάζουν σαν παιδικό παράπτωμα που πρέπει να συγχωρήσουμε γιατί, …..τι περιμένειςς παιδιά είναι, λάθος έκαναν, δεν το ήθελαν. Όταν τους περιέγραφαν σαν νεαρούς, ποιος από τους δημοσιογράφους ζήτησε ταυτότητα από τους δράστες και διαπίστωσε ότι είναι «νεαροί»; Ποιος είδε τα «νεαρά» πρόσωπά τους, αφού φορούσαν κουκούλες; Όταν προ ετών ξυλοκοπήθηκε άγρια ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ κ. Πολυζωγόπουλος, θυμάμαι ότι και τότε όλοι οι δημοσιογράφοι, περιέγραψαν τους δράστες σαν «νεαρούς». Η ηλικία τους; Ο ένας 41 ετών, ο άλλος 29.
Δεν είμαι δημοσιογράφος, αλλά έχω ακούσει και διαβάσει πως πριν δημοσιευτεί μια είδηση, οι υπεύθυνοι ύλης των διαφόρων μέσων ενημέρωσης, απαιτούν από τους δημοσιογράφους που υπογράφουν το κείμενο, να διασταυρώνουν τις πληροφορίες τους για να είναι σίγουροι ότι αυτά που περιγράφονται στην είδηση είναι απολύτως ακριβή. Γιατί λοιπόν στην αντιμετώπιση των κανακάρηδων, ή μη, κουκουλοφόρων αντιεξουσιαστών, δεν τηρείται αυτός ο κανόνας; Αποτέλεσμα, να έχει επικρατήσει στη συνείδηση του λαού η αντίληψη, ότι αυτοί οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, αξίζουν την επιείκια που αρμόζει στα ανώριμα παιδάκια. Απόδειξη,ότι ο νόμος θεωρεί τους γονιούς υπεύθυνους για τις πράξεις των ανηλίκων.
Είναι καιρός νομίζω, οι υπεύθυνοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, να τηρούν τους κανόνες και να επιτελούν το λειτούργημά τους με την αρμόζουσα ευθύνη, χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς συναισθηματικά ή ιδεολογικά αγκυλώματα. Η έλλειψη ακριβείας στη περιγραφή των γεγονότων αλλοιώνουν τις εντυπώσεις και εμποδίζουν το κοινό να τα εκτιμήσει (τα γεγονότα) από τις πραγματικές τους διαστάσεις και να βγάλει τα σωστά συμπεράσματα.
Κατεχόμενοι από αυτό το συγκαταβατικό πνεύμα, οι δημοσιογράφοι που περιγράφουν τα κατορθώματα των διαφόρων «αναρχικών» και «αντιεξουσιαστών» σαν νεαρούς, δεν εκτελούν το καθήκον τους σαν διαμορφωτές της κοινής γνώμης, ούτε και συμβάλουν στη πάταξη της παρανομίας, που, με το τρόπο που παρουσιάζουν τα γεγονότα, η ανομία έχει γίνει «δίκαιο» στη πατρίδα μας. Νεαρούς τους ανεβάζουν, νεαρούς τους κατεβάζουν. Λες και τα παιδία παίζει.
Αυτή η συγχωρητική αντίληψη προς τους κουκουλοφόρους, που έχει επικρατήσει στην Ελληνική κοινωνία, αποδεικνύει ότι η κοινωνία έχει εθιστεί στην ανομία.. Επειδή έχουμε δημοκρατία, κάθε ένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Έχουν δίκαίωμα που σπάζουν και να καίνε. Έχουν δίκαίωμα που κασταλαμβάνουν τα σχολεία και σπάζουν τα έπιπλα., να μπαίνουν στα υπουργεία και στα γραφεία των εφημερίδων και να τα κάνουν μπάχαλο, να κυκλοφορούν ανενόχλητοι παρανομούντες και οι αρχές… να σηκώνουν τους ώμους και …..παιδιά είναι, κάνουν και καμιά αταξία. Να τα σκοτώσουμε;
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι χωρίς ευνομία, χωρίς υπακοή στους νόμους και τους κανόνες, δεν μπορεί να υπάρξει εύνομη κοινωνία με ομαλή λειτουργία, με ασφλάλεια και με σταθερότητα. Έτσι, που, δικαιολογημένα, να μπορούμε να θεωρούμε ανεύθυνη και, επομένως, επικινδυνη μια οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση, που ανέχεται την ανομία και δεν επιβάλει τις νόμιμες κυρώσεις όταν εμφανίζεται. Αυτό ισχύει και για τη Δικαοσύνη, που φοράει συνεχώς τυφλοπάνι, χωρίς να επεμβαίνει ακόμα και στη πιο κατάφορη καταστρατήγηση του νόμου.
Όπως κάθε άλλος νομιμόφρων πολίτης, έτσι και εγώ, θεωρώ παραφροσύνη το γεγονός, ότι στη χώρα μας ο όρος «Νόμος και Τάξη», θεωρείται φασισμός.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Κωνσταντίνου Λυκογιάννη πατήστε εδώ!
