Η διολίσθηση της ΝΔ και του προέδρου της σε δημοσκοπικά ποσοστά τα οποία ποτέ από τη μεταπολίτευση και μετά δεν είχε αντιμετωπίσει η ΝΔ, όπως το να υπολείπεται σε δημοφιλία ο πρόεδρός της ακόμα και του ΓΓ του ΚΚΕ, είναι μια διαπίστωση που δείχνει ότι η άλλοτε κραταιά κεντροδεξιά παράταξη συσπειρώνεται σε μια ισχνή βάση που ως χαρακτηριστικό της έχει το λαϊκό δεξιό χαρακτήρα, η οποία ίσως είναι επαρκής για να δημιουργεί ένα ομοιογενές Δεξιό κόμμα της τάξεως του 15%-20%, αλλά δεν είναι επαρκής να την επαναφέρει στην εξουσία.
Είναι γεγονός ότι η ΝΔ όποτε κέρδισε την εξουσία, μετά την αποχώρηση του ιδρυτή της, την κέρδισε κάνοντας ανοίγματα προς το λεγόμενο παραδοσιακό Κέντρο (1990, 2004), το οποίο διαχρονικά μεν αλλάζει, αλλά είναι ο χώρος που ο Κώστας Καραμανλής είχε περιγράψει ως «κοινωνικό κέντρο» ή «μεσαίο χώρο». Πρόκειται για αστικό, στη νοοτροπία, κόσμο ο οποίος σκέφτεται ρεαλιστικά και κινείται, όπως είχε περιγράψει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ευρισκόμενος πολύ μπροστά από την εποχή του, μεταξύ της σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροδεξιάς. Δηλαδή είναι ο κόσμος που είναι αντίθετος σε πάσης μορφής άκρα. Και τα Δεξιά άκρα, και τα Αριστερά άκρα. Είναι ο κόσμος της σύνεσης αλλά και της συναίνεσης ο οποίος όμως δεν αρνείται τις ρήξεις εφόσον διασφαλίζουν το μέλλον της πατρίδας και της οικογένειάς του.
Αυτός ο χώρος σήμερα, δυστυχώς, δεν εκφράζεται στην ελληνική πολιτική σκηνή.
Ένας αντικειμενικός και ψυχρός παρατηρητής της σημερινής ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας θα διαπιστώσει ότι σε ό,τι αφορά στη ΝΔ, το ουσιαστικό ζήτημα, βέβαια, δεν είναι η κατρακύλα του κ. Σαμαρά, αλλά το πρόβλημα στη λειτουργία της ίδιας της δημοκρατίας που προκαλεί η επακόλουθη αποσύνθεση της ΝΔ, η οποία έχει ως αποτέλεσμα τη μη ύπαρξη στοιχειωδώς αξιόπιστης Αξιωματικής Αντιπολίτευσης στη μονοκρατορία του κ. Τσίπρα.
Η ΝΔ λόγω αυτής της αδυναμίας της παραχωρεί ζωτικό χώρο στα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης τα οποία όμως και πάλι δεν φαίνονται ικανά να τον καλύψουν, αφού τους λείπει η απαιτούμενη εμπειρία και κυρίως η αναγκαία αξιοπιστία.
Υπό τις σημερινές συνθήκες, με μια κυβέρνηση να παραπαίει μεταξύ σκληρής και αμείλικτης πραγματικότητας και ρομαντικών –το λιγότερο- προεκλογικών υποσχέσεων, με κίνδυνο, όντως, να ρίξει την Ελλάδα «στα βράχια», και με μια Αξιωματική Αντιπολίτευση να αναζητεί την προσωπική δικαίωση του προέδρου της, η πολιτική αναγκαιότητα είτε θα αναζητήσει άλλους τρόπους να εκφρασθεί δημιουργώντας νέα σχήματα, είτε τρομοκρατημένη θα αναζητήσει σωσίβιο σε όποιον επιχειρήσει να τη σώσει. Κι εδώ βρίσκεται το μεγάλο ρίσκο. Γιατί κάποιοι θα προσπαθήσουν να δώσουν λύσεις και κάποιοι θα επιχειρήσουν ξανά να εκμεταλλευθούν τις προσδοκίες και την αγωνία των πολιτών.
Η ΝΔ αντί να επιζητεί την πολιτική δικαίωση του αρχηγού της, έπρεπε να προχωρήσει μπροστά, απαλλαγμένη από τα λάθη του πρόσφατου παρελθόντος, έχοντας τη στήριξη όλων εκείνων που αγωνίσθηκαν και πέτυχαν να αποτρέψουν την χρεοκοπία το 2012. Η παράταξη δεν είναι όχημα για την πραγματοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών ή δικαίωση προσωπικών επιλογών. Η ΝΔ είναι κόμμα που ιδρύθηκε να υπηρετεί το λαό και το έθνος ανεξάρτητα με το ποια είναι η ηγεσία του. Και ο λαός- πολύ περισσότερο ο ελληνικός- πιο εύκολα θα ακολουθήσει κάποιον που του δίνει μια νέα προοπτική και δεν βαρύνεται με λάθη, παρά θα δικαιώσει κάποιον που αναγκάσθηκε να καταδικάσει πριν λίγους μήνες. Ακόμα και οι «κοψοχέρηδες» δεν θα ξαναφωνάξουν «ωσανά» σε εκείνον που «σταύρωσαν» και καταδίκασαν. Δεν είναι σύνηθες για έναν λαό να ζητά ταπεινωμένος από κάποιον που έχει καταδικάσει να τον σώσει και πάλι, αν δεν έχει μεσολαβήσει μια τραγωδία. Αλλά αυτήν την τραγωδία πρέπει να επιχειρήσει η ΝΔ ως υπεύθυνο κόμμα να αποτρέψει. Και η όποια «χείρα βοηθείας» θα δοθεί καλύτερα και ευκολότερα από κάποιον που δεν φέρει ταμπέλες του ενός ή του άλλου στρατοπέδου (μνημονιακού ή αντιμνημονιακού) στο μέτωπό του.
Η ρευστότητα των εξελίξεων σε εθνικό επίπεδο επιβάλλει το άμεσο ξεκαθάρισμα του ηγετικού προβλήματος στη ΝΔ. Ο κ. Σαμαράς παραμένει ακόμα στην ηγεσία προβάλλοντας μια το επιχείρημα της «Αριστερής παρένθεσης» και μια το ότι δεν μπορεί τώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει να οδηγηθεί στα βράχια να ξεκινήσουμε διαδικασίες αλλαγής ηγεσίας. Όλα αυτά είναι δικαιολογίες για να παραμείνει στη θέση του. Αν οι διαδικασίες είχαν ξεκινήσει την επομένη των εκλογών σήμερα η ΝΔ θα είχε εδραιωμένη μια νέα ηγεσία απαλλαγμένη από τα προβλήματα και τα λάθη του παρελθόντος. Και το μόνο μέλημα της νέας ηγεσίας θα ήταν πώς θα συσπειρώσει δυνάμεις, πώς θα ξαναφέρει στο κόμμα όλους εκείνους που το εγκατέλειψαν τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα από πέρυσι τον Ιούνιο και μετά, όπου ζήσαμε μια περίοδο απόλυτης απραξίας, ανακολουθίας και λαϊκισμού.
Δυστυχώς η ΝΔ, αντί να ασκεί τα θεσμικά της καθήκοντα δείχνοντας το σωστό δρόμο στον κ. Τσίπρα και ενθαρρύνοντάς τον να λάβει σωστές αποφάσεις, αναλίσκεται σε εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, με μια ηγεσία αμφισβητούμενη ακόμα και από εκείνους που την στήριξαν.
Ενώ η χώρα ζει στην αβεβαιότητα ο κ. Σαμαράς οδηγεί τη ΝΔ σε κομματικά πανηγύρια μέσω μιας Εθνικής Συνδιάσκεψης που ως μόνο στόχο θα έχει την επαναβεβαίωση της ηγεσίας του.
Κι έπειτα;
Όλα θα έχουν λυθεί έπειτα;
Φυσικά όχι. Όταν μια πληγή κακοφορμίζει, τότε ο ασθενής πεθαίνει.
Τα κορυφαία στελέχη της ΝΔ πρέπει λοιπόν να καταλάβουν ότι αυτή τη στιγμή το πρόβλημα ηγεσίας δεν είναι πρόβλημα του κόμματος. Όταν το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν μπορεί να ασκήσει επαρκώς τα καθήκοντά της και να αποτελέσει εναλλακτική λύση για τη χώρα, τότε το πρόβλημα δεν είναι κομματικό, αλλά εθνικό. Και ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
